Παρεχόμενες Υπηρεσίες

Υπηρεσίες για άτομα

Για ιδιωτικούς πελάτες προσφέρουμε τις εξής υπηρεσίες:

Διεθνές δίκαιο κληρονομιών
Δίκαιο ακινήτων, κατασκευών και γης
Εκτέλεση που προκύπτει από εκτελεστές τίτλους της Γερμανίας
Συμβουλές περιουσίας

Τερματισμός συμβάσεων εργασίας στην Ελλάδα

Ελληνικό Εργατικό Δίκαιο

Τερματισμός συμβάσεων εργασίας στην Ελλάδα

Ο τερματισμός των συμβάσεων εργασίας στην Ελλάδα ρυθμίζεται από τα άρθρα 669 και επόμενα του Αστικού Κώδικα.

Οι συμβάσεις εργασίας μπορούν να είναι περιορισμένου ή αόριστου χρόνου. Οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου λήγουν με την παρέλευση της περιόδου για την οποία συνάφθηκαν (άρθρο 669 Αστικού Κώδικα). Εάν ο εργαζόμενος συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του μετά τη λήξη της περιόδου, και ο εργοδότης τις αποδεχτεί, αυτό θεωρείται ως σιωπηρή παράταση της σύμβασης εργασίας. Η σύμβαση εργασίας θεωρείται ως παρατεταμένη για αόριστο χρόνο. Κάθε πλευρά μπορεί να τερματίσει τη σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου.

Σύμφωνα με το άρθρο 7 του Ν. 2112/20, οποιαδήποτε μονομερής τροποποίηση των όρων εργασίας εις βάρος του εργαζομένου θεωρείται τερματισμός της σύμβασης εργασίας από τον εργοδότη. Αυτό καλύπτει περιπτώσεις αποστολής του εργαζομένου στο εξωτερικό παρά την αντίθεσή του, όπως επίσης και την υποβάθμιση σε χαμηλότερη θέση και τις περικοπές μισθών.

Οι συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου μπορούν να τερματιστούν ως εξής:

Με τερματισμό από τον εργαζόμενο, άρθρο 669 §2 και 670, 672 Αστικού Κώδικα,
Με τον θάνατο του εργαζομένου ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, του εργοδότη, άρθρο 675 Αστικού Κώδικα,
Με κοινή συμφωνία του εργοδότη και του εργαζομένου στις περιπτώσεις του §1, άρθρου 8 του Ν. 3198/1955, δηλαδή μετά την ολοκλήρωση 15 ετών υπηρεσίας, παρά τις οποίες,
Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο εργαζόμενος αποκτά την επιχείρηση του εργοδότη του.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η αδυναμία του εργαζομένου να προσφέρει υπηρεσίες, που δεν οφείλεται σε ασθένεια, ατύχημα, στρατιωτική θητεία ή εγκυμοσύνη, μπορεί να θεωρηθεί σιωπηρός τερματισμός της σύμβασης εργασίας από τον εργαζόμενο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο τερματισμός δεν είναι αυτόματος, αλλά πρέπει να επαληθευτεί και να ερμηνευτεί από το δικαστήριο κατά περίπτωση.

Εάν ο εργοδότης δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί τις υπηρεσίες του εργαζομένου λόγω εμποδίων (π.χ. λόγω ανωτέρας βίας), δεν υποχρεούται να καταβάλει την αμοιβή. Αυτό, ωστόσο, δεν οδηγεί αυτομάτως σε τερματισμό της σύμβασης εργασίας. Σε αυτή την περίπτωση, απαιτείται και πάλι τερματισμός της σύμβασης εργασίας. Ο εργαζόμενος δικαιούται, ωστόσο, τα δύο τρίτα της νόμιμης αποζημίωσης (άρθρο 6, §2 παράγραφος 2 του Ν. 2112/20) σε περιπτώσεις ανωτέρας βίας.

Σε περίπτωση πτώχευσης, ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να καταβάλει την πλήρη νόμιμη αποζημίωση (άρθρο 6 §2 του Ν. 2112/20 και άρθρο 9 §2 του βασιλικού διατάγματος 16/18.7.20).

Οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου μπορούν να τερματιστούν ως εξής:

Οι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου λήγουν με την παρέλευση της συμφωνημένης χρονικής περιόδου (άρθρο 669, §1 Αστικού Κώδικα). Εάν ο εργαζόμενος συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του μετά τη λήξη της περιόδου, με τη γνώση του εργοδότη και χωρίς ο εργοδότης να αντεπιτεθεί, η σύμβαση εργασίας θεωρείται ως παρατεταμένη για αόριστο χρόνο (άρθρο 671 Αστικού Κώδικα).

Κάθε πλευρά μπορεί να τερματίσει τη σύμβαση εργασίας ανά πάσα στιγμή για βάσιμο λόγο, χωρίς να τηρηθεί προθεσμία ειδοποίησης. Η συμβατική εξαίρεση αυτής της δυνατότητας τερματισμού είναι άκυρη (άρθρο 672 Αστικού Κώδικα). Η παράβαση της σύμβασης μπορεί να συνιστά βάσιμο λόγο. Σε αυτή την περίπτωση, η πλευρά που ευθύνεται για την παράβαση της σύμβασης υποχρεούται να καταβάλει αποζημίωση (άρθρο 673 Αστικού Κώδικα). Σε περίπτωση αλλαγής των προσωπικών συνθηκών ή της περιουσίας του εργοδότη, το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει στον εργαζόμενο κατάλληλη αποζημίωση κατά την κρίση του (άρθρο 674 Αστικού Κώδικα). Άλλα παραδείγματα βάσιμου λόγου:

Η αντίθεση του εργαζομένου και η αδυναμία του να εκτελέσει τις οδηγίες του εργοδότη και η έλλειψη επαγγελματικής καταλληλότητας/προσόντων του εργαζομένου,
Η απουσία του εργαζομένου λόγω ασθένειας για πολλά χρόνια, αν αυτό δημιουργεί προβλήματα στην επιχείρηση,
Παραβίαση συγκεκριμένων συμβατικών διατάξεων, αν αυτές οι διατάξεις προβλέπουν ότι σε περίπτωση παραβίασης, η άλλη πλευρά θα έχει δικαίωμα τερματισμού της σύμβασης χωρίς υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης,
Σε περίπτωση πρόθεσης προσβολής από τον εργοδότη.

Σε ατομικές περιπτώσεις, ο εργοδότης μπορεί να τερματίσει τη σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου χωρίς λόγο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να καταβάλει στον εργαζόμενο όλους τους μισθούς μέχρι τη λήξη της αρχικά συμφωνημένης σύμβασης εργασίας.

Ο θάνατος του εργαζομένου ή, εξαιρετικά, του εργοδότη, οδηγεί σε τερματισμό της σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου (άρθρο 675 ΑΚ).

Περιπτώσεις κατά τις οποίες ο εργαζόμενος αποκτά την επιχείρηση του εργοδότη του οδηγούν επίσης σε τερματισμό της σύμβασης εργασίας ορισμένου χρόνου.

Αποζημίωση για απώλεια εργασίας (εργαζόμενος)

Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο, στην περίπτωση νόμιμου και ορθού τερματισμού των συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου από τον εργοδότη, η αποζημίωση καταβάλλεται μόνο από ελάχιστη διάρκεια απασχόλησης δύο μηνών. Ο τερματισμός πρέπει να γίνεται γραπτώς και να κοινοποιείται στον οργανισμό απασχόλησης (Ο.Α.Ε.Δ.) που έχει αρμοδιότητα (άρθρο 1, §1 του Ν. 2112/20, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 1 του Ν. 4558/30). Σε αυτή την περίπτωση, ο εργαζόμενος που απολύθηκε θα λάβει αποζημίωση για τις άδειες που δεν έχει πάρει.

Η κλιμακωτή αποζημίωση, η οποία βασίζεται στον μηνιαίο μισθό, ανάλογα με τη διάρκεια της υπηρεσίας, για κανονικό τερματισμό από τον εργοδότη (άρθρο 1 του Ν. 2112/20, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 1 του Ν. 4558/30) φαίνεται στον παρακάτω πίνακα:

Σε περιπτώσεις όπου ο εργοδότης τερματίζει τη σύμβαση εργασίας χωρίς να τηρηθεί προθεσμία ειδοποίησης, η αποζημίωση υπολογίζεται ανάλογα με τη διάρκεια της υπηρεσίας. Σε περίπτωση τερματισμού που τηρεί προθεσμία ειδοποίησης, ο εργαζόμενος που απολύθηκε δικαιούται το μισό από την αντίστοιχη αποζημίωση παραπάνω.

Σημείωση: Για τον αποτελεσματικό τερματισμό, ο εργοδότης πρέπει επίσης να προσφέρει στον εργαζόμενο την αντίστοιχη αποζημίωση, αναφέροντας την προθεσμία ειδοποίησης.

Εάν ο εργαζόμενος απουσιάσει από τη δουλειά κατά τη διάρκεια της προθεσμίας ειδοποίησης, θεωρείται ότι έχει τερματίσει τη σύμβαση εργασίας. Σε αυτή την περίπτωση δεν δικαιούται αποζημίωση. Εάν, ωστόσο, ο εργοδότης τον απαλλάξει από την προθεσμία ειδοποίησης, η αποζημίωση πρέπει να καταβληθεί κανονικά. Η προθεσμία ειδοποίησης δεν συμψηφίζεται με τη διάρκεια της υπηρεσίας κατά τον υπολογισμό της αποζημίωσης.

Οι εργαζόμενοι που έχουν πολλές συμβάσεις εργασίας ταυτόχρονα δικαιούνται ξεχωριστό αίτημα αποζημίωσης για κάθε σύμβαση εργασίας σε περίπτωση κανονικού τερματισμού.

Φορολογία Ελλάδα – Επιχειρηματική δραστηριότητα και φορολογική αναφορά στην Ελλάδα

Βασικά, είναι αναγκαίο να αναφέρετε (τον δικό σας) φορολογικό αριθμό σε όλες τις συναλλαγές με τις ελληνικές φορολογικές αρχές. Ο φορολογικός αριθμός απαιτείται επίσης για την επεξεργασία πολλών καθημερινών ιδιωτικών νομικών υποθέσεων, οπότε στην πράξη σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την απόκτηση του δικού του φορολογικού αριθμού.

Η έναρξη οποιασδήποτε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα ξεκινά πάντα με την εφορία, οπότε μέχρι αυτό το σημείο το αργότερο πρέπει να υπάρχει φορολογικός αριθμός ή να έχει υποβληθεί αίτηση για την απόκτησή του.

Μια σειρά εγγράφων που ποικίλουν ανάλογα με τη δομή της εταιρείας πρέπει επίσης να υποβληθούν για την υποχρεωτική ειδοποίηση έναρξης ή διακοπής κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Απαντάμε σε μερικές συχνές ερωτήσεις σχετικά με την απόδοση φορολογικού αριθμού και την έναρξη και διακοπή επιχειρηματικής δραστηριότητας, αλλά φυσικά χωρίς να διεκδικούμε την πλήρη κάλυψη και χωρίς καμία ευθύνη.

Φορολογία Ελλάδα – Σε ποια υπηρεσία ή αρχή στην Ελλάδα πρέπει να απευθυνθεί κανείς για να ζητήσει φορολογικό αριθμό;

Η αίτηση για τον φορολογικό αριθμό (Ελληνικά: «ΑΦΜ» = Αριθμός Φορολογικού Μητρώου) υποβάλλεται γενικά στην εφορία που έχει δικαιοδοσία επί της κατοικίας του αιτούντος (Ελληνικά: «ΔΟΥ» = Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία). Ισχύουν διαφορετικοί κανόνες σε ορισμένες περιπτώσεις (νομικά πρόσωπα, αιτούντες χωρίς κατοικία στην Ελλάδα, Φορολογία Ελλάδα, κ.λπ.).

Ποια έγγραφα απαιτούνται για την απόδοση φορολογικού αριθμού σε φυσικό πρόσωπο με ελληνική ιθαγένεια;

Υποβάλλεται αντίγραφο της συμπληρωμένης φόρμας «Μ1» (η φόρμα παρέχεται από την εφορία) με την παραγωγή επίσημα αναγνωρισμένου αποδεικτικού ταυτότητας. Αν η αίτηση υποβάλλεται από εξουσιοδοτημένο πρόσωπο, πρέπει να κατατεθεί η αντίστοιχη εξουσιοδότηση και αντίγραφο της ταυτότητας ή του διαβατηρίου του αιτούντος.

Ποια έγγραφα απαιτούνται για την απόδοση φορολογικού αριθμού σε επαγγελματίες στην Ελλάδα;

Όλα τα φυσικά πρόσωπα αποκτούν φορολογικό αριθμό με τον ίδιο τρόπο όπως παραπάνω, χωρίς διάκριση ως προς το επαγγελματικό τους καθεστώς. Ο φορολογικός αριθμός χορηγείται ως μέρος της έναρξης εμπορικής δραστηριότητας στις περιπτώσεις νομικών προσώπων. Τα απαιτούμενα έγγραφα παρατίθενται παρακάτω.

Ποια έγγραφα απαιτούνται στην Ελλάδα για την απόδοση φορολογικού αριθμού σε αλλοδαπούς;

Ένα αντίγραφο της συμπληρωμένης φόρμας «Μ1» και διαβατήριο. Αν τα στοιχεία στο διαβατήριο δεν είναι γραμμένα στο λατινικό αλφάβητο, απαιτείται αντίγραφο επίσημης ελληνικής μετάφρασης του διαβατηρίου. Αλλοδαποί που διαμένουν στην Ελλάδα πρέπει επίσης να προσκομίσουν την ελληνική άδεια διαμονής τους.

Επιτρέπεται η κατοχή/χρήση πολλαπλών φορολογικών αριθμών;

Όχι! Σύμφωνα με το άρθρο 4 του νόμου 2593/97, επικυρωμένο σύμφωνα με τις διατάξεις του §3β, άρθρο 21 του Νόμου 2948/2001, η κατοχή και/ή η χρήση περισσότερων από ενός φορολογικών αριθμών στην Ελλάδα τιμωρείται με πρόστιμο 4.400 ευρώ.

Διατηρείται ο φορολογικός αριθμός μετά τη διακοπή των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων;

Όταν οι εταιρικές σχέσεις διακόπτουν τη δραστηριότητά τους, ο φορολογικός αριθμός για τα φυσικά πρόσωπα συνεχίζει να ισχύει για προσωπικές επιχειρηματικές δραστηριότητες. Αντίθετα, οι φορολογικοί αριθμοί για τα νομικά πρόσωπα διαγράφονται όταν διακοπεί η επιχειρηματική δραστηριότητα.

Ποια έγγραφα απαιτούνται για την ειδοποίηση της αρμόδιας φορολογικής αρχής για την έναρξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα;

Α) Συνεταιρισμοί

Αστυνομική (προσωπική) ταυτότητα ή διαβατήριο.
Σύμβαση μίσθωσης επιχειρηματικών χώρων και/ή αντίστοιχο έγγραφο κατοχής ή δήλωση παραχώρησης δωρεάν σύμφωνα με τον Νόμο 1599/86.
Πιστοποιητικό εγγραφής με τον αρμόδιο ασφαλιστικό φορέα (ΤΕΒΕ, ΤΑΕ, ΙΚΑ, κ.λπ.) ή απαλλαγή από την ασφαλιστική υποχρέωση.
Πιστοποιητικό εγγραφής στο αρμόδιο επιμελητήριο εφόσον απαιτείται ρητά από τον νόμο.
Εξουσιοδότηση από τον υπόχρεο με επικυρωμένη υπογραφή του, αν οι δηλώσεις και τα έγγραφα υποβάλλονται από τρίτο πρόσωπο.
Πρόσθετες απαιτήσεις για την ειδοποίηση της έναρξης δραστηριότητας από αλλοδαπούς:
Ελληνική άδεια διαμονής και άδεια εργασίας ισχύουσα για τουλάχιστον ένα έτος για πολίτες μη κρατών-μελών της ΕΕ.
Πιστοποιητικό φορολογικής κατοικίας σύμφωνα με τις διατάξεις της χώρας προέλευσης για πολίτες κρατών-μελών της ΕΕ.

(Και συνεχίζεται με τα έγγραφα για άλλες εταιρικές μορφές)

Ανάκτηση Χρέους στην Ελλάδα – Νομικές Πληροφορίες

Ανάκτηση και Συλλογή Χρεών και Υπηρεσίες Ενέργειας. Δικαστική Δράση και Εκτέλεση. Υπάλληλοι Δικαστηρίου, Παράδοση Εγγράφων και Εξουσιοδοτήσεις

Τι είναι η ανάκτηση χρέους;

Η συλλογή χρέους είναι η διαδικασία να εξαναγκαστούν τα άτομα και οι επιχειρήσεις να πληρώσουν τα χρέη τους, συνήθως αυτά που δεν έχουν πληρωθεί έγκαιρα ή που αρνούνται να πληρώσουν. (Λεξικό Επιχειρηματικής Αγγλικής Longman)

Οφέλη Ανάκτησης Χρέους

Γρήγορη πληρωμή: Οι πελάτες συνήθως πληρώνουν πιο γρήγορα όταν εμπλέκεται δικηγόρος ανάκτησης χρέους.

Οικονομικά αποδοτικό: Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούμε να αναλάβουμε μια υπόθεση με πολιτική “χωρίς ανάκτηση, χωρίς προμήθεια”.

Αυξημένη ροή χρημάτων: Οι δικηγόροι ανάκτησης χρέους μπορούν να βοηθήσουν στην αύξηση της ροής χρημάτων σας μειώνοντας το ποσό των χρεών που έχετε.

Εθνική εξυπηρέτηση: Όπου και αν βρίσκεται το χρέος σας, μπορούμε να βοηθήσουμε. Παρέχουμε υπηρεσίες ανάκτησης χρέους σε όλη την Ελλάδα.

Οικονομικά αποδοτικό: Λειτουργούμε με πολιτική “χωρίς ανάκτηση, χωρίς προμήθεια”.

Χαμηλές προμήθειες: Οι προμήθειές μας είναι χαμηλές και χρεώνονται μόνο σε επιτυχείς περιστάσεις.

Εθνική εξυπηρέτηση: Όπου και αν βρίσκεται το χρέος σας, μπορούμε να βοηθήσουμε. Παρέχουμε υπηρεσίες ανάκτησης χρέους σε όλη την Ελλάδα.

Περισσότερος χρόνος για εσάς: Επιτρέποντας σε εμάς να συλλέξουμε τα χρέη σας, έχετε περισσότερο χρόνο να αφιερώσετε στην επιχείρησή σας.

Ξεκινώντας με ένα τηλεφώνημα ή μια γραπτή απαίτηση

Η Δικηγορική Εταιρεία Volonakis προσεγγίζει κάθε υπόθεση προσεκτικά και επιλέγει τον ταχύτερο και πιο οικονομικό τρόπο για να εξασφαλίσει την ανάκτηση χρέους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένα τηλεφώνημα ή μια γραπτή απαίτηση πληρωμής που αποστέλλεται στον οφειλέτη με πρώτης τάξης συστημένη αλληλογραφία αρκεί. Σε άλλες περιπτώσεις, η απαίτηση πληρωμής πρέπει να επιδοθεί από γραμματέα, ώστε ο οφειλέτης να πάρει το γράμμα πιο σοβαρά.

Πριν από την προετοιμασία του γράμματος, συνήθως αποκτούμε επιχειρηματικές πληροφορίες και αναφορά προφίλ του οφειλέτη, για να έχουμε καλύτερη εικόνα της οικονομικής κατάστασης του οφειλέτη, ώστε να επιλέξουμε την καταλληλότερη μέθοδο για να χειριστούμε τον χρεωστικό λογαριασμό και να ενημερώσουμε τον πελάτη αναλόγως.

Εάν ο οφειλέτης συνεργαστεί, εξετάζουμε τις πιθανές λύσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν την εγκατάσταση σχεδίων πληρωμής και διαπραγματεύσεις για οποιοδήποτε αμφισβητούμενο θέμα. Εάν οι εξωδικαστικές ενέργειες αποτύχουν, μόνο τότε προχωρούμε σε νομικές ενέργειες, επιλέγοντας την κατάλληλη λύση.

Ο πελάτης μπορεί να βασιστεί στο έξυπνο και οργανωμένο σύστημα αναφοράς μας, το οποίο είναι συμβατό με το ISO 9001. Κάθε συνεργάτης, συνεργάτης και υπάλληλος της εταιρείας μας πρέπει να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση του πελάτη και να ενημερώσει τον πελάτη εγγράφως για οποιεσδήποτε εξελίξεις στην υπόθεση εντός 24 ωρών. Επομένως, ο πελάτης ενημερώνεται πάντα για την πορεία της υπόθεσής του.

Νομικές ενέργειες στην Ελλάδα

Η Δικηγορική Εταιρεία Volonakis εργάζεται εκτενώς στον τομέα της είσπραξης χρέους και της εκτέλεσης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η εταιρεία παρέχει τακτικά τις υπηρεσίες της σε Αμερικανούς, Άγγλους, Καναδούς και Αυστραλούς πελάτες στην Ελλάδα και το αντίστροφο και είναι σε θέση να εξασφαλίσει το πιο αποτελεσματικό αποτέλεσμα για κάθε μεμονωμένη περίπτωση.

Είτε η επιλεγμένη ενέργεια είναι η διαδικασία ανάκτησης χρημάτων στο εξωτερικό είτε η διασυνοριακή διαδικασία πίεσης για πληρωμή, σε κάθε περίπτωση λαμβάνεται απόφαση βάσει μελέτης σκοπιμότητας, η οποία εκτιμά παράγοντες όπως η διάρκεια και το κόστος της διαδικασίας, οι εθνικές ιδιαιτερότητες, τα κριτήρια διαδικαστικού και ουσιαστικού δικαίου κ.λπ.

Αίτηση για διαταγή εκτέλεσης στην Ελλάδα

Σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 44/2001, οι αποφάσεις που εκδίδονται και είναι εκτελεστές σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ είναι εκτελεστές στην Ελλάδα, εφόσον το ελληνικό περιφερειακό δικαστήριο τους παρέχει διαταγή εκτέλεσης (βλ. Άρθρο 38 του Κανονισμού). Η ίδια διαδικασία και τα ίδια κριτήρια ισχύουν και για δημόσια έγγραφα που γίνονται δεκτά και είναι εκτελεστά σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ και για δικαστικά συναινετικά έγγραφα. Ο Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 44/2001 δεν ισχύει για τις προαναφερόμενες περιοχές που σχετίζονται με την Σύμβαση: κοινωνική ασφάλιση, πτώχευση, διακανονισμοί και παρόμοιες διαδικασίες και για αποφάσεις διαιτητικών δικαστηρίων (βλ. Άρθρο 1 του Κανονισμού).

Η αίτηση για διαταγή εκτέλεσης πρέπει να συμμορφώνεται με τις σχετικές ελληνικές διατάξεις και να υποβάλλεται από δικηγόρο στην Ελλάδα (υποχρεωτική εκπροσώπηση από δικηγόρο) στο περιφερειακό δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία για την κατοικία του εναγόμενου.

Καθώς το ελληνικό δικαστήριο συνήθως απαιτεί μεταφράσεις, συνιστάται να υποβληθούν ταυτόχρονα για εξοικονόμηση χρόνου.

Οι αποφάσεις αμερικανικών, καναδικών ή αυστραλιανών δικαστηρίων μπορούν επίσης να εκτελούνται στην Ελλάδα, αλλά καθώς οι ευρωπαϊκές οδηγίες και κανονισμοί δεν ισχύουν σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να ακολουθηθεί διαφορετική διαδικασία.

Παροχή διαταγής εκτέλεσης στην Ελλάδα (παράδειγμα από γερμανική απόφαση)

Το ελληνικό δικαστήριο δεν μπορεί να ελέγξει τη νομιμότητα της γερμανικής απόφασης σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο. Εάν η αίτηση αφορά δημόσιο έγγραφο, ο έλεγχος περιορίζεται στην ορθή και σωστή έκδοση των εγγράφων σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο. Η αναγνώριση μπορεί να απορριφθεί μόνο εάν:

Η αναγνώριση παραβιάζει τη δημόσια τάξη της Ελλάδας.
Ο εναγόμενος, που δεν έχει προσφύγει στην αγωγή, δεν έχει ειδοποιηθεί νόμιμα με το έγγραφο που ξεκινά τη διαδικασία ή δεν ειδοποιήθηκε εγκαίρως για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Η απόφαση δεν είναι συνεπής με απόφαση που έχει εκδοθεί μεταξύ των ιδίων μερών στην Ελλάδα ή
Το γερμανικό δικαστήριο έχει παραβιάσει τους κανόνες δικαιοδοσίας σύμφωνα με το Μέρος II του Κανονισμού.

Σύμφωνα με τον Κανονισμό, το ελληνικό δικαστήριο πρέπει να εκδώσει την απόφαση για την παροχή διαταγής εκτέλεσης άμεσα και χωρίς να ακούσει τον οφειλέτη. Ο οφειλέτης που διαμένει στην Ελλάδα μπορεί, ωστόσο, να υποβάλει έφεση κατά της διαταγής εκτέλεσης εντός ενός μήνα από την επίδοση της απόφασης. Εφόσον η απόφαση για τη θεραπεία (συμπεριλαμβανομένων των εφέσεων που υποβλήθηκαν ή που ενδέχεται να υποβληθούν στη Γερμανία) εκκρεμεί, η εκτέλεση παραμένει περιορισμένη στην ενοποίηση.

Από την πλευρά του, ο αιτών μπορεί να ασκήσει έφεση στο αρμόδιο δικαστήριο έφεσης (Άρθρο 43 του Κανονισμού) κατά της απόρριψης της αίτησης για παραχώρηση της διαταγής εκτέλεσης στην Ελλάδα.

Εκτελεστότητα και Εκτέλεση στην Ελλάδα

Η εμπειρία δείχνει ότι οι οφειλέτες στην Ελλάδα συχνά αμφισβητούν τη νόμιμη και σωστή υπηρεσία σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο ή άλλες ακανόνιστες διαδικασίες και δεν είναι ασυνήθιστο να αντιμετωπίζουν σημαντικές καθυστερήσεις στην εκτέλεση εξαντλώντας όλες τις νομικές διαδικασίες. Παρόλα αυτά, τα εμπόδια δεν έχουν ξεπεραστεί με την παροχή νομικής δήλωσης εκτελεστότητας. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, μπορεί να επιβληθεί μόνο το μισό του μισθού (εκτός από τα χρέη διατροφής), ενώ τα εισοδήματα των αυτοαπασχολούμενων ατόμων είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστούν. Πολύτιμα αντικείμενα και περιουσιακά στοιχεία συχνά μεταβιβάζονται σε τρίτους λόγω του κινδύνου εκτέλεσης, ενώ ο αιτών μπορεί να προχωρήσει μόνο εντός των ορίων της νόμιμης διαδικασίας.

Εκτέλεση στην Ελλάδα στην πράξη

Η επίπονη διαδικασία και οι ιδιαιτερότητες της χώρας όσον αφορά το (ανύπαρκτο) μητρώο αναφορών, το Κτηματολόγιο, το τραπεζικό απόρρητο κ.λπ. δημιουργούν εμπόδια. Είναι, επομένως, απαραίτητο πριν ξεκινήσει η διαδικασία αναγνώρισης, να ανατεθεί σε δικηγόρο στην Ελλάδα με εμπειρία στην ανάκτηση χρέους να ελέγξει τα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη για να διασφαλιστεί ότι ο οφειλέτης διαθέτει περιουσιακά στοιχεία που μπορούν να εκτελεστούν υπό ρεαλιστικούς όρους.

(Κατάσταση: Ιούνιος 2010. Δεν αναλαμβάνεται καμία ευθύνη για τις πληροφορίες που παρέχονται, οι οποίες ενδέχεται να τροποποιηθούν.)

Η Ευρωπαϊκή Διαταγή Πληρωμής

Η διασυνοριακή εκτέλεση απαιτήσεων ήταν γενικά εξαιρετικά δαπανηρή και χρονοβόρα, ειδικά στις περιπτώσεις αμφισβητούμενων απαιτήσεων, όπου κύριος στόχος ήταν η ταχεία απόκτηση ενός εντάλματος εκτέλεσης από τον πιστωτή.

Ως αποτέλεσμα του Κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1896/2006 της 12ης Δεκεμβρίου 2006, ο οποίος τέθηκε σε ισχύ το 2008, εισήχθη μια Ευρωπαϊκή διαδικασία πληρωμής με στόχο την επιτάχυνση των διασυνοριακών υποθέσεων, ενώ ταυτόχρονα ελαχιστοποιούνται τα νομικά έξοδα.

Η ελεύθερη κυκλοφορία των Ευρωπαϊκών ενταλμάτων πληρωμής στα κράτη μέλη (εκτός της Δανίας) έχει ταυτόχρονα διευκολυνθεί με την καθιέρωση ελάχιστων προτύπων. Όταν πληρούνται αυτά τα ελάχιστα πρότυπα, τα έξοδα αναγνώρισης και εκτέλεσης βαρύνουν το κράτος μέλος εκτέλεσης.

Πεδίο εφαρμογής

α) Καλύπτεται από τον Κανονισμό

Ο Κανονισμός εφαρμόζεται σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις σε διασυνοριακές υποθέσεις, ανεξαρτήτως του τύπου του δικαστηρίου ή του δικαστηρίου. Μια “διασυνοριακή” υπόθεση είναι παρούσα σύμφωνα με τους όρους του Κανονισμού εάν τουλάχιστον ένα από τα μέρη είναι κατοικούν ή έχει την συνήθη διαμονή σε κράτος μέλος διαφορετικό από το κράτος μέλος του δικαστηρίου που εξετάζει τη δράση. Ο κρίσιμος χρόνος για αυτό είναι ο χρόνος κατά τον οποίο υποβλήθηκε η αίτηση έκδοσης Ευρωπαϊκού εντάλματος πληρωμής σύμφωνα με τον παρόντα Κανονισμό.

β) Δεν καλύπτεται από τον Κανονισμό

Θέματα Εσόδων και Τελωνείων, διοικητικά θέματα και η ευθύνη του κράτους για πράξεις ή παραλείψεις στην άσκηση κρατικής εξουσίας δεν καλύπτονται από τον Κανονισμό (ΕΚ) 1896/2006.

Οι εξής εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού:

Καθεστώτα περιουσίας συζύγων, κληρονομικά θέματα, περιλαμβανομένων των διαθηκών,

Πτώχευση, διαδικασίες που αφορούν τη λύση αφερέγγυων εταιρειών ή άλλων νομικών προσώπων, δικαστικές διακανονίσεις, συνθέσεις και παρόμοιες διαδικασίες;

Κοινωνική ασφάλιση;

Απαιτήσεις που προκύπτουν από μη συμβατικές υποχρεώσεις, εκτός αν έχουν γίνει αντικείμενο συμφωνίας μεταξύ των μερών, ή έχει γίνει παραδοχή χρέους, ή σχετίζονται με χρεωστικά χρέη που προκύπτουν από κοινή ιδιοκτησία ακινήτων.

Διαδικασίες

Η δικαιοδοσία των δικαστηρίων για την εκτέλεση Ευρωπαϊκών ενταλμάτων πληρωμής καθορίζεται από τις διατάξεις της κοινοτικής νομοθεσίας που εφαρμόζονται σε αυτό, ιδίως τον Κανονισμό (ΕΚ) 44/2001.

α) Αίτηση για Ευρωπαϊκό ένταλμα πληρωμής Ο κανονισμός περιλαμβάνει μια φόρμα, την τυποποιημένη φόρμα Α που παρατίθεται στο Παράρτημα Ι, η οποία υποβάλλεται στο αρμόδιο δικαστήριο κατά την αίτηση έκδοσης Ευρωπαϊκού εντάλματος πληρωμής (κατεβάστε τη φόρμα αίτησης για Ευρωπαϊκό ένταλμα πληρωμής). Σύμφωνα με το Άρθρο 7 του Κανονισμού 1896/2006 η αίτηση πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής στοιχεία:

Τα ονόματα και διευθύνσεις των μερών και των αντιπροσώπων τους και του δικαστηρίου στο οποίο υποβάλλεται η αίτηση.
Το ποσό της απαίτησης, περιλαμβανομένου του κυρίου ποσού και, όπου ισχύει, τόκων, συμβατικών ποινών και άλλων εξόδων.
Όταν απαιτούνται τόκοι, το επιτόκιο και η περίοδος για την οποία απαιτούνται τόκοι, εκτός αν ο νόμος της χώρας προέλευσης προσθέτει αυτόματα τόκους στο κύριο ποσό.
Την αιτία της αγωγής, περιλαμβανομένων των περιστάσεων που επικαλούνται οι διάδικοι ως βάση για την απαίτηση και των απαιτούμενων τόκων.
Περιγραφή των αποδεικτικών στοιχείων που χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουν την απαίτηση.
Λόγοι για τη δικαιοδοσία.
Διασυνοριακό χαρακτήρα της υπόθεσης σύμφωνα με τους όρους του Άρθρου 3.

Το δικαστήριο στο οποίο υποβλήθηκε η αίτηση για Ευρωπαϊκό ένταλμα πληρωμής εξετάζει την πληρότητα των πληροφοριών και εάν η απαίτηση είναι βάσιμη, δηλαδή δεν είναι εμφανώς αβάσιμη.

Φωτοβολταϊκή Ελλάδα & Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στην Ελλάδα (Ν. 3851/2010)

Φωτοβολταϊκή Ελλάδα – Δικηγορική Εταιρεία Βολωνάκης – Συνεργασία με διεθνείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Νόμος 3851/2010 για την Επιτάχυνση της Ανάπτυξης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για την Αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής – Φωτοβολταϊκή Ελλάδα

Οι εθνικοί στόχοι του νόμου για τα φωτοβολταϊκά στην Ελλάδα είναι:

Η ενέργεια που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) να συμβάλλει μέχρι και 20% στην ακαθάριστη τελική κατανάλωση ενέργειας, Η ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από ΑΠΕ να συμβάλλει τουλάχιστον 40% στην ακαθάριστη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας, Τουλάχιστον το 20% της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από ΑΠΕ να χρησιμοποιείται για θέρμανση και ψύξη έως το 2020, Τουλάχιστον το 10% να χρησιμοποιείται για τελική κατανάλωση ενέργειας από τη μεταφορά (βιοαέριο). Για σύγκριση, η Γερμανία χρησιμοποιεί το 20%.
Διαδικασία αδειοδότησης Ο αδειοδοτούμενος για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας απαιτείται να έχει άδεια. Με την τροποποίηση του προηγούμενου νόμου, η άδεια αυτή δεν εκδίδεται πλέον από τον Υπουργό Οικονομίας, αλλά άμεσα από την ρυθμιστική αρχή ΡΑΕ. Η άδεια εκδίδεται βάσει των κριτηρίων που καθορίζονται από το νόμο. Αυτά τα κριτήρια, για παράδειγμα, εθνική ασφάλεια, δημόσια υγεία, ενεργειακή απόδοση, ωριμότητα έργου, ωριμότητα της τεχνικής εγκατάστασης, εκπλήρωση των διατάξεων του εθνικού νόμου για τον χωροταξικό σχεδιασμό. Τα κριτήρια διαφέρουν ελάχιστα από τα προηγούμενα, με ορισμένες προσθήκες.

Οι αλλαγές είναι οι εξής:

Ο προσδιορισμός από τη ΡΑΕ, σε συνεργασία με τους διαχειριστές συστημάτων και δικτύων ή σε συνεργασία με τον διαχειριστή για τα νησιά που δεν συνδέονται με το ενιαίο σύστημα, του σημείου σύνδεσης και του τρόπου και τύπου σύνδεσης πρέπει να πραγματοποιηθεί εντός 20 ημερών από την υποβολή της αίτησης. Αυτή η ενέργεια πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν από την έκδοση της άδειας και είναι στη διακριτική ευχέρεια της ΡΑΕ.

Η ΡΑΕ εξετάζει αν πληρούνται τα κριτήρια, καθώς και οι απαιτήσεις για την έκδοση της άδειας, ή η πληρότητα του φακέλου που υποβλήθηκε, εντός 2 μηνών από την υποβολή της αίτησης. Ο υποβληθείς φάκελος θεωρείται πλήρης αν δεν ζητηθούν επιπλέον έγγραφα εγγράφως εντός 30 ημερών.

Η απόφαση θα δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα της ΡΑΕ και θα αποσταλεί στον Υπουργό Περιβάλλοντος. Πρέπει επίσης να δημοσιευθεί σε εφημερίδα. Ο υπουργός έχει προθεσμία 20 ημερών για ανασκόπηση. Αν υπάρχει νομικό ενδιαφέρον, μπορεί να υποβληθεί έφεση κατά της άδειας εντός 15 ημερών από τη δημοσίευσή της στην ιστοσελίδα της ΡΑΕ. Ο Υπουργός Περιβάλλοντος πρέπει να εξετάσει αυτή την έφεση εντός 20 ημερών. Μετά την πάροδο της προθεσμίας αυτής χωρίς απόφαση, η έφεση θεωρείται ότι έχει απορριφθεί.

Οι αποφάσεις καταχωρούνται σε μητρώο.

Τα άτομα που εξασφαλίζουν τη χρηματοδότηση του έργου δεν πρέπει να είναι το ίδιο άτομο με τον κάτοχο της άδειας. Πρέπει, ωστόσο, να επιβεβαιώνονται εκ των προτέρων από τη ΡΑΕ σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια σχετικά με την ικανότητα χρηματοδότησης και στη συνέχεια τα στοιχεία τους να περιλαμβάνονται στην άδεια εφόσον πληρούνται οι απαιτήσεις.

Η άδεια εκδίδεται για περίοδο 25 ετών και μπορεί να ανανεωθεί για την ίδια περίοδο. Η άδεια εγκατάστασης πρέπει να αποκτηθεί εντός 30 μηνών από την παραχώρηση της άδειας παραγωγής, αλλιώς η άδεια παραγωγής ακυρώνεται. Οι αιτήσεις για παρατάσεις σε αυτό το θέμα είναι δυνατές υπό ορισμένες προϋποθέσεις και πριν την λήξη της καθορισμένης προθεσμίας.

Σε περίπτωση αλλαγής των στοιχείων της άδειας, η άδεια πρέπει να προσαρμοστεί ανάλογα. Για αυτό, ο κάτοχος της άδειας υποβάλλει αίτηση αλλαγής στη ΡΑΕ. Απόφαση θα ληφθεί επί της αίτησης αυτής εντός 60 ημερών από την υποβολή. Η απόφαση δημοσιεύεται επίσης και καταχωρείται στο μητρώο. Επίσης προβλέπεται περίπτωση χωρίς αίτηση αλλαγής, όπως αν η εγκατεστημένη ή η μέγιστη δυνατότητα παραγωγής της μονάδας που συνδέεται στο σύστημα ή δίκτυο αυξηθεί κατά 10%. Οι εξαιρέσεις που καθορίζονται στο άρθρο 3, παρ. 5 περιλαμβάνουν επίσης υποχρέωση ενημέρωσης.

Μετά την κατάλληλη έγκριση από τη ΡΑΕ, ο κάτοχος της άδειας μπορεί να μεταβιβάσει την άδειά του σε άλλα φυσικά ή νομικά πρόσωπα εφόσον πληρούνται τα κριτήρια που αναφέρονται στην παράγραφο 1. Η προθεσμία για την απόκτηση της άδειας εγκατάστασης δεν παρατείνεται ως αποτέλεσμα αυτής!

Η απόκτηση άδειας παραγωγής αποτελεί προϋπόθεση για την απόκτηση και των άλλων αδειών μέχρι και τη σύνδεση στο δίκτυο. Δεν απαλλάσσει ωστόσο τον κάτοχο της άδειας από την υποχρέωση απόκτησης όλων των άλλων αδειών και αδειών για τις οποίες προβλέπεται από τη νομοθεσία.

Εξαιρέσεις από την απαιτούμενη αδειοδότηση Οι διαχειριστές έργων που προτίθενται να λειτουργήσουν φωτοβολταϊκό σταθμό ισχύος έως 1 (1) MW εξαιρούνται από την υποχρέωση απόκτησης της ανωτέρω άδειας. Αυτό ισχύει για όλα τα πάνελ που λειτουργούνται από τον ίδιο διαχειριστή έργου σε μια έκταση ακινήτου. Στην τελευταία περίπτωση, η πληρωμή γίνεται με βάση τη συνολική ισχύ όλων των πάνελ, και όχι κάθε πάνελ ξεχωριστά στην ίδια έκταση ακινήτου. Για την τελευταία κατηγορία σταθμού έως 1 MW, προβλέπεται περαιτέρω ότι αυτοί οι σταθμοί (!) δεν πρέπει να πωλούνται πριν από την έναρξη της λειτουργίας τους. Ως εξαίρεση, μπορούν, ωστόσο, να πωληθούν σε νομικά πρόσωπα εφόσον το μετοχικό κεφάλαιο της αγοραστικής εταιρείας ανήκει εξ ολοκλήρου στην μεταβιβάζουσα εταιρεία. Τέλος (μετά την υποβολή αίτησης) ο διαχειριστής συστήματος και δικτύου DESMIE πρέπει να αναλάβει όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για να συνδέσει το έργο εάν η άρνηση δεν δικαιολογείται για τεχνικό λόγο. Με την υπογραφή σύμβασης με τον DESMIE, η εν λόγω αρχή ελέγχει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας της υποβληθείσας εταιρείας για το ακίνητο στο οποίο θα εγκατασταθεί το έργο. Σε περιοχές όπου η παραγωγή ενέργειας είναι “κορεσμένη” ή έχει περιορισμένες δυνατότητες, αυτή η κατηγορία σταθμών προτιμάται.

Δεν απαιτείται πλέον η προηγούμενη έκθεση ειδικών για την αρχική εκτίμηση και αξιολόγηση της περιβαλλοντικής συμβατότητας.

Ο γενικός γραμματέας της περιφέρειας είναι υπεύθυνος για την έκδοση της άδειας εγκατάστασης. Αυτή πρέπει να εκδοθεί εντός 15 ημερών από την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης. Ωστόσο, η αξιολόγηση αυτή πρέπει να πραγματοποιηθεί εντός 30 ημερών από την υποβολή αίτησης.

Μετά την έκδοση της άδειας παραγωγής από τη ΡΑΕ, πρέπει ακόμα να αποκτηθούν οι εξής άδειες και έγγραφα για την έκδοση άδειας εγκατάστασης: α. Προσφορά για σύνδεση στο δίκτυο β. Απόφαση περιβαλλοντικής συμβατότητας (ΕΠΟ) γ. Άδεια από την Υπηρεσία Δασών, αν απαιτείται, και οποιαδήποτε άλλη άδεια απαιτείται για τα ωφελήματα ιδιοκτησίας του ακινήτου.

Εντός 4 μηνών από την υποβολή της αίτησης, ο DESMIE θα εκδώσει την προσφορά σύνδεσης, η οποία καθίσταται τελεσίδικη από τη στιγμή που εκδίδεται είτε η ΕΠΟ είτε το αντίστοιχο πιστοποιητικό σχετικά με την μη ανάγκη περιβαλλοντικής αξιολόγησης. Η τελική προσφορά σύνδεσης είναι έγκυρη για 4 χρόνια και δεσμεύει τόσο τον DESMIE όσο και τον κάτοχο της άδειας.

Από την έκδοση της προσφοράς, το δικαιούχο μέρος είναι υποχρεωμένο να προχωρήσει σε όλες τις υπόλοιπες ενέργειες, όπως η έκδοση άδειας εγκατάστασης και η υπογραφή σύμβασης με τον DESMIE.

Πρέπει να υποβληθεί πλήρης φάκελος και περιβαλλοντική μελέτη στην αρμόδια αρχή για να χορηγηθεί η ΕΠΟ.

Εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις, η απόφαση περιβαλλοντικής συμβατότητας πρέπει να εκδοθεί εντός 4 μηνών από την υποβολή του πλήρους φακέλου. Ο υποβληθείς φάκελος θεωρείται πλήρης αν δεν ζητηθούν άλλα έγγραφα εγγράφως εντός 20 ημερών από την υποβολή της τεκμηρίωσης. Η απόφαση περιβαλλοντικής συμβατότητας (περιβαλλοντικές απαιτήσεις) ισχύει για 10 χρόνια και μπορεί να παραταθεί δύο φορές για την ίδια διάρκεια αν υποβληθεί αίτηση έως 6 μήνες πριν την λήξη της ισχύος της. Στο σύνολό της, πρέπει να τονιστεί ότι η διαδικασία χορήγησης απόφασης περιβαλλοντικής συμβατότητας (ΕΠΟ) θα πραγματοποιείται πλέον εντός του πλαισίου της διαδικασίας χορήγησης άδειας εγκατάστασης και, συνεπώς, μεταφέρθηκε σε μεταγενέστερο χρόνο.

Η άδεια εγκατάστασης δημοσιεύεται επίσης και είναι έγκυρη για 2 χρόνια. Η άδεια εγκατάστασης μπορεί να παραταθεί μία φορά για την ίδια διάρκεια, αν πληρούνται οι νομικές προϋποθέσεις.

Η άδεια λειτουργίας πρέπει να εκδοθεί εντός αποκλειστικής προθεσμίας 20 ημερών και ισχύει για 20 χρόνια στην περίπτωση φωτοβολταϊκών σταθμών. Σε αυτή την περίπτωση προβλέπεται επίσης δυνατότητα παράτασης.

Εάν το έργο μεταβιβαστεί, ο νέος κάτοχος αναλαμβάνει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του προηγούμενου κατόχου έναντι του DESMIE. Στην περίπτωση αυτή, ο νέος κάτοχος θα μεταβιβάσει την άδεια παραγωγής με απόφαση της ΡΑΕ. Επιπλέον, η αρμόδια αρχή θα αποφασίσει για τη μεταβίβαση της άδειας λειτουργίας.

Δεν απαιτείται να αποκτηθεί άδεια εγκατάστασης και άδεια λειτουργίας για τέτοιους φωτοβολταϊκούς σταθμούς που εξαιρούνται από την ανάγκη άδειας παραγωγής.

Διατάξεις κληρονομίας χωρίς διαθήκη στην Ελλάδα

Τι συμβαίνει αν κάποιος πεθάνει στην Ελλάδα χωρίς να έχει αφήσει διαθήκη (χωρίς διαθήκη);

Κάποιος θεωρείται ότι έχει πεθάνει χωρίς διαθήκη όταν δεν έχει αφήσει διαθήκη. Οι διατάξεις κληρονομιάς χωρίς διαθήκη ισχύουν στην Ελλάδα. Αυτές οι διατάξεις εφαρμόζονται όταν:

Ο αποβιώσας δεν έχει συντάξει διαθήκη.
Ο αποβιώσας έχει συντάξει διαθήκη αλλά αυτή έχει κριθεί άκυρη.
Ο αποβιώσας έχει συντάξει έγκυρη διαθήκη που καλύπτει μόνο ένα μέρος της κληρονομιάς – το υπόλοιπο τμήμα κατανέμεται σύμφωνα με τις διατάξεις κληρονομιάς χωρίς διαθήκη.
Τα άρθρα 1813 έως 1824 του Ελληνικού Αστικού Κώδικα (ΕΑΚ) παρέχουν πληροφορίες για τους κληρονόμους της κληρονομιάς ενός ατόμου που έχει πεθάνει χωρίς διαθήκη.

Η πρώτη κατηγορία κληρονόμων είναι οι απόγονοι του αποβιώσαντος. Ο πλησιέστερος απόγονος αποκλείει τον πιο απομακρυσμένο απόγονο της ίδιας γραμμής αίματος. Τα παιδιά κληρονομούν εξίσου. Ο επιζών σύζυγος ανήκει σε αυτή την κατηγορία και το ποσοστό του είναι ¼ της κληρονομιάς.

Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από τους γονείς, τα αδέλφια του αποβιώσαντος και επίσης τα παιδιά και εγγόνια των αδελφών που έχουν προαποβιώσει.

Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει τους παππούδες του αποβιώσαντος και τα παιδιά και εγγόνια των απογόνων τους. Εάν κατά την ένταξη των κληρονόμων στη διαθήκη είναι ζωντανοί οι παππούδες και των δύο γραμμών αίματος, τότε αυτοί είναι οι μόνοι που θα κληρονομήσουν και η κληρονομιά θα κατανεμηθεί εξίσου. Αντίθετα, εάν οι παππούδες και από τις δύο γραμμές αίματος δεν είναι ζωντανοί, τότε τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα λάβουν την κληρονομιά.

Η τέταρτη κατηγορία κληρονόμων αποτελείται από τους προπάππους του αποβιώσαντος. Εάν είναι ζωντανοί κατά την ένταξή τους στη διαθήκη, κληρονομούν εξίσου ανεξαρτήτως αν ανήκουν στην ίδια ή διαφορετική γραμμή αίματος.

Εάν δεν υπάρχουν συγγενείς από τις τέσσερις κατηγορίες, τότε ο επιζών σύζυγος καλείται να ενεργήσει ως κληρονόμος της πλήρους κληρονομιάς. Τέλος, όταν δεν υπάρχουν συγγενείς ή σύζυγος, το κράτος καλείται να ενεργήσει ως κληρονόμος χωρίς διαθήκη.

Υποχρεωτική κληρονομική μερίδα στην Ελλάδα

Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει σε άλλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα η ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα περιορίζει το δικαίωμα του διαθέτη να διαθέσει ελεύθερα την περιουσία του.

Ο στόχος της ελάχιστης υποχρεωτικής κληρονομικής μερίδας είναι η προστασία των στενών συγγενών και του συζύγου του διαθέτη.

Τι είναι η ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα;

Σύμφωνα με τα άρθρα 1825 έως 1845 του Ελληνικού Αστικού Κώδικα (ΕΑΚ), ο διαθέτης απαγορεύεται να εξαιρέσει από τη διαθήκη του τα παιδιά του, τον σύζυγο και τους γονείς του. Ένα μέρος της περιουσίας του διαθέτη πρέπει να διανεμηθεί στους παραπάνω συγγενείς. Η ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα πρέπει να ισούται με το ήμισυ της κληρονομικής μερίδας που θα είχε δικαίωμα να λάβει κάθε μέλος της οικογένειας, εάν ο διαθέτης είχε πεθάνει χωρίς διαθήκη. Ωστόσο, η ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα μειώνεται αναλόγως εάν βρεθούν δωρεές που ο διαθέτης ενδέχεται να έχει κάνει στους παραπάνω κληρονόμους κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Πότε ισχύει η ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα;

Ο νόμος για την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα ισχύει στις εξής περιπτώσεις:

Όταν η διαθήκη δεν προβλέπει κληρονομία ή προβλέπει λιγότερο από την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα.
Όταν η κληρονομιά που αφήνει ο αποβιώσας δεν είναι επαρκής για να καλύψει την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα, λόγω δωρεών που έχει κάνει στη διάρκεια της ζωής του ή λόγω περιορισμών που έχει θέσει με τη διαθήκη του.

Μπορεί ο διαθέτης να αποκληρώσει κάποιον συγγενή;

Ο διαθέτης μπορεί να αποκληρώσει έναν συγγενή όταν αυτός έχει διαπράξει σοβαρό άδικο έργο εναντίον του ή/και έχει ζήσει ανήθικα. Ο σύζυγος μπορεί να αποκληρωθεί εάν υπάρχει έγκυρος λόγος για διαζύγιο και ο σύζυγος είναι υπαίτιος.

Εάν ο διαθέτης αποκληρώσει έναν συγγενή με τη διαθήκη του ή του κληροδοτήσει λιγότερο από την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα, ο συγγενής έχει το δικαίωμα να απαιτήσει:

Το ποσοστό που του λείπει για να ολοκληρωθεί η μερίδα του.
Ολόκληρη την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα εάν έχει αποκληρωθεί πλήρως.

Επιπλέον, αν η κληρονομιά του διαθέτη κατά τον χρόνο του θανάτου του δεν είναι επαρκής για να καλύψει την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα, ο κληρονόμος δικαιούται να διεκδικήσει την ανάκληση και/ή ακύρωση οποιωνδήποτε δωρεών του διαθέτη, προκειμένου να απαιτήσει την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα από αυτές τις δωρεές.

Τι συμβαίνει αν η μερίδα κληρονομιάς απορριφθεί;

Συμπερασματικά, υπάρχουν νομικές συνέπειες εάν η ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα δεν διανεμηθεί στην περίπτωση ύπαρξης διαθήκης. Η διαθήκη θεωρείται άκυρη και ανίσχυρη ως προς την ελάχιστη υποχρεωτική κληρονομική μερίδα.

Διαθήκες στην Ελλάδα και η δημοσίευσή τους

Το άρθρο 1710 του Ελληνικού Αστικού Κώδικα (ΕΑΚ) προβλέπει την διάθεση της κληρονομιάς μέσω διαθήκης. Υπάρχουν τρία ξεχωριστά είδη διαθηκών στην Ελλάδα, κάθε μία με τα δικά της χαρακτηριστικά.

Η διαθήκη μπορεί να είναι:

Ιδιόγραφη
Δημόσια
Μυστική

Η διαδικασία δημοσίευσης κάθε τύπου διαθήκης περιλαμβάνει διαφορετικά βήματα, ανάλογα με τον τύπο της διαθήκης.

Συνεργασία με Διεθνείς Επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Ο φόρος κληρονομίας στην Ελλάδα έχει υποστεί πρόσφατες σημαντικές αλλαγές, κυρίως όσον αφορά τη φορολόγηση κληρονομιών μεγάλης αξίας για στενούς συγγενείς. Αυτή η τροποποίηση εισήχθη με τον νόμο 3815/2010, ο οποίος τροποποίησε το άρθρο 29 του Κώδικα για την Κληρονομία, Δώρα, Φόροι, Παροχές Γονέων και Κέρδη από Λαχεία (Νόμος 2961/2001). Συγκεκριμένα:

Σύμφωνα με το άρθρο 29 παράγραφος 1 του Νόμου 2961/2001, οι δικαιούχοι της κληρονομίας (κληρονόμοι, κληροδοτούμενοι, μέτοχοι και οποιοδήποτε άτομο αποκτά περιουσία μέσω κληρονομίας) κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες:

Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει: α) τον σύζυγο του αποβιώσαντος, β) τους απογόνους πρώτου βαθμού, γ) τους απογόνους εξ αίματος δεύτερου βαθμού, δ) τους προγόνους εξ αίματος πρώτου βαθμού. Σημειώνεται ότι, όσον αφορά τα υιοθετημένα τέκνα, ο νόμος ορίζει ότι αντιμετωπίζονται ως φυσικά τέκνα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ο επικεφαλής των Δημόσιων Οικονομικών Υπηρεσιών μπορεί να θεωρήσει ότι τα τέκνα αυτά δεν μπορούν να θεωρηθούν συγγενείς, εφόσον ενημερωθεί ότι η διαδικασία υιοθεσίας πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό την παράκαμψη των διατάξεων του Ν. 2961/2001.
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει: α) απογόνους τρίτου και επόμενων βαθμών, β) προγόνους δεύτερου και επόμενων βαθμών, γ) αναγνωρισμένα παιδία (με τη θέληση ή δικαστικά) από τον πατέρα τους, δ) απογόνους τέκνων που αναγνωρίστηκαν (με τη θέληση ή δικαστικά) από τον πατέρα τους, ε) αδέλφια, στ) συγγενείς εξ αίματος τρίτου βαθμού, ζ) θετούς πατέρες και μητέρες, η) παιδιά από προηγούμενο γάμο του συζύγου, θ) τα παιδιά από γάμο (γαμπρός, νύφη), ι) τους προγόνους από γάμο (πεθερός, πεθερά).
Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει οποιοδήποτε άλλο άτομο. Σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 29 του Ν. 2961/2001, τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτώνται λόγω θανάτου φορολογούνται σύμφωνα με την παρακάτω κλίμακα φόρου.

Όσον αφορά τη φορολογία ακινήτων, λαμβάνεται υπόψη η “αντικειμενική αξία” του ακινήτου. Η “αντικειμενική αξία” είναι η αξία που προκύπτει βάσει ορισμένων αντικειμενικών εκτιμητικών στοιχείων, όπως η περιοχή στην οποία βρίσκεται το ακίνητο, το μέγεθός του, η ηλικία του κ.λπ. Για να υπολογιστεί η αξία ενός ακινήτου, μπορεί κανείς να ανατρέξει σε επίσημους πίνακες που βρίσκονται στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες της Ελλάδας. Η αξία υπολογίζεται (και είναι δεσμευτική) σύμφωνα με αυτούς τους πίνακες, οι οποίοι ενημερώνονται συνήθως κάθε λίγα χρόνια από το Υπουργείο Οικονομικών.

Παράδειγμα υπολογισμού: Ο Α, του οποίου ο πιο στενός συγγενής ήταν ο γιος του, Β, και ο αδελφός του, Γ, πεθαίνει και σύμφωνα με το έγκυρο διαθήκη του, κληροδοτεί στον Β ένα διαμέρισμα με “αντικειμενική αξία” 160.000 € και στον Γ ένα άλλο διαμέρισμα με “αντικειμενική αξία” 50.000 €.

Σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2961/2001, όπως ισχύει σήμερα, ο φόρος κληρονομίας που θα κληθούν να καταβάλουν ο Β και ο Γ υπολογίζεται ως εξής:

Για τον Β: αξία ακινήτου 150.000 €. Αφαιρούμε 150.000 € από αυτό το ποσό, το οποίο, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι αφορολόγητο. Το υπόλοιπο ποσό των 10.000 €, θα φορολογηθεί με 1%. Έτσι, ο Β θα κληθεί να πληρώσει το ποσό των 100 €.

Για τον Γ: αξία ακινήτου 50.000 €. Αφαιρούμε 30.000 € από αυτό το ποσό, το οποίο είναι αφορολόγητο σε σχέση με τη δεύτερη κατηγορία κληρονόμων. Το υπόλοιπο ποσό των 20.000 € θα φορολογηθεί με 5%. Έτσι, ο Γ θα πρέπει να πληρώσει 1.000 € ως φόρο κληρονομίας.

Η τρίτη κατηγορία κληρονόμων, η οποία περιλαμβάνει τους υπόλοιπους συγγενείς εκτός αυτών των δύο πρώτων κατηγοριών, φορολογείται σύμφωνα με την εξής κλίμακα φόρου:

Παράδειγμα υπολογισμού: Ο Α κληροδότησε με διαθήκη στη φίλη του, Β, ένα ακίνητο αξίας 90.000 €. Σύμφωνα με την παραπάνω κλίμακα, εφόσον η Β αποδεχτεί την κληρονομιά, θα πρέπει να πληρώσει: για το ποσό των 72.000 €, φόρο 13.200 €. Το υπόλοιπο ποσό των 18.000 € (= 90.000 € – 72.000 €) θα φορολογηθεί με 30% και έτσι ο φόρος ανέρχεται σε 5.400 €. Επομένως, η Β είναι υποχρεωμένη να πληρώσει συνολικό φόρο ύψους 13.200 + 5.400 = 18.600 € για μία κληρονομιά αξίας 90.000 €.

Επιπλέον, ο Νόμος 3815/2010 τροποποίησε σημαντικά την παράγραφο 4 του άρθρου 29 του Νόμου 2961/2001, η οποία πλέον ορίζει ότι τα ποσά που αποκτώνται λόγω θανάτου φορολογούνται με φόρο υπολογιζόμενο ανεξάρτητα με ποσοστό 10% για τους κληρονόμους της πρώτης κατηγορίας και με ποσοστό 20% για τους κληρονόμους της δεύτερης κατηγορίας.

Ελληνικός Νόμος Κληρονομιάς

Ελληνικός Νόμος Κληρονομιάς – Νομικές Πληροφορίες – Συνεργασία με Διεθνείς Επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Ο Ελληνικός Νόμος Κληρονομιάς ρυθμίζεται από τον Ελληνικό Αστικό Κώδικα, Άρθρα 1710 – 2035. Είναι αρκετά παρόμοιος με τον Γαλλικό και Γερμανικό Νόμο Κληρονομιάς, αλλά διαφέρει σημαντικά από τον Αγγλικό και Αμερικανικό Νόμο Κληρονομιάς.

Ένα αποθανόν πρόσωπο μπορεί να αποφασίσει για την τύχη της περιουσίας του αφήνοντας διαθήκη, η οποία μπορεί να είναι εξ ολοκλήρου χειρόγραφη από το ίδιο το πρόσωπο ή να εκτελεστεί ενώπιον δημοσίου συμβολαιογράφου παρουσία τριών μαρτύρων. Ο νόμος προβλέπει επίσης έναν τρίτο τύπο διαθήκης, που ονομάζεται μυστική διαθήκη, όπου ο διαθέτης παραδίδει τη διαθήκη στον συμβολαιογράφο και ο τελευταίος είναι υποχρεωμένος να την σφραγίσει και να την κρατήσει μέχρι τον θάνατο του διαθέτη.

Πριν αποφασίσουν να συντάξουν διαθήκη, οι Έλληνες Αμερικανοί και Έλληνες Αυστραλοί που έχουν αποκτήσει την αμερικανική ή αυστραλιανή υπηκοότητα θα πρέπει να συμβουλευτούν έναν δικηγόρο, προκειμένου να ελέγξουν με ποιον νόμο πρέπει να συνταχθεί η διαθήκη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς σύμφωνα με το Ελληνικό Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο, η κληρονομιά ενός αποθανόντος ρυθμίζεται από τον νόμο της χώρας της τελευταίας του υπηκοότητας.

Ο δημόσιος συμβολαιογράφος ή οποιοδήποτε πρόσωπο έχει πρόσβαση στη χειρόγραφη διαθήκη ενός αποθανόντος, είναι υποχρεωμένος να ενημερώσει το δικαστήριο για την ύπαρξη της διαθήκης και να την καταθέσει στην πρωτότυπη μορφή της. Το Ελληνικό Δικαστήριο Κληρονομιών είναι υποχρεωμένο να την δημοσιοποιήσει, ώστε κάθε πρόσωπο που έχει συμφέρον από το περιεχόμενό της να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτή.

Εάν ο αποθανών δεν έχει αφήσει καμία διαθήκη ή η διαθήκη είναι άκυρη για οποιονδήποτε λόγο ή καλύπτει μόνο ένα μέρος της περιουσίας του, τότε το πρόσωπο αυτό θεωρείται ότι βρίσκεται σε κατάσταση intestacy και η διαδοχή του ρυθμίζεται από τις διατάξεις του νόμου. Οι νόμιμοι κληρονόμοι οργανώνονται από το νόμο σε 6 κατηγορίες, που ονομάζονται “τάξεις”.

Η πρώτη τάξη περιλαμβάνει τα παιδιά και τα εγγόνια του αποθανόντος. Τα εγγόνια καλούνται στην κληρονομιά μόνο εάν τα παιδιά δεν ζουν.
Η δεύτερη τάξη περιλαμβάνει τους γονείς και τα αδέλφια του αποθανόντος. Εάν αυτοί δεν ζουν, τότε τα παιδιά ή τα εγγόνια τους καλούνται ως κληρονόμοι.
Η τρίτη τάξη περιλαμβάνει τους παππούδες. Εάν αυτοί δεν ζουν, τότε οι προπάπποι γίνονται κληρονόμοι κατά το νόμο.
Η πέμπτη τάξη περιλαμβάνει μόνο τον σύζυγο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο σύζυγος κληρονομεί μαζί με τους υπόλοιπους συγγενείς από όλες τις προηγούμενες τάξεις. Στην πρώτη τάξη ο σύζυγος έχει μερίδιο 1/4, ενώ στη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη τάξη έχει μερίδιο 1/2 στην περιουσία. Ο σύζυγος δικαιούται επίσης να αποκτήσει οποιαδήποτε κινητή περιουσία του αποθανόντος, η οποία χρησιμοποιούνταν για τη κοινή τους διαβίωση (έπιπλα, αυτοκίνητο κ.λπ.).

Εάν ο αποθανών δεν είχε σύζυγο ή άλλον συγγενή από τις προηγούμενες τάξεις κατά τον χρόνο του θανάτου του, τότε η περιουσία πηγαίνει στο Ελληνικό Κράτος.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στην περίπτωση που μια διαθήκη δεν αφήνει μερίδιο στην περιουσία είτε στον σύζυγο, είτε στα παιδιά, είτε στους γονείς του αποθανόντος (στην τελευταία περίπτωση μόνο αν δεν είχε παιδιά), τότε αυτοί οι συγγενείς έχουν δικαίωμα από το νόμο να διεκδικήσουν τουλάχιστον το μίνιμουμ μερίδιο στην κληρονομιά. Αυτό ονομάζεται “νόμιμη μοίρα”, που ισούται με το μισό του μεριδίου κληρονομιάς στην περίπτωση intestacy. Εάν ο αποθανών είχε κάνει δωρεές στους παραπάνω κληρονόμους κατά τη διάρκεια της ζωής του, το δικαίωμα για την ελάχιστη μοίρα μπορεί να χαθεί, εάν οι δωρεές καλύπτουν την ελάχιστη μοίρα τους.

Ο Ελληνικός Νόμος Κληρονομιάς προβλέπει προθεσμία 1 έτους για να παραιτηθεί κάποιος από το δικαίωμα κληρονομιάς στην Ελλάδα, εάν είτε ο αποθανών είχε τη μόνιμη κατοικία του στο εξωτερικό, είτε ο κληρονόμος έχει τη μόνιμη κατοικία του στο εξωτερικό όταν ενημερώθηκε για τον θάνατο και το δικαίωμά του για κληρονομιά στην Ελλάδα. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να παραιτηθεί κανείς από την κληρονομιά εντός της προθεσμίας του 1 έτους, καθώς ο κληρονόμος μπορεί να φέρει σημαντικούς κινδύνους, εάν η κληρονομιά περιλαμβάνει χρέη ή άλλες υποχρεώσεις του αποθανόντος.

Επίλυση Διαφορών στην Ελλάδα

Μια σύντομη ματιά στο Ελληνικό Σύστημα Πολιτικής Δίκης

Ελληνικές Πολιτικές Διαδικασίες – Νομικές Πληροφορίες για την Ελλάδα

Στην Ελλάδα, εμπορικές διαφορές σημαντικής αξίας επιλύονται συχνά μέσω δικαστικής οδού, η οποία διέπεται κυρίως από τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠολΔ).

Κατανομή των Υποθέσεων

Οι υποθέσεις στην Ελλάδα ανατίθενται σε συγκεκριμένα δικαστήρια ανάλογα με την οικονομική τους αξία ή με την τοπική αρμοδιότητα του δικαστηρίου· αυτή καθορίζεται από τη διαμονή ή την έδρα των διαδίκων ή από τον τόπο γένεσης της αγωγής. Υπάρχουν τρία είδη πολιτικών δικαστηρίων πρώτου βαθμού:

Το Ειρηνοδικείο, το οποίο εκδικάζει υποθέσεις αξίας έως 12.000 €
Το Μονομελές Πρωτοδικείο για υποθέσεις από 12.000,01 € έως 80.000 €
Το Πολυμελές Πρωτοδικείο για υποθέσεις άνω των 80.000 €

Προθεσμίες Παραγραφής

Οι ενάγοντες πρέπει να γνωρίζουν τις προθεσμίες παραγραφής που ισχύουν για την άσκηση αγωγής ενώπιον ελληνικού δικαστηρίου. Η παραγραφή αρχίζει είτε (1) την επόμενη ημέρα από τη γέννηση της αγωγής είτε (2) την ημέρα που ο ενάγων έμαθε ή θα έπρεπε ευλόγως να έχει μάθει για την ύπαρξη της αγωγής. Η παραγραφή διακόπτεται όταν επιδοθεί το δικόγραφο της αγωγής.

Αν και ο ΚΠολΔ προβλέπει γενική παραγραφή 20 ετών, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Παραγραφή 5 ετών ισχύει για εμπορικές απαιτήσεις, αμοιβές επαγγελματιών, αποζημιώσεις λόγω τροχαίων και αδικοπραξίες, ενώ οι αγωγές για αθέμιτο ανταγωνισμό πρέπει να ασκούνται εντός 1,5 έτους. Οι αγωγές για νομές ακινήτων παραγράφονται σε ένα έτος και οι αξιώσεις από σύμβαση εθνικής οδικής μεταφοράς σε έξι μήνες.

Ξένοι και Έλληνες Δικηγόροι

Σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο ή τις ΗΠΑ, οι Έλληνες δικηγόροι δεν διαχωρίζονται σε solicitor ή barrister· όλοι αποκαλούνται «δικηγόροι» και η δυνατότητα παράστασής τους εξαρτάται από το δικαστήριο.

Ξένος δικηγόρος που διαμένει σε κράτος-μέλος της ΕΕ και επιθυμεί να ασκήσει το επάγγελμα στην Ελλάδα, πρέπει να εγγραφεί στον Δικηγορικό Σύλλογο της πόλης όπου θα ασκεί δραστηριότητα, σύμφωνα με την Οδηγία 98/5/ΕΚ. Πρέπει επίσης να προσκομίσει πιστοποιητικό εγγραφής του στην αρμόδια αρχή του κράτους καταγωγής του.

Αμοιβές Δικηγόρων και Χρηματοδότηση Δίκης

Οι ελάχιστες αμοιβές καθορίζονται σε 2% της αξίας της αγωγής για κατάθεση αγωγής ή έφεσης και 1% για κατάθεση υπομνήματος (Κώδικας Δικηγόρων). Συνήθως πληρώνονται εφάπαξ και όχι με ωριαία χρέωση. Στην πράξη, είναι σύνηθες οι αμοιβές να διαπραγματεύονται ελεύθερα μεταξύ των μερών. Μπορεί να συμφωνηθεί ότι τα έξοδα θα τα αναλάβει ο δικηγόρος, ο οποίος θα λάβει ποσοστό (π.χ. 20%) της αγωγής σε περίπτωση επιτυχίας.

Ο πελάτης πληρώνει επίσης τα έξοδα και τα τέλη, καθώς και δικαστικό ένσημο 0,7% της αξίας της απαίτησης, εφόσον η αγωγή είναι εκτελεστική.

Ο νόμος προβλέπει ότι ο ηττηθείς καταβάλλει τα έξοδα του νικητή (άρθρο 176 ΚΠολΔ), αλλά συχνά το δικαστήριο επιδικάζει μόνο μέρος αυτών. Οι τόκοι δεν επιδικάζονται στα έξοδα, αλλά επιβάλλονται στις χρηματικές καταδικαστικές αποφάσεις από την ημέρα άσκησης της αγωγής ή από τη γέννησή της, με επιτόκιο που ορίζεται με νόμο.

Υπάρχει η δυνατότητα ασφάλισης για τα έξοδα δίκης (Π.Δ. 400/1970), υπό την προϋπόθεση ότι ο ασφαλισμένος επιλέγει ελεύθερα τον νομικό του παραστάτη.

Η εκδίκαση γίνεται δημόσια, εκτός αν το δικαστήριο ή ο ενάγων ζητήσει εμπιστευτικότητα για λόγους δημοσίας τάξης ή ηθικής (άρθρα 113-114 ΚΠολΔ).

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν υπάρχουν προδικαστικές υποχρεώσεις πριν την άσκηση αγωγής.

Στάδια Πολιτικής Δίκης

Η διαδικασία ξεκινά με την κατάθεση της αγωγής, η οποία περιλαμβάνει τα στοιχεία των διαδίκων, τα πραγματικά περιστατικά, τα αιτήματα και την αξία της αγωγής. Το δικαστήριο την σφραγίζει και ορίζει δικάσιμο εντός 12 μηνών από την κατάθεση (Ν. 3346/2005). Η παραγραφή διακόπτεται μόνο όταν επιδοθεί η αγωγή στον εναγόμενο.

Η επίδοση γίνεται μόνο από δικαστικό επιμελητή. Αν ο εναγόμενος κατοικεί στην Ελλάδα, η επίδοση γίνεται τουλάχιστον 60 ημέρες πριν από τη δικάσιμο, ενώ αν κατοικεί στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής, τουλάχιστον 90 ημέρες πριν (άρθρο 228 ΚΠολΔ). Τα υπομνήματα και των δύο πλευρών κατατίθενται την ίδια μέρα.

Για το Πολυμελές Πρωτοδικείο:
Ο ενάγων καλεί τον εναγόμενο σε συμβιβαστική συνάντηση εντός προθεσμίας (άρθρο 214Α ΚΠολΔ). Οι μαρτυρικές καταθέσεις γίνονται ενώπιον ειρηνοδίκη ή συμβολαιογράφου. Υπομνήματα και αποδεικτικά κατατίθενται 20 ημέρες πριν τη δίκη. Η ακροαματική διαδικασία διαρκεί συνήθως μία μέρα. Μετά, κατατίθενται δύο συμπληρωματικά υπομνήματα: ένα 15 μέρες πριν τη δίκη και ένα 8 μέρες μετά. Η απόφαση εκδίδεται εντός 8 μηνών από τη δίκη (Ν. 3327/2005). Η έφεση ασκείται εντός 30 ημερών από την επίδοση ή εντός 3 ετών από την έκδοση, αν δεν επιδοθεί.

Για Ειρηνοδικείο και Μονομελές Πρωτοδικείο:
Όλα τα αποδεικτικά και τα υπομνήματα κατατίθενται την ημέρα της δίκης.

Αποτελέσματα Δίκης:
Το δικαστήριο μπορεί να διατάξει εκτέλεση (αναγκαστική ή άλλη), αποζημιώσεις, διαπιστωτικές αποφάσεις, ή τροποποίηση/κατάργηση έννομης σχέσης.

Ασφαλιστικά Μέτρα

Σε αντίθεση με άλλα συστήματα, δεν υπάρχει ενεργή διαχείριση υπόθεσης ή προδικαστικές αιτήσεις στην ελληνική πολιτική δίκη. Η μόνη προδικασία είναι η κατάθεση της αγωγής. Αν η αγωγή είναι καταχρηστική ή αβάσιμη, απορρίπτεται με την απόφαση.

Σε επείγουσες περιπτώσεις, ο ενάγων μπορεί να αιτηθεί ασφαλιστικά μέτρα. Αυτά εκδικάζονται από το Μονομελές Πρωτοδικείο και γίνονται, κατά κανόνα, με κλήτευση. Δημοφιλή μέτρα είναι η συντηρητική κατάσχεση, απαγορευτικά/αναγκαστικά μέτρα, προσωρινές διαταγές, κ.ά. Αν εκδοθεί διαταγή πριν την αγωγή, το δικαστήριο διατάσσει άσκηση αγωγής εντός μηνός αλλιώς το μέτρο αίρεται.

Μπορεί επίσης να ζητηθεί συντηρητική κατάσχεση, ακόμα κι αν η κύρια δίκη εξελίσσεται σε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ (άρθρο 31 Κανονισμού ΕΚ 44/2001).

Εντολές Πληρωμής

Ως εναλλακτική στην άσκηση αγωγής, ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠολΔ) προβλέπει την έκδοση διαταγής πληρωμής σύμφωνα με τα άρθρα 623 επ. ΚΠολΔ. Η διαταγή πληρωμής είναι ουσιαστικά μία δικαστική απόφαση που εκδίδεται είτε από το Ειρηνοδικείο (για διαφορές άνω των 12.001€) είτε από το Μονομελές Πρωτοδικείο (για απαιτήσεις άνω των 80.000€). Το Πολυμελές Πρωτοδικείο δεν είναι αρμόδιο για την έκδοση διαταγών πληρωμής.

Η διαδικασία έχει ως εξής: Ο αιτών καταθέτει αίτηση στο δικαστήριο για την έκδοση διαταγής πληρωμής, μαζί με όλα τα πρωτότυπα έγγραφα που την υποστηρίζουν· τα έγγραφα αυτά πρέπει να αποδεικνύουν άμεσα την απαίτηση, χωρίς να απαιτείται πρόσθετη απόδειξη, π.χ. μαρτυρική κατάθεση. Για παράδειγμα, διαταγές πληρωμής εκδίδονται συχνά για απαιτήσεις από επιταγές, εφόσον η επιταγή αποδεικνύει την ύπαρξη απαίτησης, αν έχει παρέλθει η ημερομηνία έκδοσης και η τράπεζα έχει σημειώσει πάνω στην επιταγή ότι δεν πληρώθηκε κατά την προσκόμισή της. Διαταγή πληρωμής μπορεί να εκδοθεί και σε περιπτώσεις πώλησης αγαθών, εφόσον ο πωλητής/αιτών καταθέσει τα πρωτότυπα τιμολόγια μαζί με δελτία αποστολής ή φορτωτικές (που φέρουν υπογραφή του αγοραστή) αποδεικνύοντας ότι παραλήφθηκαν τα αγαθά.

Η διαταγή πληρωμής προτιμάται έναντι της αγωγής, επειδή εκδίδεται πολύ γρήγορα (συνήθως εντός 2 ημερών έως 2 εβδομάδων από την κατάθεση). Αποτελεί εκτελεστό τίτλο που δίνει το δικαίωμα στον αιτούντα να προβεί σε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του οφειλέτη.

Ο οφειλέτης έχει το δικαίωμα να ασκήσει έγγραφη ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμής εντός 15 εργάσιμων ημερών από την επίδοση αυτής από τον δικαστικό επιμελητή. Η άσκηση της ανακοπής δεν αναστέλλει αυτομάτως την εκτέλεση. Αν ο οφειλέτης θεωρεί ότι η ανακοπή του θα γίνει δεκτή, πρέπει να ζητήσει και ασφαλιστικά μέτρα, διότι αν εκτελεστεί η διαταγή πριν εκδικαστεί η ανακοπή, μπορεί να υποστεί ζημία. Αν το δικαστήριο κάνει δεκτό το αίτημα για ασφαλιστικά μέτρα, ο αιτών δεν μπορεί να συνεχίσει την εκτέλεση μέχρι να κριθεί η ανακοπή. Αν απορριφθεί η ανακοπή, ο αιτών μπορεί να συνεχίσει την απαίτησή του βάσει της διαταγής πληρωμής.

Μάρτυρες Γεγονότων

Στην πολιτική δίκη, ο μάρτυρας γεγονότων μπορεί να καταθέσει είτε προφορικά είτε γραπτώς. Κατά τη δίκη, κάθε διάδικος πρέπει να έχει τουλάχιστον έναν μάρτυρα γεγονότων να καταθέτει προφορικά. Όλοι οι μάρτυρες που καταθέτουν προφορικά μπορούν να εξεταστούν αντιπαραθετικά. Μάρτυρας που αρνείται να προσέλθει στο δικαστήριο μπορεί να κλητευθεί, αλλά λόγω του ότι οι ποινές μη προσέλευσης είναι μικρές, συχνά η κλήτευση δεν φέρνει αποτέλεσμα. Αντί για ένορκες μαρτυρικές καταθέσεις, στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται ένορκες βεβαιώσεις ενώπιον ειρηνοδίκη, συμβολαιογράφου ή προξένου. Αυτές οι βεβαιώσεις, παρόλο που δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με προφορική μαρτυρία στο ακροατήριο, ενσωματώνονται στον φάκελο της δίκης και κατατίθενται λίγο πριν τις προτάσεις. Κάθε διάδικος μπορεί να υποβάλει έως τρεις τέτοιες βεβαιώσεις, εφόσον ειδοποιήσει τον αντίδικο τουλάχιστον δύο εργάσιμες ημέρες πριν. Σε ειδικές περιπτώσεις (εργατικές διαφορές, αμοιβές μηχανικών, δικηγόρων κ.λπ.), η ειδοποίηση πρέπει να γίνει 24 ώρες πριν. Αν η βεβαίωση πρόκειται να ληφθεί στο εξωτερικό, η ειδοποίηση πρέπει να γίνει τουλάχιστον 8 ημέρες πριν. Αν τα αποδεικτικά στοιχεία δεν επαρκούν, οι διάδικοι ή οι πληρεξούσιοί τους μπορεί να υποχρεωθούν να καταθέσουν προφορικά.

Πραγματογνώμονες Τρίτων

Ο νόμος προβλέπει ότι το δικαστήριο μπορεί να διορίσει πραγματογνώμονα μόνο όταν διαπιστώσει ότι απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις και το ζητήσει κάποιος διάδικος (άρθρο 368 ΚΠολΔ). Οι διάδικοι μπορούν να ορίσουν δικούς τους πραγματογνώμονες (άρθρα 391-392 ΚΠολΔ) και είναι υπεύθυνοι για την αμοιβή τους. Οι πραγματογνώμονες οφείλουν να είναι ανεξάρτητοι ή να εκπροσωπούν το συμφέρον του εντολέα τους, αλλά ο δικαστής αξιολογεί ελεύθερα την αξία των γνωμοδοτήσεών τους (άρθρο 340 ΚΠολΔ). Οι διάδικοι μπορούν να αντικρούσουν τις γνωμοδοτήσεις με τις προτάσεις τους, ενώ το δικαστήριο μπορεί να διατάξει την προφορική εξέταση των εμπειρογνωμόνων στη δίκη (άρθρο 369 ΚΠολΔ).

Αν το δικαστήριο διορίσει πραγματογνώμονα, ο διάδικος που του κοινοποιεί τον διορισμό και τον καλεί να ορκιστεί, πληρώνει την αμοιβή του, ακόμη κι αν δεν ζήτησε ο ίδιος τον διορισμό (άρθρο 173(3) ΚΠολΔ). Αυτή η αμοιβή συγκαταλέγεται στα δικαστικά έξοδα που μπορεί να ανακτήσει ο νικητής από τον ηττημένο (άρθρο 189 ΚΠολΔ).

Έφεση

Οι εφέσεις ασκούνται ως δικαίωμα, χωρίς να απαιτείται άδεια. Μπορεί να ασκηθεί έφεση μόνο κατά τελεσίδικων αποφάσεων. Προσωρινές αποφάσεις μπορούν να εφεσιβληθούν μόνο μαζί με την τελική. Αποφάσεις Πρωτοδικείων εφεσιβάλλονται ενώπιον του Εφετείου. Αποφάσεις Ειρηνοδικείων ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου. Το αρμόδιο Εφετείο προσδιορίζεται βάσει της έδρας του δικαστηρίου που εξέδωσε την απόφαση.

Η διαδικασία αρχίζει με την κατάθεση της έφεσης, η οποία περιλαμβάνει τους λόγους σφάλματος του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου – μπορεί να αφορούν ζητήματα ουσίας ή δικαίου. Η προθεσμία για την κατάθεση είναι 30 ημέρες από την επίδοση της πρωτοβάθμιας απόφασης ή 90 ημέρες αν ο εκκαλών ζει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής. Αν δεν έχει επιδοθεί η απόφαση, η προθεσμία είναι 3 έτη από τη σφράγισή της. Η έφεση πρέπει να επιδοθεί στον καθ’ ου τουλάχιστον 60 ημέρες πριν από τη δικάσιμο ή 90 ημέρες αν ζει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής.

Εκτέλεση

Οι τελεσίδικες αποφάσεις και οι πρωτόδικες που έχουν κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστές μπορούν να εκτελεστούν άμεσα. Για να αρχίσει η εκτέλεση, απαιτείται αντίγραφο εκτελεστού τίτλου με σφραγίδα του προεδρεύοντος δικαστή. Μετά την επίδοση της διαταγής εκτέλεσης, δεν μπορεί να γίνει άλλη πράξη εκτέλεσης πριν περάσουν τρεις εργάσιμες ημέρες (άρθρο 926 ΚΠολΔ).

Διασυνοριακή Δικαστική Διαμάχη

Η Σύμβαση της Ρώμης του 1980 προβλέπει ότι τα ελληνικά δικαστήρια αναγνωρίζουν ρητή επιλογή εφαρμοστέου δικαίου σε εμπορικές συμβάσεις, εκτός αν προσκρούει στη δημόσια τάξη. Οι διάδικοι μπορούν να επιλέξουν δικαστήριο για την επίλυση διαφορών, σύμφωνα με τον Κανονισμό 44/2001. Η συμφωνία πρέπει να είναι γραπτή και να μην αντίκειται σε ειδικές ρυθμίσεις (π.χ. ασφάλιση, καταναλωτές, εργασία). Εφόσον υπάρχει συμφωνία αποκλειστικής αρμοδιότητας άλλου δικαστηρίου, αυτή πρέπει να είναι ρητή. Αν η επιλογή του αλλοδαπού δικαστηρίου οδηγεί σε άρνηση δικαιοσύνης, μπορεί να κριθεί άκυρη από ελληνικό δικαστήριο.

Η συμφωνία πρέπει να περιγράφει επακριβώς τη νομική σχέση στην οποία αναφέρεται και να είναι γραπτή αν αφορά μελλοντική διαφορά. Σε μη χρηματικές διαφορές που αφορούν ακίνητα, δεν επιτρέπεται επιλογή αλλοδαπού δικαστηρίου.

Η επίδοση δικογράφων μπορεί να γίνει σύμφωνα με τις σχετικές ευρωπαϊκές οδηγίες ή μέσω εισαγγελίας. Πρέπει να συνοδεύονται από μετάφραση σε γλώσσα κατανοητή από τον παραλήπτη.

Ο Κανονισμός 44/2001 προβλέπει την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων κρατών-μελών στην Ελλάδα. Αρμόδιο είναι το Μονομελές Πρωτοδικείο της κατοικίας του καθ’ ου ή του τόπου εκτέλεσης. Η αλλοδαπή απόφαση πρέπει να είναι εκτελεστή στο κράτος προέλευσης, να μην αντίκειται στα χρηστά ήθη ή στη δημόσια τάξη, να μην στερήθηκε ο ηττημένος το δικαίωμα υπεράσπισης και να μην έρχεται σε αντίθεση με ελληνική απόφαση. Οι αποφάσεις βάσει του Κανονισμού 805/2004 είναι απευθείας εκτελεστές, χωρίς να απαιτείται αναγνώριση.

Διαιτησία & Διαμεσολάβηση (ΕΕΔ)

Η πιο συνηθισμένη μορφή εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών στην Ελλάδα είναι η διαιτησία (άρθρα 876 ΚΠολΔ και εξής). Αρκεί να υπάρχει έγρητη ρήτρα ή να μη φέρουν αντίρρηση οι διάδικοι ενώπιον του διαιτητή. Όλες οι ιδιωτικές διαφορές (πλην εργατικών και ασφαλιστικών μέτρων) μπορούν να λυθούν με διαιτησία. Εκτός αν προβλέπεται αλλιώς, τα διαιτητικά βραβεία δεν εφεσιβάλλονται (άρθρο 895 ΚΠολΔ), αλλά μπορεί να ακυρωθούν αν πληρούνται οι όροι (άρθρο 897 ΚΠολΔ). Ο ρόλος του διαιτητή είναι παθητικός και τα μέρη επιλέγουν ποια έγγραφα θα προσκομιστούν.

Στη διεθνή διαιτησία, τα κόστη καθορίζονται με συμφωνία των μερών (άρθρο 32 Ν. 2735/1999). Αν δεν υπάρξει συμφωνία, το διαιτητικό δικαστήριο τα κατανέμει. Στην εσωτερική διαιτησία, το κόστος υπολογίζεται ως ποσοστό της αξίας της διαφοράς. Το διαιτητικό βραβείο ορίζει ποιος θα πληρώσει τις αμοιβές των διαιτητών και τα έξοδα.

Η ΕΕΔ δεν εντάσσεται στις δικαστικές διαδικασίες, και το δικαστήριο δεν μπορεί να την επιβάλει. Αν και δεν προβλέπεται ρητά εμπιστευτικότητα, τα μέρη συνήθως τηρούν την εχεμύθεια ή ενσωματώνουν σχετικούς όρους στις συμβάσεις τους.

Σημαντικοί φορείς διαιτησίας στην Ελλάδα είναι το Ινστιτούτο Διαμεσολάβησης και Διαιτησίας, το Εθνικό Παράρτημα του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου, τα Επιμελητήρια Αθηνών και Πειραιώς και ο Σύνδεσμος Ναυτικής Διαιτησίας Πειραιά. Για διαμεσολάβηση, πιο δημοφιλείς φορείς είναι ο Συνήγορος του Πολίτη και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας.

Από την ίδρυση του Συνηγόρου του Πολίτη το 1998, η διαμεσολάβηση χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο ως εναλλακτική της διαιτησίας. Ο Συνήγορος παρακολουθεί πράξεις και παραλείψεις των δημοσίων υπηρεσιών. Οι εργατικές διαφορές χειρίζονται από την Επιθεώρηση Εργασίας.

Franchise στην Ελλάδα – Συμφωνία

Συνεργασία με διεθνείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Στο σύστημα franchising, ο εκχωρητής (franchiser) παρέχει συνήθως στον δικαιοδόχο (franchisee) μια επιχείρηση με μια καθορισμένη οργανωτική δομή υψηλών τεχνολογικών προδιαγραφών. Ο δικαιοδόχος είναι ένας πραγματικά ανεξάρτητος επιχειρηματίας, ο οποίος χρησιμοποιεί το πακέτο franchise για τη δική του ανεξάρτητα λειτουργούμενη εμπορική επιχείρηση. Το franchise είναι μια επιτυχημένη επιχειρηματική έννοια, η οποία μεταβιβάζεται από τον εκχωρητή στον δικαιοδόχο μέσω μιας συμφωνίας άδειας χρήσης. Το πακέτο franchise είναι καταρχάς ένα οργανωμένο εμπορικό concept για αγαθά και υπηρεσίες. Περιλαμβάνει μεθόδους πώλησης και διανομής, εμπορικά αγαθά ή μάρκες, εμπορικά ονόματα, σήματα, επιχειρηματικούς προσδιορισμούς με λέξεις και εικόνες, επιχειρηματικά σχήματα, συστήματα θυγατρικών, πνευματικά δικαιώματα, τεχνικές γνώσεις και εμπειρία (γνωστά ως know-how), και δικαιώματα πατέντας.

Το Franchise Concept

Το franchising ενσωματώνει τους δικαιοδόχους στο σύστημα διανομής του εκχωρητή. Αυτό περιλαμβάνει (μακροπρόθεσμη) τεχνική και οργανωτική υποστήριξη για τον δικαιοδόχο, η οποία επιτυγχάνεται μέσω εκπαίδευσης προσωπικού, εξοπλισμού των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και συμβουλών σε οργανωτικά, τεχνικά, επιχειρηματικά και οικονομικά θέματα, με στόχο την επίτευξη υψηλού βαθμού συντονισμού με την έννοια του franchise.

Από οικονομική άποψη, το franchising αφορά ένα σύστημα πώλησης και διανομής προϊόντων ή υπηρεσιών στους καταναλωτές, και κατά συνέπεια ένα οργανωμένο και δομημένο concept διαφήμισης και διανομής, με την πρόθεση να πραγματοποιηθεί πωλήσεις και διανομή στην αγορά συγκεκριμένων προϊόντων και υπηρεσιών μέσω της συνεργασίας δύο ή περισσότερων νομικά ανεξάρτητων επιχειρήσεων. Στόχος είναι ένα στενό δίκτυο διανομής, με συγκεκριμένο εμπορικό όνομα ή εμπορική μάρκα, στο οποίο ο δικαιοδόχος εκμεταλλεύεται την εμπειρία του εκχωρητή και ενσωματώνεται σε ένα ήδη υπάρχον δίκτυο πελατών μόλις η επιχείρησή του εγκαθιδρυθεί.

Ο δικαιοδόχος παραμένει ανεξάρτητος έμπορος και ενεργεί με το όνομά του, για δικό του λογαριασμό και με δικό του κίνδυνο. Αυτή είναι η καθοριστική διάκριση μεταξύ του δικαιοδόχου και του εμπορικού αντιπροσώπου. Ο δικαιοδόχος πρέπει να καταστήσει σαφή τη θέση του ώστε να αποτραπεί η νομική εμφάνιση ότι είναι ο εκπρόσωπος του εκχωρητή, διαφορετικά μπορεί να ευθύνεται.

Η Συμφωνία Franchise

Οι επιχειρήσεις που συνδέονται με αυτόν τον τρόπο εκπροσωπούνται στην αγορά ως μία ενιαία οντότητα βάσει της λεγόμενης συμφωνίας franchise, μιας μακροχρόνιας συμβατικής συνεργασίας, του αντικειμένου της οποίας είναι η παραγωγή και διανομή συγκεκριμένων αγαθών ή υπηρεσιών στους καταναλωτές. Η συμφωνία franchise εκφράζει την ανάληψη αμοιβαίων υποχρεώσεων και συνήθως καταρτίζεται με αντάλλαγμα.

Η συμφωνία franchise είναι μια σύμβαση που προορίζεται για αμοιβαίο οικονομικό όφελος, με πολλές δομές από τον τομέα του marketing. Η εκπλήρωση της σύμβασης εξαρτάται από τις δραστηριότητες του δικαιοδόχου. Ο τελευταίος χρησιμοποιεί τα χαρακτηριστικά των προϊόντων και υπηρεσιών και το know-how του εκχωρητή για να διανείμει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες που έχουν συμφωνηθεί συμβατικά. Ο δικαιοδόχος πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες του εκχωρητή αναφορικά με τις μεθόδους διανομής και την ίδρυση και λειτουργία της επιχείρησης, να διανείμει συγκεκριμένους τύπους προϊόντων που καθορίζονται ή εγκρίνονται από τον εκχωρητή και τελικά να συμμετέχει ενεργά στην καμπάνια διαφήμισης του εκχωρητή.

Μορφές Franchise

Η συμφωνία franchise συμβαίνει σε διάφορες μορφές, γενικά ως franchise διανομής ή υπηρεσίας. Το franchise διανομής αφορά τη χρήση και πραγματοποίηση του συστήματος διανομής του εκχωρητή για την εμπορία των προϊόντων που καθορίζονται συμβατικά στους χώρους του δικαιοδόχου.

Υποκατηγορίες του franchise διανομής είναι το franchise του κατασκευαστή, στο οποίο επιτρέπεται μόνο η πώληση των προϊόντων του εκχωρητή, και το franchise του διανομέα, στο οποίο ο εκχωρητής καθορίζει τα προϊόντα που θα πωλούνται και αναθέτει σε τρίτους την παραγωγή τους σύμφωνα με χαρακτηριστικά και προδιαγραφές που έχει καθορίσει. Στην τελευταία περίπτωση, συνήθως είναι συνήθης ο εκχωρητής να αγοράζει τα προϊόντα με βάση μια ξεχωριστή συμφωνία με τον κατασκευαστή.

Στην περίπτωση του franchise υπηρεσιών, ο δικαιοδόχος χρησιμοποιεί το σύστημα διανομής του εκχωρητή για την παροχή υπηρεσιών που καθορίζονται συμβατικά στους δικούς του επιχειρηματικούς χώρους, με βάση τις μεθόδους πώλησης που καθορίζει ο εκχωρητής.

Υπάρχει επίσης το franchise κατασκευαστή, στο οποίο ο δικαιοδόχος κατασκευάζει ή τροποποιεί προϊόντα σύμφωνα με τις προδιαγραφές του εκχωρητή και στη συνέχεια τα πουλά με την εμπορική μάρκα του εκχωρητή.

Η μορφή του “μικτού franchise”, που συνδυάζει την πώληση προϊόντων και υπηρεσιών, είναι επίσης γνωστή στο ελληνικό δίκαιο.

Επιπλέον, το ελληνικό δίκαιο διακρίνει:

Franchise χρηματοδότησης ή διοίκησης – Ο εκχωρητής χρηματοδοτεί τον δικαιοδόχο και του αναθέτει τη διοίκηση μιας επιχείρησης από το δίκτυο franchise.
Υπο-franchise – Ο δικαιοδόχος χρησιμοποιεί τους χώρους μιας τρίτης επιχείρησης, στους οποίους πωλούνται τα προϊόντα του δικτύου.
Franchise συνεργασίας – Ο εκχωρητής έχει ποσοστό συμμετοχής ως μέτοχος στην επιχείρηση του δικαιοδόχου.
Συνδυασμένο franchise – Δύο ή περισσότεροι εκχωρητές συνεργάζονται σε επιχειρηματικούς χώρους από τους οποίους ο καθένας πωλεί τα δικά του προϊόντα ή υπηρεσίες.
Franchise τροποποίησης – Ο δικαιοδόχος ενσωματώνει μια επιχείρηση, του οποίου το αντικείμενο ήταν ήδη το ίδιο ή παρόμοιο πριν από την ένταξή του στο δίκτυο του εκχωρητή.
Πολυ- franchise – Ο εκχωρητής παρέχει στον δικαιοδόχο το δικαίωμα να ανοίξει και να λειτουργήσει επιχειρήσεις σε άλλη τοποθεσία.
Πολλαπλό franchise – Ο δικαιοδόχος καταρτίζει συμφωνίες franchise με πολλούς εκχωρητές.
Υποκατεστημένο franchise – Είναι πολιτική της εταιρείας να είναι ο δικαιοδόχος υπό έλεγχο και οδηγίες από τον εκχωρητή.
Ίσο franchise – Χαρακτηρίζεται από ίση συνεργασία μεταξύ εκχωρητή και δικαιοδόχου.

Νομική φύση της συμφωνίας franchise

Ως μακροχρόνια συμβατική σχέση, η συμφωνία franchise θεωρείται ως μεικτή συμφωνία. Η τυπική εκτέλεση της σύμβασης είναι η παροχή υπηρεσιών και η παραχώρηση άυλων αγαθών, ακόμη και αν συμφωνήθηκε αγορά ή πώληση για σκοπούς μεταπώλησης.

Η διάρκεια της συμβατικής σχέσης που διέπει τη συνεργασία των μερών μπορεί να είναι αόριστη ή ορισμένη.

Η συμφωνία franchise πρέπει επίσης να θεωρείται ως κύρια συμφωνία, επειδή η ανάληψη συγκεκριμένων αμοιβαίων υποχρεώσεων για την επίτευξη ενός ανώτερου οικονομικού σκοπού καθορίζεται σε αυτήν τη συμφωνία.

Μορφή Συμφωνίας

Η συμφωνία franchise δεν είναι υποχρεωτικά γραπτή, μπορεί επίσης να συναφθεί προφορικά.

Περιεχόμενο Συμφωνίας

Εκτός από τις αμοιβαίες υποχρεώσεις των συμβαλλομένων, η συμφωνία franchise καθορίζει σαφώς τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που θα διανεμηθούν. Άλλα στοιχεία που περιλαμβάνονται είναι οι μεθόδοι πώλησης και διανομής, τα όρια της τοποθεσίας, οι κατευθυντήριες τιμές, η διάρκεια της συμβατικής σχέσης, οι δυνατότητες παράτασης, οι λόγοι για καταγγελία και οι περίοδοι προειδοποίησης, καθώς και οι υποχρεώσεις μετά τη λήξη της σύμβασης.

Υποχρεώσεις του εκχωρητή και του δικαιοδόχου

α) Οι υποχρεώσεις του εκχωρητή είναι βασικά οι εξής:

Παραχώρηση των δικαιωμάτων και ωφελημάτων που προσφέρονται ειδικά από αυτόν.
Μεταβιβασιμότητα και χορήγηση αδειών.
Ενσωμάτωση του δικαιοδόχου στο σύστημα διανομής και την οργανωτική υποστήριξη.
Εκπαίδευση και διοργάνωση εκδηλώσεων.
Αρχή της ισότητας των δικαιοδόχων.
Προμήθεια του δικαιοδόχου με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες ή άλλα άυλα αγαθά για ενσωμάτωσή τους στο δίκτυο διανομής.
Μακροχρόνια οργανωτική, τεχνική και οικονομική υποστήριξη και συμβουλές για τη λειτουργία της επιχείρησης franchise.
Εξοπλισμός και τεχνική εγκατάσταση της επιχείρησης franchise.
Συντήρηση και επισκευή όλων των συστημάτων λειτουργίας και τεχνικών εγκαταστάσεων.
Προστασία της τοποθεσίας και της επικράτειας, συμφωνία αποκλειστικότητας, εφόσον ισχύει.
Προδιαγραφές για τον εξοπλισμό και τη λειτουργία της επιχείρησης franchise.
Εγχειρίδιο franchise.
Διαφήμιση.

β) Υποχρεώσεις του δικαιοδόχου:

Καταβολή του “τέλους εισόδου” για την παραχώρηση των δικαιωμάτων και ωφελημάτων.
Καταβολή τελών (franchise fees) και ποσοστού κερδών κατά περίπτωση.
Προώθηση των πωλήσεων των προϊόντων και υπηρεσιών του εκχωρητή με την καλύτερη δυνατή προσωπική δέσμευση (υποχρέωση προώθησης των πωλήσεων σύμφωνα με τις οδηγίες).
Εφαρμογή του concept πώλησης και χρήση του συστήματος διανομής.
Υποχρεώσεις αφοσίωσης και εκπλήρωσης των υποχρεώσεων αγοράς.
Διατήρηση των συμφερόντων του εκχωρητή για τα βιομηχανικά δικαιώματα.
Τήρηση των δικαιωμάτων του εκχωρητή για οδηγίες και εποπτεία, επιτρέποντας κυρίως την εποπτεία από τον εκχωρητή.
Υποχρέωση εχεμύθειας και μυστικότητας.
Απαγόρευση ανταγωνισμού.
Υποχρέωση ενημέρωσης σχετικά με τη λειτουργία και το σύστημα πωλήσεων.

Ο δικαιοδόχος είναι επίσης υποχρεωμένος να τηρεί την προστατευόμενη επικράτεια των άλλων δικαιοδόχων και να μην προσφέρει ή διανέμει τα προϊόντα που του έχουν ανατεθεί σε αυτές τις περιοχές (Άρθρο 4 του Κανονισμού 2790/1999). Επιπλέον, δεν μπορεί να προσεγγίζει πελάτες εκτός της δικής του τοποθεσίας και πρέπει να προμηθεύεται αποκλειστικά τα προϊόντα που καθορίζονται συμβατικά από τον εκχωρητή. Προϊόντα που κατασκευάζονται από τρίτους μπορούν να διανεμηθούν με τη συναίνεση του εκχωρητή.

Σύμφωνα με την ελληνική νομολογία, η ρήτρα που επιτρέπει στον εκχωρητή να διατηρεί τα λογιστικά βιβλία του δικαιοδόχου προκειμένου να αναθεωρεί τα οικονομικά δεδομένα που του παρέχονται από τον δικαιοδόχο δεν είναι δεσμευτική, διότι μια τέτοια ρήτρα απευθύνεται σε τρίτο συμβαλλόμενο μέρος και έτσι δεσμεύει υπερβολικά τον δικαιοδόχο με παράνομο τρόπο.

Ο εκχωρητής έχει επίσης τη δυνατότητα να υποχρεώσει τον δικαιοδόχο να αναλάβει νομικές ενέργειες κατά τρίτου μέρους σε περίπτωση παραβίασης των δικαιωμάτων που προκύπτουν από τη συμφωνία franchise ή ακόμη και να παρέμβει σε νομικές ενέργειες κατά τρίτων που αναλαμβάνει ο εκχωρητής (Άρθρο 3, §2c του Κανονισμού 4087/1988 σε συνδυασμό με το §44e των κατευθυντήριων γραμμών της Επιτροπής).

Σε περίπτωση παραβίασης των υποχρεώσεων μέσω μη εκτέλεσης ή ελαττωματικής εκτέλεσης, εφαρμόζονται οι γενικές διατάξεις περί ελαττωματικής εκτέλεσης. Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο, ισχύουν οι διατάξεις του Άρθρου 382 και επ. του Αστικού Κώδικα.

Διάρκεια Συμφωνίας

Σύμφωνα με την ελληνική νομολογία, μια διάρκεια 5 ετών θεωρείται κατάλληλη, ενώ μια διάρκεια 25 ετών θα υπερεκθέσει τον δικαιοδόχο, με αποτέλεσμα να παραβιάζεται το Άρθρο 1 του Νόμου 703/77.

Η παράταση της διάρκειας της μακροχρόνιας συμβατικής σχέσης είναι γενικά εφικτή. Αυτό απαιτεί την αντίστοιχη συμφωνία των μερών, η οποία μπορεί να συναφθεί σιωπηρώς. Επομένως, μια συμφωνία franchise που καταρτίζεται για καθορισμένο χρονικό διάστημα μπορεί, αν συνεχιστεί μετά τη λήξη της συμφωνημένης περιόδου, να θεωρηθεί ως σιωπηρή παράταση για αόριστο χρονικό διάστημα.

Προστασία του Συστήματος Franchise και Ευθύνη

Το σύστημα franchise προστατεύεται από τρίτους μέσω των διατάξεων του Νόμου 2121/1993, αναφορικά με το περιεχόμενο του εγχειριδίου franchise που παραχωρείται στον δικαιοδόχο, καθώς και μέσω των διατάξεων περί αθέμιτου ανταγωνισμού. Η ευθύνη απέναντι στον πελάτη ανακύπτει μόνο για τον δικαιοδόχο από τη σύμβαση. Η αδικοπραξία βάσει του §823 είναι επίσης δυνατή για τον εκχωρητή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ισχύουν και οι διατάξεις περί ευθύνης προϊόντων που περιλαμβάνονται στον Νόμο 2251/1994.

Παραγραφή Αξιώσεων

Η αξίωση του εκχωρητή κατά του δικαιοδόχου για καταβολή της αμοιβής υπόκειται σε χρονική παραγραφή 20 ετών σύμφωνα με το Άρθρο 249 του Αστικού Κώδικα.

Καταγγελία Συμφωνίας

Η σύμβαση λήγει με την λήξη της διάρκειας ή με καταγγελία. Η καταγγελία λόγω λήξης της διάρκειας αφορά τις συμφωνίες franchise με καθορισμένη διάρκεια.

Η καταγγελία μπορεί να ασκηθεί σε περίπτωση συμφωνιών franchise τόσο για αόριστη όσο και για καθορισμένη διάρκεια. Η τακτική καταγγελία μπορεί να συμφωνηθεί ως καταγγελία με ή χωρίς προειδοποίηση, ακόμη και σε περίπτωση συμφωνιών franchise που συνάπτονται για αόριστη διάρκεια. Και στις δύο περιπτώσεις επιτρέπεται η εξαιρετική καταγγελία για σοβαρό λόγο. Σοβαρός λόγος υπάρχει κυρίως σε περίπτωση παραβίασης της σύμβασης.

Ο Νόμος για τα Σήματα στην Ελλάδα

Δικηγορική Εταιρεία Βολωνάκης, Έλληνες Δικηγόροι

Συνεργασία με διεθνείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Ο Νόμος 2239/1994 είναι η κύρια νομοθεσία που διέπει το εθνικό δίκαιο για τα σήματα στην Ελλάδα. Η αποκλειστική χρήση ενός εθνικού σήματος απαιτεί την τήρηση αυτού του νόμου.

Ένα σήμα μπορεί να αποτελείται από λέξεις, ονόματα, εικόνες, σχέδια, γράμματα, αριθμούς, ήχους, το σχήμα ενός προϊόντος και τη συσκευασία του. Τα Άρθρα 3 και 4 του Νόμου 2239/1994 καθορίζουν τις περιπτώσεις όπου ένα σήμα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό για καταχώρηση. Μία κοινή περίπτωση που προκύπτει στην πράξη είναι η απαγόρευση καταχώρησης σημάτων που χρησιμοποιούνται στο εμπόριο για να υποδείξουν τον τύπο, την ποιότητα, τα χαρακτηριστικά, την ποσότητα, τον προορισμό, την αξία, τον τόπο προέλευσης ή τον χρόνο κατασκευής του προϊόντος, την παροχή υπηρεσιών ή άλλα χαρακτηριστικά του προϊόντος ή των υπηρεσιών.

Για να καταχωρηθεί ένα σήμα στην Ελλάδα, ο αιτών πρέπει να υποβάλει αίτηση στο Μητρώο Σημάτων που ανήκει στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Η αίτηση υποβάλλεται με 4 αντίγραφα και πρέπει να περιέχει τα εξής: την αίτηση για καταχώρηση του σήματος, εκτυπωμένο αντίγραφο του τελευταίου, πλήρη στοιχεία της επιχείρησης, κατάλογο των προϊόντων ή υπηρεσιών που θα αναγνωρίζει και διορισμό δικηγόρου με ειδικές εξουσιοδοτήσεις.

Καταχώρηση Σήματος στην Ελλάδα

Για να καταχωρηθεί ένα σήμα, πρέπει να συγκληθεί η Διοικητική Επιτροπή Σημάτων. Η επιτροπή είναι επίσης υπεύθυνη για τυχόν διαφορές σχετικά με τα σήματα. Σε κάποιο βαθμό, λειτουργεί ως δικαστήριο πρώτης βαθμίδας. Ένα σήμα που αναγνωρίζεται λαμβάνει προστασία για μία δεκαετία, και η ημερομηνία προστασίας αρχίζει την επόμενη ημέρα από την αναγνώρισή του. Μια νέα αίτηση από τον ιδιοκτήτη μπορεί να ανανεώσει αυτή την προστασία για άλλη μία δεκαετία.

Εάν κάποιος υποστηρίζει ότι έχει προγενέστερα δικαιώματα σε ένα σήμα ή ότι ένα σήμα δεν μπορεί να καταχωρηθεί και γενικά έχει έγκυρο συμφέρον, μπορεί να υποβάλει ένσταση τρίτου κατά της απόφασης αποδοχής της μερικής ή ολικής καταχώρησης του σήματος. Εάν κάποιος άλλος που έχει έγκυρο συμφέρον μαθαίνει ότι η διαδικασία καταχώρησης του σήματος έχει ξεκινήσει, μπορεί να ζητήσει την απόρριψη ή αποδοχή της αίτησης.

Ένας σημαντικός περιορισμός της προστασίας που παρέχεται σε ένα σήμα παρέχεται από το Άρθρο 20 (1) του Νόμου 2239/1994, το οποίο περιορίζει τα δικαιώματα που παρέχονται από ένα σήμα, ακόμη και αν αυτό έχει καταχωρηθεί. Η διάταξη αναφέρει ότι το δικαίωμα που παρέχεται από το σήμα δεν εμποδίζει τρίτους από τη χρήση στο εμπόριο του ονόματος, της διεύθυνσης, καθώς και ενδείξεων που αφορούν τη φύση, την ποιότητα, τον προορισμό, την αξία, τον τόπο προέλευσης, τον χρόνο κατασκευής ή άλλα χαρακτηριστικά, καθώς και το ίδιο το σήμα, όταν αυτό είναι αναγκαίο για την ένδειξη του προορισμού του προϊόντος ή της υπηρεσίας, ιδιαίτερα σε περίπτωση ανταλλακτικού ή εξαρτήματος. Η χρήση αυτή πρέπει να γίνεται σύμφωνα με την ηθική.

Ένα παράδειγμα του παραπάνω περιορισμού είναι όταν ένα σήμα περιέχει μια λέξη που αναφέρεται σε έναν τύπο προϊόντος. Έτσι, εάν τρίτος χρησιμοποιεί τέτοια ένδειξη στο πλαίσιο της επιχειρηματικής δραστηριότητας, ο ιδιοκτήτης του σήματος δεν δικαιούται να απαγορεύσει σε αυτόν τον τρίτο την εν λόγω χρήση, εφόσον ο τρίτος τη χρησιμοποιεί για να περιγράψει τον τύπο του προϊόντος και όχι ως σήμα.

Ο ιδιοκτήτης του σήματος μπορεί να καταθέσει αγωγή ενώπιον του Δικαστηρίου Πρώτης Βαθμίδας, ζητώντας την απαγόρευση της χρήσης, παραποίησης και αντιγραφής του σήματος ή αποζημίωση για ζημιές. Ο ιδιοκτήτης μπορεί επίσης να υποβάλει αίτηση για προσωρινή διαταγή, οπότε θα πρέπει επίσης να αποδείξει ότι υπάρχουν εξαιρετικά επείγοντα περιστατικά που επιβάλουν την άμεση εφαρμογή μέτρων για την εξασφάλιση των αξιώσεών του.

Διανομή αγαθών μέσω εμπορικών πρακτόρων και εξουσιοδοτημένων διανομέων

Volonakis Law Firm, δικηγόροι

Συνεργασία με Αγγλόφωνες και Γερμανόφωνες επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Διανομή αγαθών μέσω εμπορικών πρακτόρων και εξουσιοδοτημένων διανομέων

Οι κατασκευαστές (εργοδότες ή κύριοι) μπορούν να προωθήσουν ένα προϊόν στην ευρωπαϊκή εσωτερική αγορά μέσω διάφορων μεθόδων. Εκτός από τις άμεσες πωλήσεις στον τελικό πελάτη, πολλοί κατασκευαστές προωθούν τα προϊόντα τους μέσω τρίτων ατόμων ή εταιρειών στην εν λόγω χώρα. Ένα πλεονέκτημα της προώθησης μέσω τρίτων είναι ότι αυτοί οι τοπικοί συμβαλλόμενοι γνωρίζουν καλύτερα τις τοπικές συνθήκες και γνωρίζουν πιο αποτελεσματικές στρατηγικές μάρκετινγκ, ενώ μπορούν να πωλούν τα αγαθά πιο οικονομικά και αποδοτικά. Αυτή η μορφή συνεργασίας επιλέγεται συχνά από ξένες επιχειρήσεις, οι οποίες ενδέχεται να τροποποιήσουν ορισμένα στοιχεία αυτής της συνεργασίας. Αυτή η μορφή αντιπροσώπευσης, η οποία εμφανίζεται συχνά, είναι γνωστή ως εμπορικός πράκτορας και εξουσιοδοτημένος διανομέας.

Εμπορικός Πράκτορας

1.1.1. Εφαρμοστέο δίκαιο
1.1.2. Δικαιοδοσία
1.1.3. Τερματισμός συμβολαίου
1.1.4. Δίκαιη αποζημίωση ή αποζημίωση σε περίπτωση τερματισμού του συμβολαίου
1.1.5. Άλλες αξιώσεις

Εξουσιοδοτημένοι Διανομείς

1.2.1. Αναλογική εφαρμογή των διατάξεων για εμπορικούς πράκτορες
1.2.2. Τερματισμός συμβολαίου και νομικές συνέπειες

Ο νόμος για τους εμπορικούς πράκτορες είναι κωδικοποιημένος σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, έτσι ώστε τα δικαιώματα των εμπορικών πρακτόρων να προστατεύονται από πολλές αμετάκλητες διατάξεις. Δεν υπάρχουν διατάξεις για την προστασία των εξουσιοδοτημένων διανομέων, γεγονός που ανακύπτει το ζήτημα του βαθμού στον οποίο οι διατάξεις που προστατεύουν τους εμπορικούς πράκτορες εφαρμόζονται επίσης στους (αποκλειστικούς) εξουσιοδοτημένους διανομείς. Συνεπώς, θα περιγράψουμε με περισσότερες λεπτομέρειες τις ατομικές μορφές συνεργασίας και τις επακόλουθες νομικές συνέπειες.

1. Εμπορικός Πράκτορας

Ο εμπορικός πράκτορας είναι ένα ανεξάρτητο πρόσωπο που προσλαμβάνεται για να μεσολαβεί για λογαριασμό άλλης εταιρείας ή να καταλήξει σε συναλλαγές εκ μέρους της εταιρείας (π.χ. πώληση προϊόντων και αγαθών σε πελάτες στο όνομα μιας εταιρείας). Εργάζεται στο όνομα και για λογαριασμό τρίτων και λαμβάνει προμήθειες από τον εργοδότη για τη δουλειά του. Σε αντίθεση με τον διανομέα, ο εμπορικός πράκτορας δεν αγοράζει τα προϊόντα, αλλά λειτουργεί ως μεσολαβητής μεταξύ της εταιρείας και του πελάτη.

Εάν υπάρχει μια τέτοια επιχειρηματική σχέση μεταξύ του εργοδότη και του διανομικού συνεργάτη (στη Γερμανία ή στην Ελλάδα), υπάρχει ταυτόχρονα και μια συμβατική σχέση εμπορικού πράκτορα. Ανεξαρτήτως αν υπάρχει γραπτό ή απλώς προφορικό συμβόλαιο, ο εμπορικός πράκτορας έχει πάντα τα ίδια δικαιώματα απέναντι στον εργοδότη. Η απόδειξη των συμφωνιών που έχουν επιτευχθεί καθίσταται πιο δύσκολη και για τα δύο μέρη χωρίς γραπτό συμβόλαιο. Σε περιπτώσεις αμφιβολίας, τα δικαστήρια τείνουν να αποφασίζουν υπέρ του εμπορικού πράκτορα, οπότε η συγγραφή των συμφωνιών είναι πάντα συνιστώμενη.

1.1.1. Εφαρμοστέο δίκαιο

Για να προσδιοριστεί το εφαρμοστέο δίκαιο, πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ της σχέσης του εμπορικού πράκτορα με τον εντολέα και του συμβολαίου πώλησης που έχει διαμεσολαβηθεί μεταξύ του εντολέα και του πελάτη. Αν ο εμπορικός πράκτορας χρησιμοποιείται για διανομή στο εξωτερικό (π.χ. Ελλάδα), τότε το τελευταίο αντιπροσωπεύει διεθνές συμβόλαιο πώλησης, οπότε, υπό την προϋπόθεση ότι τα εμπλεκόμενα κράτη έχουν υπογράψει τη Σύμβαση, εφαρμόζεται η Σύμβαση για τη Διεθνή Πώληση Εμπορευμάτων (CISG).

Η CISG περιλαμβάνει διατάξεις για τις πωλήσεις που εφαρμόζονται εάν τα μέρη του συμβολαίου πώλησης προέρχονται από διάφορα κράτη συμβαλλόμενα στην σύμβαση. Εθνικός νόμος εφαρμόζεται, καθώς η CISG δεν ισχύει για συμβόλαια παροχής υπηρεσιών όπως η συμφωνία αντιπροσωπείας και επιπλέον δεν υπάρχει διεθνής σύμβαση για το ουσιαστικό δίκαιο των εμπορικών πρακτόρων.

Οι διατάξεις για τη συμφωνία αντιπροσώπευσης έχουν εναρμονιστεί από την Ευρωπαϊκή Οδηγία 86/653 της 18ης Δεκεμβρίου 1986 και εν τω μεταξύ έχουν υιοθετηθεί στο εθνικό δίκαιο σε όλα τα κράτη μέλη. Στην Ελλάδα, η Οδηγία έχει ληφθεί υπόψη από το Προεδρικό Διάταγμα 219-1991, το οποίο περιέχει λεπτομερείς διατάξεις για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μερών και κυρίως για την προστασία του εμπορικού πράκτορα.

1.1.2. Δικαιοδοσία

Ανεξαρτήτως της ερώτησης για το ποιο δίκαιο θα εφαρμοστεί για την συμβατική υποχρέωση, ανακύπτει το ερώτημα σχετικά με τα δικαστήρια ενώπιον των οποίων τα μέρη του συμβολαίου θα ήθελαν ή πρέπει να προσφύγουν σε περίπτωση διαφοράς. Αυτό μπορεί να συμφωνηθεί συμβατικά με την λεγόμενη ρήτρα τόπου ή δικαιοδοσίας. Αυτή η ρήτρα καθορίζει ποια δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία σε περίπτωση διαφοράς. Εκτός αν τα μέρη έχουν συμφωνήσει διαφορετικά, αυτά τα δικαστήρια έχουν αποκλειστική δικαιοδοσία.

1.1.3. Τερματισμός συμβολαίου

Η βασική φύση της συμφωνίας αντιπροσώπευσης είναι η παροχή υπηρεσίας, σκοπός της οποίας είναι η διευκόλυνση της πώλησης αγαθών. Η συμφωνία μπορεί να συναφθεί για συγκεκριμένο ή αόριστο χρονικό διάστημα και να τερματιστεί από το ένα ή το άλλο μέρος, με την προϋπόθεση ότι τηρούνται συγκεκριμένοι χρόνοι ειδοποίησης.

1.1.4. Δίκαιη αποζημίωση ή αποζημίωση σε περίπτωση τερματισμού του συμβολαίου

Σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο (ΠΔ 219/1991, Άρθρο 9), ο εμπορικός πράκτορας δικαιούται δίκαιη αποζημίωση ή αποζημίωση, η οποία αποσκοπεί στην αποκατάσταση του πλεονεκτήματος που έχει προσφέρει στον εντολέα. Αυτό αποτελεί την πιο σημαντική αξίωση σύμφωνα με το δίκαιο της εμπορικής αντιπροσώπευσης.

1.1.5. Άλλες αξιώσεις

Εκτός από την δίκαιη αποζημίωση, τα ελληνικά δικαστήρια τείνουν επίσης να χορηγούν αποζημίωση σύμφωνα με τις γενικές αρχές του αστικού δικαίου.

INCOTERMS στο εμπορικό δίκαιο και το διεθνές εμπόριο

Volonakis Law Firm, δικηγόροι

Συνεργασία με διεθνείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα

INCOTERMS© στο διεθνές εμπόριο

Όταν οι έμποροι συνάπτουν σύμβαση για την αγορά και πώληση αγαθών, μπορούν να διαπραγματευτούν ελεύθερα τους ειδικούς όρους που αφορούν την τιμή, την ποσότητα, τα χαρακτηριστικά κ.λπ., καθώς και τη μεταφορά, τους κινδύνους και την παράδοση των αγαθών. Οι επιχειρήσεις που ασχολούνται με τις εξαγωγές, ωστόσο, συχνά αντιμετωπίζουν διαφορετικές ερμηνείες της ίδιας φόρμουλας και εθνικές εμπορικές πρακτικές. Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι δυσκολίες, τα μέρη της σύμβασης μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα λεγόμενα Incoterms©, τα οποία προσφέρουν έναν σειρά διεθνών κανόνων για την ερμηνεία των βασικών τύπων σύμβασης που χρησιμοποιούνται. Συγκεκριμένα, το Incoterm που συμφωνείται από τα μέρη καθορίζει ποιο μέρος είναι υπεύθυνο για τα αντίστοιχα έξοδα στην αλυσίδα μεταφοράς, για τη φόρτωση και εκφόρτωση των αγαθών και για τη διασαφήνιση των τελωνείων, καθώς και σε ποιο σημείο ένα μέρος αναλαμβάνει τον κίνδυνο απώλειας για μια διεθνή αποστολή. Τα Incoterms© επηρεάζουν επίσης τη βάση πάνω στην οποία εκτιμώνται τα εισαγόμενα αγαθά για τα τελωνεία.

CFR – CIF – CIP – CPT – DAF – DEQ – DES – DDP – DDU – EXW – FAS – FCA – FOB

Τα Incoterms© (Διεθνείς Εμπορικοί Όροι) δημιουργήθηκαν από το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο στο Παρίσι και γίνονται αποδεκτά από τα πιο σημαντικά εμπορικά έθνη. Όλα τα 13 Incoterms© που χρησιμοποιούνται αυτή τη στιγμή αναφέρονται και εξηγούνται παρακάτω σύμφωνα με την αυξανόμενη ευθύνη του Πωλητή. Η χρήση αυτών των Incoterms© είναι προαιρετική και πρέπει να συμφωνηθεί συμβατικά. Τα Incoterms© που χρησιμοποιούνται πιο συχνά στην πράξη είναι «ex works», «free on board», «costs, insurance, freight» και «delivered duty paid».

Σημείωση: Αυτή η καταχώριση είναι επίσης διαθέσιμη ως PDF με τίτλο «Σημασία και επίδραση των INCOTERMS© στο διεθνές εμπόριο» (Γερμανικά).

Ομάδα E Incoterms© (Αναχώρηση)

Ex works (EXW)

Χρησιμοποιώντας τον όρο «ex works» (EXW), ο πωλητής ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο του, καθώς τα αγαθά τίθενται στη διάθεση του αγοραστή στο εργοστάσιο ή τον τόπο εργασίας του πωλητή. Ο πωλητής (εξαγωγέας) διαθέτει τα αγαθά στον αγοραστή (εισαγωγέα) στις εγκαταστάσεις του πωλητή. Μόλις τα αγαθά παραληφθούν και εγκαταλείψουν τις εγκαταστάσεις, ο αγοραστής αναλαμβάνει τον κίνδυνο απώλειας και είναι επίσης υπεύθυνος για όλα τα έξοδα μεταφοράς, τελωνειακούς δασμούς και ασφάλιση. Η τιμή «ex works» δεν περιλαμβάνει το κόστος φόρτωσης των αγαθών σε όχημα ή πλοίο ή τη διαδικασία εκκαθάρισης τελωνείου. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης για τα αγαθά στη χώρα προορισμού είναι «free on board» (FOB), το κόστος μεταφοράς και ασφάλισης της αποστολής των αγαθών από τις εγκαταστάσεις του πωλητή στο λιμάνι εξαγωγής πρέπει να προστεθεί στην τιμή «ex works».

Ομάδα F Incoterms© (Κύρια μεταφορά απλήρωτη από τον πωλητή)

Free alongside ship (FAS)

Ο πωλητής μεταφέρει τα αγαθά από τον τόπο εργασίας του, εκκαθαρίζει τα αγαθά για εξαγωγή και τα τοποθετεί δίπλα στο πλοίο στο καθορισμένο λιμάνι, όπου η κυριότητα και ο κίνδυνος απώλειας μεταφέρονται στον αγοραστή. Εκτός αν συμφωνηθεί διαφορετικά, ο αγοραστής είναι υπεύθυνος και για τη φόρτωση των αγαθών στο πλοίο και για την πληρωμή όλων των εξόδων που προκύπτουν από την αποστολή των αγαθών στο λιμάνι προορισμού.

Free carrier (FCA)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) εκκαθαρίζει τα αγαθά για εξαγωγή και τα παραδίδει στον μεταφορέα στον τόπο που καθορίζεται από τον αγοραστή. Εάν ο τόπος που επιλέγει ο αγοραστής είναι οι εγκαταστάσεις του πωλητή, ο πωλητής πρέπει να φορτώσει τα αγαθά στο όχημα μεταφοράς, διαφορετικά ο αγοραστής είναι υπεύθυνος για τη φόρτωση των αγαθών. Από το σημείο αυτό, ο αγοραστής αναλαμβάνει την κυριότητα και τον κίνδυνο απώλειας και αναλαμβάνει όλα τα έξοδα για τη μεταφορά και μεταφορά των αγαθών στον καθορισμένο προορισμό.

Free on board (FOB)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για τη μεταφορά των αγαθών από τον τόπο του στο καθορισμένο λιμάνι, για τη φόρτωση στο πλοίο και για την εκκαθάριση των αγαθών μέσω τελωνείου στη χώρα εξαγωγής. Μόλις τα αγαθά είναι στο πλοίο, η κυριότητα και ο κίνδυνος απώλειας μεταφέρονται στον αγοραστή (εισαγωγέα). Από εκείνο το σημείο, ο αγοραστής είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα μεταφοράς και ασφάλισης και πρέπει επίσης να εκκαθαρίσει τα αγαθά μέσω τελωνείου στη χώρα εισαγωγής. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης βασίζεται σε «costs, insurance, freight» (CIF), τα διεθνή έξοδα μεταφοράς και ασφάλισης πρέπει να προστεθούν στην τιμή «free on board» (FOB). Ο όρος «free on board» (FOB) παίρνει τη μορφή «FOB, καθορισμένο λιμάνι φόρτωσης».

Ομάδα C Incoterms© (Κύρια μεταφορά πληρωμένη από τον πωλητή)

Cost and freight (CFR)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για τη μεταφορά των αγαθών από τον τόπο του στο καθορισμένο λιμάνι, για τη φόρτωση στο πλοίο, την εκκαθάριση των αγαθών μέσω τελωνείου στη χώρα εξαγωγής και την πληρωμή των διεθνών εξόδων μεταφοράς. Ο αγοραστής αναλαμβάνει την κυριότητα και τον κίνδυνο απώλειας μόλις τα αγαθά βρίσκονται στο πλοίο. Από το σημείο αυτό, ο αγοραστής πρέπει να παρέχει κάλυψη ασφάλισης και να αναλάβει τα έξοδα εκφόρτωσης, εκκαθάρισης τελωνείου στη χώρα εισαγωγής και μεταφοράς των αγαθών στον καθορισμένο προορισμό. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «free on board» (FOB), τα διεθνή έξοδα μεταφοράς πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «cost and freight» (CFR).

Cost, insurance, freight (CIF)

Ο όρος «cost, insurance, freight» (CIF) μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο εάν τουλάχιστον μέρος της διεθνούς μεταφοράς των αγαθών γίνεται μέσω θαλάσσης. Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για τη μεταφορά των αγαθών από τον τόπο του στο καθορισμένο λιμάνι, για τη φόρτωση στο πλοίο, την εκκαθάριση των αγαθών μέσω τελωνείου στη χώρα εξαγωγής και την πληρωμή των διεθνών εξόδων μεταφοράς και πρέπει επίσης να αναλάβει την αντίστοιχη ασφάλιση μεταφοράς υπέρ του αγοραστή (εισαγωγέα). Η κυριότητα μεταφέρεται όταν τα αγαθά βρίσκονται στο πλοίο. Εάν τα αγαθά, τα οποία ανήκουν πλέον στον αγοραστή, υποστούν ζημιές ή κλαπούν κατά τη διάρκεια της διεθνούς μεταφοράς, ο αγοραστής πρέπει να υποβάλει την αξίωση ασφάλισης με βάση την ασφάλιση που έχει ληφθεί υπέρ του από τον πωλητή. Ο αγοραστής πρέπει να αναλάβει τα έξοδα εκκαθάρισης τελωνείου, μεταφοράς και ασφάλισης των αγαθών στη χώρα εισαγωγής. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «free on board» (FOB), τα διεθνή έξοδα ασφάλισης και μεταφοράς πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «cost, insurance and freight» (CIF). Ο όρος «cost, insurance, freight» (CIF) παίρνει τη μορφή «CIF, καθορισμένο λιμάνι προορισμού». Εάν, για παράδειγμα, τα αγαθά εξάγονται από τον Πειραιά, η φράση είναι «CIF, Πειραιάς».

Carriage paid to (CPT)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) εκκαθαρίζει τα αγαθά για εξαγωγή, τα παραδίδει στον μεταφορέα και είναι υπεύθυνος για το κόστος μεταφοράς στον καθορισμένο προορισμό. Η μεταφορά της κυριότητας γίνεται κατά την παράδοση στον μεταφορέα. Από εκείνο το σημείο, ο αγοραστής πρέπει να ασφαλίσει τα αγαθά. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «free on board» (FOB), τα διεθνή έξοδα μεταφοράς πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «carriage paid to» (CPT).

Carriage and insurance paid (CIP)

Ο πωλητής μεταφέρει τα αγαθά στο καθορισμένο λιμάνι εξαγωγής, τα εκκαθαρίζει μέσω τελωνείου και τα παραδίδει στον μεταφορέα, και στη συνέχεια η κυριότητα μεταφέρεται στον αγοραστή. Ο πωλητής είναι υπεύθυνος για τα έξοδα μεταφοράς και ασφάλισης μέχρι να φτάσουν τα αγαθά στον συμφωνηθέντα προορισμό. Από τη στιγμή που τα αγαθά φτάσουν εκεί, ο αγοραστής αναλαμβάνει όλα τα έξοδα και τον κίνδυνο απώλειας. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «free on board» (FOB), τα διεθνή έξοδα μεταφοράς και ασφάλισης πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «carriage and insurance paid» (CIP).

Ομάδα D Incoterms© (Άφιξη)

Delivered at frontier (DAF)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα μέχρι την παράδοση στον καθορισμένο τόπο της μεθορίου. Η μεταφορά της κυριότητας γίνεται στα σύνορα. Ο αγοραστής πρέπει να αναλάβει τους κινδύνους και τα έξοδα εκφόρτωσης των αγαθών, τη διεκπεραίωση μέσω τελωνείου και τη μεταφορά στον τελικό προορισμό. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «free on board» (FOB), τα διεθνή έξοδα ασφάλισης και μεταφοράς πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «delivered at frontier» (DAF).

Delivered ex ship (DES)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα μέχρι την παράδοση των αγαθών στο καθορισμένο λιμάνι προορισμού. Μετά την άφιξη, τα αγαθά είναι διαθέσιμα στον αγοραστή (εισαγωγέα) πάνω στο πλοίο. Αυτό σημαίνει ότι ο αγοραστής είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα και τους κινδύνους που προκύπτουν από την εκφόρτωση των αγαθών στο λιμάνι προορισμού. Ο αγοραστής (εισαγωγέας) πρέπει να εκφορτώσει τα αγαθά, να τα εκκαθαρίσει μέσω τελωνείου, να πληρώσει τους τελωνειακούς δασμούς και να φροντίσει για τη μεταφορά και ασφάλιση μέχρι τον τελικό προορισμό.

Delivered ex quay (DEQ)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των αγαθών στον προβλήτα του καθορισμένου λιμανιού προορισμού. Ο αγοραστής πρέπει να πληρώσει τους τελωνειακούς δασμούς, να τα εκκαθαρίσει μέσω τελωνείου και από εκεί και πέρα να αναλάβει όλα τα έξοδα και τον κίνδυνο απώλειας. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «free on board» (FOB), τα διεθνή έξοδα ασφάλισης και μεταφοράς, συν τα έξοδα εκφόρτωσης, πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «delivered ex quay» (DEQ).

Delivered duty unpaid (DDU)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα μέχρι την παράδοση των αγαθών στον καθορισμένο προορισμό. Τα αγαθά τίθενται στη διάθεση του αγοραστή σε αυτόν τον προορισμό. Στη συνέχεια, η κυριότητα και ο κίνδυνος απώλειας μεταφέρονται στον αγοραστή (εισαγωγέα). Ο αγοραστής πρέπει να εκκαθαρίσει τα αγαθά μέσω τελωνείου, να πληρώσει τους τελωνειακούς δασμούς και να παράσχει μεταφορά και ασφάλιση μέχρι τον τελικό προορισμό.

Delivered duty paid (DDP)

Ο πωλητής (εξαγωγέας) είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα μέχρι την παράδοση των αγαθών στον συμφωνηθέντα προορισμό. Σύμφωνα με τον όρο «delivered duty paid» (DDP), ο πωλητής αναλαμβάνει κυριολεκτικά τη μεταφορά από πόρτα σε πόρτα, συμπεριλαμβανομένων των τελωνειακών διαδικασιών στο λιμάνι εξαγωγής και στο λιμάνι προορισμού. Η μεταφορά της κυριότητας πραγματοποιείται όταν τα αγαθά παραδίδονται στον αγοραστή, συνήθως στις εγκαταστάσεις του. Ως εκ τούτου, ο πωλητής φέρει όλους τους κινδύνους μέχρι την παράδοση των αγαθών στον αγοραστή στις εγκαταστάσεις του. Εάν η τελωνειακή βάση εκτίμησης είναι «cost, insurance, freight» (CIF), τα έξοδα εκφόρτωσης, εκκαθάρισης τελωνείου, μεταφοράς και ασφάλισης μέχρι τις εγκαταστάσεις του αγοραστή στη χώρα προορισμού πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή «delivered duty paid» (DDP). Ο όρος «delivered duty paid» (DDP) παίρνει τη μορφή «DDP, καθορισμένος τόπος προορισμού». Εάν, για παράδειγμα, τα αγαθά εισάγονται μέσω Πάτρας και πρέπει να παραδοθούν στην Αθήνα, η φράση είναι «DDP, Αθήνα».

Φόροι στην Ελληνική Αγορά Ακινήτων

Φόροι στην Ελληνική Αγορά Ακινήτων. Νομικές πληροφορίες.

Η ελληνική αγορά ακινήτων επιβαρύνεται από διάφορους φόρους, οι οποίοι απαιτούνται από διάφορους νόμους. Αυτοί οι φόροι πρέπει να καταβληθούν πριν από την ολοκλήρωση της μεταβίβασης του ακινήτου. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι φόροι μεταβίβασης εφαρμόζονται μόνο στην περίπτωση σύνταξης του τελικού συμβολαίου πώλησης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όπως η σύνταξη προσύμφωνου, ακόμη και αν αυτό συνταχθεί από συμβολαιογράφο, οι φόροι αυτοί δεν απαιτείται να καταβληθούν.

Οι διάφοροι φόροι μεταβίβασης υπολογίζονται με βάση την τιμή που συμφωνούν τα μέρη του συμβολαίου. Εξαιτίας περιστατικών στο παρελθόν όπου άτομα δήλωναν χαμηλότερες τιμές από αυτές που είχαν συμφωνηθεί με σκοπό την πληρωμή χαμηλότερων φόρων, οι Έλληνες νομοθέτες θέσπισαν ένα σύστημα για τον αντικειμενικό υπολογισμό της αξίας των ακινήτων. Σύμφωνα με αυτό το σύστημα, αν τα μέρη δηλώσουν τιμή χαμηλότερη από την πραγματική, θα επιβαρυνθούν με φόρους βάσει της πραγματικής τιμής.

Αυτό το σύστημα αντικειμενικής εκτίμησης βασίζεται σε ορισμένες ελάχιστες αξίες ακινήτων, οι οποίες αρχικά καθορίζονται ανά περιοχές (ζώνες τιμών). Στη συνέχεια, αυτές οι ζώνες τιμών επηρεάζονται από άλλους παράγοντες που διαμορφώνουν την τελική αντικειμενική αξία του ακινήτου. Αυτοί οι παράγοντες περιλαμβάνουν το μέγεθος του ακινήτου, τον όροφο στον οποίο βρίσκεται (αν πρόκειται για διαμέρισμα), το μήκος της πρόσοψης (αν πρόκειται για κατάστημα), αν υπάρχουν ανελκυστήρας και/ή εγκαταστάσεις θέρμανσης στο κτίριο κ.ά.

Στην πράξη, ωστόσο, και για πολλά χρόνια, η αντικειμενική αξία των ακινήτων ήταν, σε πολλές περιπτώσεις, χαμηλότερη από την εμπορική αξία των ακινήτων. Σε ορισμένες περιοχές, η αντικειμενική αξία βρέθηκε να είναι δύο ή τρεις φορές μικρότερη από την εμπορική αξία. Λόγω των διαδοχικών αυξήσεων στις αντικειμενικές αξίες, οι διαφορές σε ορισμένες περιοχές δεν είναι πλέον τόσο μεγάλες. Αναμένεται νέα αύξηση στις αντικειμενικές αξίες μέχρι το τέλος του 2015, η οποία θα μειώσει ουσιαστικά τη διαφορά μεταξύ της αντικειμενικής αξίας και της εμπορικής αξίας. Οι βασικοί φόροι που επιβάλλονται στην πώληση ακινήτου είναι ο Φόρος Μεταβίβασης Ακινήτων και ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (Φ.Π.Α.).

Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Φόρος Μεταβίβασης Ακινήτων ρυθμίζεται από το νόμο 1587/1950 σε συνδυασμό με το νόμο 4226/2013, ενώ ο Φ.Π.Α. θεσπίστηκε κυρίως από το νόμο 3427/2005. Επιπλέον, ο νόμος 4172/2013 εισήγαγε φόρο κεφαλαιουχικών κερδών που καταβάλλεται από τον πωλητή.

Φόρος Μεταβίβασης Ακινήτων

Ο Φόρος Μεταβίβασης Ακινήτων επιβάλλεται σε κάθε μεταβίβαση ακινήτου κατά αντάλλαγμα χρημάτων ή γης και υπολογίζεται στην τιμή που αναγράφεται στο συμβόλαιο. Ωστόσο, αν αυτή η τιμή είναι κάτω από την αντικειμενική αξία του ακινήτου, ο φόρος υπολογίζεται με βάση την αντικειμενική αξία του ακινήτου. Ο φόρος αυτός επιβάλλεται σύμφωνα με τον νόμο στον αγοραστή του ακινήτου, ο οποίος πρέπει να πληρώσει πλήρως στην αρμόδια ΔΟΥ, η οποία ρυθμίζει το ακίνητο πριν από την ολοκλήρωση της πράξης μεταβίβασης.

Σύμφωνα με τις νέες διατάξεις του φόρου, ο συντελεστής του φόρου ανέρχεται στο 3%.

Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (Φ.Π.Α.)

Ο νόμος 3427/2005 τροποποίησε τον Κώδικα Φ.Π.Α. (νόμος 2859/2000) και προέβη στην επιβολή Φ.Π.Α. για τα νέα κτίρια. Σύμφωνα με τις νέες διατάξεις του φόρου, επιβάλλεται Φ.Π.Α. 23% όταν αποκτάται νέο ακίνητο κατά αντάλλαγμα χρημάτων και εφόσον η οικοδομική άδεια εκδοθεί μετά την 1.1.2006. Ο Φ.Π.Α. πρέπει να καταβληθεί από τον αγοραστή-εργολάβο και πριν από την υπογραφή του συμβολαίου πώλησης, οπότε δεν εφαρμόζεται ο Φόρος Μεταβίβασης Ακινήτων.

Φόρος Κεφαλαιουχικών Κερδών

Ο νόμος 4172/2013 εισήγαγε για πρώτη φορά τον φόρο κεφαλαιουχικών κερδών στη ελληνική νομοθεσία και επιβάλλεται στις συναλλαγές πώλησης ακινήτων από 1.1.2014. Ο φόρος αυτός καταβάλλεται από τον πωλητή και υπολογίζεται στο 15% της διαφοράς μεταξύ τιμής απόκτησης και τιμής πώλησης. Υπάρχει κλίμακα μείωσης των φορολογητέων κερδών με βάση τα έτη που ο πωλητής διατηρούσε το ακίνητο πριν το πουλήσει, ενώ παρέχεται απαλλαγή για κέρδη έως 25.000 € καθώς και για περιπτώσεις όπου ο πωλητής είχε αποκτήσει το ακίνητο πριν την 1.1.1994.

Δικηγορική Εταιρεία Βολωνάκης, δικηγόροι

Συνεργασία με διεθνείς επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Φόροι στην Κατοχή και Χρήση Ακινήτων στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, μέχρι το 2007, ο Φόρος Μεγάλων Ακινήτων εφαρμοζόταν μόνο στους ιδιοκτήτες ακινήτων των οποίων η συνολική πραγματική αξία υπερέβαινε ορισμένα όρια. Φόρος για τη διατήρηση της κατοχής ακινήτου δεν υπήρχε.

Κατά τη διάρκεια των ετών 2008 και 2009, ο ελληνικός νόμος προέβλεψε την αντικατάσταση του Φόρου Μεγάλων Ακινήτων με τον Ετήσιο Φόρο Ακινήτων, ο οποίος εφαρμοζόταν σε όλα τα ακίνητα, με εξαίρεση το μεγαλύτερο ακίνητο ενός ιδιοκτήτη, αξίας έως 300.000 €. Σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο φόρων είναι ότι ο Ετήσιος Φόρος Ακινήτων επιβαλλόταν στα ακίνητα όλων των ιδιοκτητών, εκτός της κύριας κατοικίας.

Το 2010, ο Ετήσιος Φόρος Ακινήτων καταργήθηκε και επανεισήχθη ο Φόρος Μεγάλων Ακινήτων. Αυτός εφαρμόστηκε για πρώτη φορά για το οικονομικό έτος 2010 και αφορούσε ακίνητα με αξία άνω των 400.000 €.

Το 2013, με σκοπό να θέσει η ελληνική κυβέρνηση τη βάση για έναν εναρμονισμένο και μακροπρόθεσμο φόρο ακινήτων, ψηφίστηκε νέος νόμος που εισήγαγε τον «Ενιαίο φόρο ακινήτων», γνωστό στην Ελλάδα ως «ΕΝΦΙΑ». Από την 1.1.2014 και μετά, ο ΕΝΦΙΑ θα είναι ο ενιαίος φόρος για όλα τα δικαιώματα που κατέχονται επί ακινήτων στην Ελλάδα. Η βασική διαφορά του ΕΝΦΙΑ από τους προηγούμενους φόρους ακινήτων είναι ότι εφαρμόζεται ανά ακίνητο, δηλαδή ανεξάρτητα από την συνολική αξία των ακινήτων που κατέχει ένα άτομο στην Ελλάδα. Ο ΕΝΦΙΑ επιβάλλεται τόσο σε κτίρια όσο και σε τυχόν οικόπεδα. Στην επόμενη ενότητα, θα παραθέσουμε μια σύντομη παρουσίαση του τρόπου υπολογισμού του ΕΝΦΙΑ για τα κτίρια.

Ο ΕΝΦΙΑ

Για σκοπούς εκτίμησης του ΕΝΦΙΑ, θεωρούνται ακίνητη περιουσία: το δικαίωμα απόλυτης κυριότητας ή κυριότητας στερημένη από το δικαίωμα χρήσης, το δικαίωμα απόλαυσης ή κατοικίας, το συμβατικό δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης χώρων στάθμευσης, δευτερευόντων χώρων και πισινών που βρίσκονται σε κοινόχρηστα μέρη ενός υπογείου, υπαίθριου χώρου στάθμευσης, σοφίτας ή οποιουδήποτε ακάλυπτου χώρου του κτιρίου κ.ά.

Κάθε άτομο, ανεξάρτητα από την καταγωγή και τον τόπο διαμονής του, επιβαρύνεται με φόρο για την ακίνητη περιουσία του που βρίσκεται στην Ελλάδα. Οι φόροι επιβάλλονται την 1η Ιανουαρίου του φορολογικού έτους, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια του έτους.

Τα άτομα που είναι υπόχρεα για την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ είναι ιδιαίτερα:

Αυτοί που απέκτησαν ακίνητο μέσω αγοράς ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, ανεξαρτήτως της καταχώρησης τίτλου στο Κτηματολόγιο.

Προκαταρκτικοί αγοραστές ακινήτου, στους οποίους ο αγοραστής έχει δικαίωμα σύμφωνα με προκαταρκτικό συμβόλαιο, με πληρεξούσιο, να ολοκληρώσει την τελική συμφωνία αγοράς χωρίς τη συμμετοχή του πωλητή. Εάν ένα ακίνητο αποκτηθεί με τελεσίδικη απόφαση, ο κάτοχος δεν έχει δικαίωμα επιστροφής του φόρου που έχει πληρώσει.

Στον υπολογισμό του φόρου, η αξία του ακινήτου ή η αξία των δικαιωμάτων επί του ακινήτου λαμβάνεται υπόψη την 1η Ιανουαρίου του φορολογικού έτους. Όταν ο δικαιούχος του δικαιώματος απόλαυσης είναι φυσικό πρόσωπο, η αξία του δικαιώματος απόλαυσης καθορίζεται σύμφωνα με την αξία του δικαιώματος απόλυτης κυριότητας ανάλογα με την ηλικία του δικαιούχου, ως εξής:

8/10, αν ο δικαιούχος είναι κάτω των 20 ετών
7/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 20 ετών
6/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 30 ετών
5/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 40 ετών
4/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 50 ετών
3/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 60 ετών
2/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 70 ετών
1/10, αν ο δικαιούχος είναι πάνω από 80 ετών

Όταν ο δικαιούχος είναι νομικό πρόσωπο, η αξία του δικαιώματος απόλαυσης ορίζεται στο 8/10 της αξίας του δικαιώματος απόλυτης κυριότητας. Ο νόμος προβλέπει ότι η αξία της κυριότητας στερημένη από το δικαίωμα χρήσης είναι η αξία που προκύπτει όταν αφαιρεθεί η αξία του δικαιώματος απόλαυσης από την αξία του δικαιώματος απόλυτης κυριότητας. Το δικαίωμα κατοικίας ισοδυναμεί με το δικαίωμα απόλαυσης και επομένως ο απόλυτος κύριος φορολογείται ως ιδιοκτήτης χωρίς δικαίωμα χρήσης του ακινήτου.

Ο ΕΝΦΙΑ υπολογίζεται πολλαπλασιάζοντας έναν «βασικό φόρο», ο οποίος εξαρτάται από την φορολογική αξία (δηλαδή την αξία όπως υπολογίζεται από τη φορολογική υπηρεσία) της περιοχής στην οποία βρίσκεται το ακίνητο. Ο βασικός αυτός φόρος στη συνέχεια πολλαπλασιάζεται με διάφορους άλλους παράγοντες. Οι βασικοί παράγοντες είναι: α) η ηλικία του ακινήτου, β) ο όροφος στον οποίο βρίσκεται, γ) πόσες προσόψεις έχει το ακίνητο, δ) αν το ακίνητο περιέχει τυχόν βοηθητικούς χώρους (π.χ. αποθήκες) κ.ά.

Ο βασικός φόρος υπολογίζεται ως εξής:

Αξία φόρου (€/τετραγωνικό μέτρο) Συντελεστής φόρου (€/τετραγωνικό μέτρο)
0 – 500 2,00
501 – 750 2,80
751 – 1.000 2,90
1.001 – 1.500 3,70
1.501 – 2.000 4,50
2.001 – 2.500 6,00
2.501 – 3.000 7,60
3.001 – 3.500 9,20
3.501 – 4.000 9,50
4.001 – 4.500 11,10
4.501 – 5.000 11,30
5.001+ 13,00

Ο παράγοντας ηλικίας του κτιρίου υπολογίζεται ως εξής:

Ηλικία Συντελεστής ηλικίας κτιρίου
Πάνω από 26 χρόνια 1,00
20 έως 25 χρόνια 1,05
15 έως 19 χρόνια 1,10
10 έως 14 χρόνια 1,15
5 έως 9 χρόνια 1,20
Μέχρι 4 χρόνια 1,25

Ο παράγοντας του ορόφου είναι 0,98 για ακίνητα στο υπόγειο, 1,00 για ακίνητα στο ισόγειο και στον 1ο όροφο, 1,01 για 2ο και 3ο όροφο, 1,02 για 4ο και 5ο όροφο, 1,03 για 6ο όροφο και άνω.

Οι βοηθητικοί χώροι στα ακίνητα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό με τους κύριους χώρους του ακινήτου. Επομένως, ο νόμος υπολογίζει έναν συντελεστή 0,1 σε τέτοιους χώρους, ώστε η φορολογική επιβάρυνση να είναι χαμηλή.

Για τα άτομα που κατέχουν ακίνητα με φορολογική αξία άνω των 300.000,00 €, υπάρχει ένας επιπλέον φόρος ο οποίος υπολογίζεται ως εξής:

Κλίμακα Συντελεστής φόρου ανά κλίμακα Φόρος ανά κλίμακα Συνολικός φόρος ακινήτου

0,01 – 300.000 € 0 0 300.000 € 0
300.000,01 – 400.000,00 € 0,1 % 100 € 400.000 € 100 €
… (συνεχίζεται η κλίμακα με την αύξηση των αξιών)

Φόρος Εισοδήματος

Σύμφωνα με τον ελληνικό Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (νόμος 4172/2013), το εισόδημα που παράγεται από ακίνητα είναι αυτό που προκύπτει σε κάθε οικονομικό ή αγροτικό έτος, είτε από μίσθωση, είτε από κατάσχεση ή από την ιδιωτική χρήση ή από την παραχώρηση χρήσης σε τρίτο μέρος χωρίς πληρωμή. Το εισόδημα αυτό αποκτάται από κάθε άτομο που έχει νομίμως ανατεθεί με τελικό συμβόλαιο ή έχει παραχωρηθεί με δικαστική απόφαση, το δικαίωμα απόλυτης κυριότητας, το δικαίωμα απόλαυσης ή το δικαίωμα κατοικίας.

Φόρος Ακίνητης Περιουσίας – Φόρος Καθαριότητας και Φωτισμού

Ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας

Ακίνητη Περιουσία στην Ελλάδα: Μια Επισκόπηση

Η Ακίνητη Περιουσία στην Ελλάδα

Η ακινήτη περιουσία στην Ελλάδα χωρίζεται σε δύο κύριες κατηγορίες: ακινήτα εκτός σχεδίων πόλης και ακινήτα εντός σχεδίων πόλης.

Τα ακίνητα εκτός σχεδίων πόλης χωρίζονται κυρίως σε δύο επιπλέον κατηγορίες: γεωργική γη και γη που έχει κατανεμηθεί με κλήρο. Η γη που έχει κατανεμηθεί με κλήρο αναφέρεται σε ακίνητα που παραχωρήθηκαν από το Ελληνικό Κράτος ως γεωργικά οικόπεδα για την επανεγκατάσταση αγροτών που δεν είχαν γη. Αυτό το σύστημα εισήχθη για να καλύψει την ανάγκη για επανεγκατάσταση προσφύγων στην Ελλάδα από το 1922 και εξής, δημιουργώντας την ανάγκη αξιοποίησης αυτών των εκτάσεων με στόχο την ανάπτυξη της γεωργικής οικονομίας. Η γη που κατανεμήθηκε με κλήρο είναι συνήθως μεγαλύτερη σε μέγεθος και ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της είναι ο νομικός περιορισμός που απαγορεύει τη διάσπαση της γης σε μικρότερα μέρη.

Η γεωργική γη αναφέρεται σε ακίνητα εκτός σχεδίων πόλης που προορίζονται κυρίως για γεωργική εκμετάλλευση και παραγωγή φυσικών προϊόντων.

Από την άλλη πλευρά, τα ακίνητα εντός σχεδίων πόλης είναι συνήθως γνωστά ως οικοδομήσιμα οικόπεδα. Ένα οικοδομήσιμο οικόπεδο είναι οποιοδήποτε έδαφος βρίσκεται μέσα σε εγκεκριμένο σχέδιο δρόμων ή στα όρια οικισμού, ακόμα και αν αυτός δεν έχει εγκεκριμένο σχέδιο δρόμων.

Σε αντίθεση με άλλα νομικά συστήματα, ο ελληνικός νόμος γενικά επιτρέπει την κατασκευή κτηρίων σε ακίνητα εκτός σχεδίων πόλης. Ανάλογα με τον τύπο του κτηρίου που πρόκειται να κατασκευαστεί και τη χρήση του, υπάρχουν διατάξεις πολεοδομίας που επιτρέπουν την κατασκευή κτηρίων ανάλογα με το μέγεθος του ακινήτου. Για παράδειγμα, επιτρέπεται κατασκευή κτηρίων έως 200 τετραγωνικά μέτρα σε γεωργική γη έκτασης 4.000 τετραγωνικών μέτρων και άνω.

Φυσικά, πολύ πιο ευέλικτοι είναι οι όροι πολεοδομίας στην περίπτωση των οικοδομήσιμων οικοπέδων, δεδομένου ότι ο σκοπός τους είναι η ανέγερση κτηρίων.

Υπάρχουν δύο βασικές έννοιες που πρέπει να ληφθούν υπόψη όταν εξετάζεται η απόκτηση ακινήτου στην Ελλάδα: «συμμόρφωση» και «καταλληλότητα για οικοδόμηση» (στα ελληνικά «άρτιο» και «οικοδομήσιμο»). Ένα ακίνητο είναι συμμορφούμενο όταν, σύμφωνα με την περιοχή και τις διαστάσεις του, είναι δυνατόν να ανεγερθεί κτήριο ή κτήρια, σύμφωνα με ό,τι επιτρέπεται από τις νομικές προδιαγραφές. Ένα ακίνητο που είναι κατάλληλο για οικοδόμηση είναι εκείνο που έχει τα κατάλληλα χαρακτηριστικά για την επίτευξη των καλύτερων αισθητικών, κατασκευαστικών και οικονομικών αποτελεσμάτων. Ως εκ τούτου, όλα τα ακίνητα που είναι κατάλληλα για οικοδόμηση σε σχέση με το μέγεθος και τις διαστάσεις τους πρέπει επίσης να πληρούν την προϋπόθεση της συμμόρφωσης.

Επιλογή του κατάλληλου ακινήτου

Η επιλογή του κατάλληλου ακινήτου εξαρτάται κυρίως από τις ιδιαίτερες ανάγκες του φυσικού προσώπου/νομικού προσώπου και από τη χρήση του ακινήτου. Ένα ακίνητο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κατοικία, για ιδιωτική χρήση, για γεωργική χρήση, για επαγγελματική χρήση ή για χρήση ως επιχείρηση.

Η πρώτη κατηγορία (δηλαδή τα ακίνητα που χρησιμοποιούνται ως κατοικίες) περιλαμβάνει ακίνητα εντός σχεδίων πόλης, τα οποία μπορεί να είναι είτε μονοκατοικίες είτε διαμερίσματα. Η κατασκευή πολυώροφων διαμερισμάτων μέσα στις πόλεις είναι συνηθισμένη στην Ελλάδα και η αξία των διαμερισμάτων στους υψηλότερους ορόφους είναι συνήθως μεγαλύτερη. Δεδομένου ότι επιτρέπεται η κατασκευή κτηρίων εκτός σχεδίων πόλης, τα ακίνητα εκτός σχεδίων πόλης μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως ιδιωτικές κατοικίες. Παρόλα αυτά, πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η επιλογή του καταλληλότερου ακινήτου, το οποίο θα πρέπει να είναι συμμορφούμενο και κατάλληλο για οικοδόμηση. Αυτό καθορίζεται κυρίως από το μέγεθος, τις διαστάσεις και τη μορφή του ακινήτου, καθώς και από άλλους δευτερεύοντες παράγοντες.

Τόσο η γη που κατανεμήθηκε με κλήρο όσο και η γεωργική γη μπορούν να χρησιμοποιηθούν για γεωργικούς σκοπούς. Τα ακίνητα που προορίζονται για γεωργική χρήση είναι συνήθως φθηνότερα. Εάν ο επενδυτής δεν ενδιαφέρεται για τοποθεσίες κοντά σε οικονομικά κέντρα (συνήθως μεγάλες πόλεις), μπορεί να βρει ένα μεγάλο ακίνητο σε αρκετά χαμηλή τιμή.

Τα ακίνητα που χρησιμοποιούνται για επαγγελματικούς ή επιχειρηματικούς σκοπούς μπορούν να βρεθούν είτε εκτός σχεδίων πόλης είτε εντός σχεδίων πόλης, ανάλογα με τις δραστηριότητες και τον τύπο της επιχείρησης του κάθε επενδυτή. Τέτοιες δραστηριότητες ή τύποι επιχειρήσεων περιλαμβάνουν:

Ακίνητα εκτός σχεδίων πόλης, στα οποία θα κατασκευαστούν εμπορικά καταστήματα, εργοστάσια, βιομηχανικοί χώροι, αποθηκευτικοί χώροι ή εμπορικά κέντρα (mall)
Ακίνητα κατάλληλα για την εγκατάσταση μηχανημάτων που παράγουν ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές (π.χ. ηλιακοί συλλέκτες, ανεμογεννήτριες κ.ά.)
Ακίνητα κατάλληλα για δραστηριότητες μεταφορών (κέντρα διανομής κ.ά.)

Εύρεση του κατάλληλου ακινήτου

Η χρήση μεσίτη ακινήτων είναι πολύ σημαντική στην αναζήτηση του καταλληλότερου ακινήτου για κάθε επιχείρηση, επενδυτή ή ιδιώτη. Οι μεσίτες ακινήτων στην Ελλάδα λειτουργούν με ειδική άδεια και συνήθως λαμβάνουν αμοιβή ίση με το 2% της τιμής αγοράς. Κατά την αναζήτηση ακινήτου για χρήση ως ιδιωτική κατοικία, δεν είναι ασυνήθιστο για τα άτομα να κάνουν τη δική τους αναζήτηση στην περιοχή που τους ενδιαφέρει, αφού στην Ελλάδα οι αγγελίες ΠΩΛΗΣΗΣ είναι κοινές.

Δίκαιο Ακινήτων και Αγορά Ακινήτου στην Ελλάδα

Θέστε την περιουσία σας σε ασφαλή νομική βάση

Δίκαιο Ακινήτων στην Ελλάδα – νομική βάση για την αγορά ελληνικών ακινήτων

Εάν κάποιος επιθυμεί να αγοράσει ακίνητο στην Ελλάδα, η αγορά ακινήτου στην Ελλάδα διέπεται από τον Αστικό Κώδικα (Ελληνικός Πολιτικός Κώδικας), ο οποίος είναι παρόμοιος με τον Γερμανικό Αστικό Κώδικα (BGB). Απαιτείται συμβολαιογραφική σύμβαση πώλησης και καταχώριση στο Υποθηκοφυλακείο ή Κτηματολόγιο για την αγορά.

Όπως και στο γερμανικό δίκαιο, στο ελληνικό δίκαιο η μεταβίβαση της κυριότητας σε ένα ακίνητο ολοκληρώνεται μόνο με την καταχώριση στο Ελληνικό Κτηματολόγιο.

Ελληνικά Ακίνητα: οι νομικές διαφορές βρίσκονται στις λεπτομέρειες

Εκτός από τις ειδικές ρυθμίσεις της σύμβασης πώλησης, η πώληση καταχωρίζεται στο Ελληνικό Κτηματολόγιο. Το Κτηματολόγιο (ελληνικά: Υποθηκοφυλακείο ή Κτηματολόγιο) έχει δικαιοδοσία για συγκεκριμένους δήμους. Σε αντίθεση με το γερμανικό Κτηματολόγιο, οι καταχωρίσεις προηγουμένως ήταν κατά όνομα και όχι κατά ακίνητο. Ο νόμος που εισήγαγε το Κτηματολόγιο μετέτρεψε τα προηγούμενα μητρώα βάσει ονόματος σε σύστημα καταχώρισης ακινήτων. Καθώς αυτή η μετατροπή δεν έχει ολοκληρωθεί σε όλη την Ελλάδα, σε ορισμένες περιοχές το Κτηματολόγιο εξακολουθεί να τηρείται βάσει προσώπων (Υποθηκοφυλακείο) σε κάποιο βαθμό.

Οι περιοχές που καταχωρήθηκαν στο Κτηματολόγιο κατά την αρχή του 2009 περιλαμβάνουν τις εξής 340 περιοχές:

ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ: Αγίου Ανδρέου, Ανηάδας, Καρπενησίου, Κλαυσίου, Κορησχάδων (Κυψέλης), Μεγάλου Χωρίου, Μουζήλου
ΖΑΚΥΝΘΟΥ: Αργασίου, Βασιλικού, Καλαμακίου, Παντοκράτορος
ΗΛΙΑΣ: Αρετής, Λεχαινών, Μανωλάδας, Νέας Μανωλάδας
ΗΜΑΘΙΑΣ: Αγίας Βαρβάρας, Βεργίνας, Βέροιας, Παλατίτσιον, Τριποτάμου
ΗΡΑΚΛΙΟΥ: Ηρακλείου
ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ: Ασπροκκλησίου, Πλαισίου, Σαγιάδας, Φιλιατών
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Αγίας Τριάδος, Αναλήψεως, Ασβεστοχωρίου, Βασιλικού, Έξωχης, Θέρμης, Καλαμαριάς, Μοδίους, Νέας Ραιδεστού, Νέου Ρυσίου, Νέων Επιβατών, Πανόραμα, Περαίας, Πλαγιαρίου, Πυλαίας, Ταγαράδων, Χορτιάτη
ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: Ανατολής, Ιωαννίνων, Κατσίκας, Σταυρακίου
ΚΑΒΑΛΑΣ: Αβραμυλιάς, Αγίου Σμάτου, Αγίου Ανδρέου, Διάλεκτος, Ελευθερούπολης, Ελευθερών, Καβάλας, Κεραμότης, Νέας Ηρακλίτσας, Νέας Καρίας, Νέας Περάμου, Ξερίας, Παραδείσου, Πιγών, Φιλίππων
ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ: Αγίας Τριάδας, Αγνάντερων, Καλογιαννίων, Παλιόχωρης, Προαστίου (Παραπαστενής)
ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ: Αμπελόκηποι, Άργους Ορεστικού, Δισπίλιο, Καστοριά, Λεύκης, Μαυροχωρίου, Μεσοποταμίας, Πολυκάρπης
ΚΕΡΚΥΡΑΣ: Αλέπου, Κανάλιο, Κάτω Κορακιάνας, Κερκυραίων
ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ: Αργοστολίου, Δαυγάτων, Διλινάτων, Θηνάιας, Κουβαλάτων, Κουρουκλάτων, Σουλλάρων, Φαρακλάτων, Φάρσων
ΚΙΛΚΙΣ: Αγίου Πέτρου, Αξιοχωρίου, Άσπρου, Ευρωπού, Μεσίας, Πευκοδάσους, Πολυκάστρου, Πολυπέτρου, Ριζίου
ΚΟΖΑΝΗΣ: Αγίου Χριστοφόρου, Ολυμπιάδος, Περδίκκα, Πτολεμαΐδας
ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ: Άσσου, Βοχαΐκου, Βραχατίου, Ζευγολατίου, Κάτω Άσσου, Κοκκωνίου, Λεχαίου, Νεράντζης (Δ. Βέλου-Νεράντζη), Περιγιαλίου
ΚΥΚΛΑΔΩΝ: Ακρωτηρίου, Άνω Σύρου, Απολλωνίας, Αρτεμώνος, Βάρης, Γαλήσσας, Εμπορίου, Επισκοπής Γωνιάς, Ερμούπολης, Κιμώλου, Μάννας, Μεγαλόχωρου, Μήλου, Μικονίων, Παγού, Ποσειδωνίας, Πύργου Καλιστής, Φοινίκου, Χρούσου
ΛΑΚΩΝΙΑΣ: Γυθείου, Λαγίου, Σκάλας
ΛΑΡΙΣΑΣ: Αμπελωνός, Αργυροπούλιου, Γιαννούλης, Τυρνάβου, Φαλάνιση
ΛΑΣΙΘΙΟΥ: Αγίου Νικολάου, Βρουχά, Ελούντας, Λούμα, Σκηνιά
ΛΕΣΒΟΥ: Αγίας Μαρίνας, Αλυφαντών, Κάτω Τρίτου, Λουτρών, Μεσαγρού, Μοριάς, Μυτιλήνης, ΠαλαίοΚήπου, Παναγιώδα, Πάππαδου, Περατάτου, Πλακάντου, Ταξιάρχων
ΛΕΥΚΑΔΑΣ: Αλεξάνδρου, Απολπαίνης, Βαφέρης, Καριώτης, Καριάς, Κατουνίς, Λευκάδος, Νυδρίου, Πηγάδης Ανών, Σφακιώτων, Τσουκαλάδων
ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ: Αλόννησου, Νέας Αγχιάλου, Σκιάθου
ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ: Αντικαλάμου, Ασπροχώματος, Θουρίας, Καλαμάτας, Λαϊκον, Μεσσήνης, Σπερχογιάς
ΞΑΝΘΗΣ: Αβάτου, Εράσμιου, Ευλάλου, Μαγκάνον
ΠΙΕΡΙΑΣ: Μακρύγιαλου, Μεθώνης, Νέα Αγαθουπόλεως
ΠΡΕΒΕΖΑΣ: Θεσπρωτικού, Νέας Κερασούντος, Πέτρας, Ρωμαίας, Στεφανίδος, Φιλιππίδος
ΡΕΘΥΜΝΗΣ: Άδελε, Αργυρουπόλεως, Αρμενών, Ατσιποπούλου, Γερανίου, Επισκοπής (Ρεθύμνης), Μαρούλα, Πράσιον, Πρίνο, Ρεθύμνης, Ρουσσόσπητος, Χρωμοναστηρίου
ΡΟΔΟΠΗΣ: Αιγίου, Κομοτηνής, Μέσης (Παγουρίων)
ΣΕΡΡΩΝ: Σερρών
ΤΡΙΚΑΛΩΝ: Αγίας Κυριακής, Γλίνου, Μεγάλων Καλίβιον, Πατούλια, Σερβωτών, Τρικκαίων
ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ: Αγίου Κωνσταντίνου, Άρκιτσα, Αταλάντης, Κυπαρίσσιον, Λιβανατών, Μαλεσίνας, Μαρτινού, Προσκύνα, Τραγάνες
ΦΛΩΡΙΝΑΣ: Αγίου Αχιλλίου, Αμυνταίου, Ανταρκτικού, Βαλτονέρων, Καλλιθέας, Λαίμου, Λευαίας, Λευκώνων, Πεδινού, Πλατεός, Φιλώτα
ΦΩΚΙΔΑΣ: Αγίου Γεωργίου, Αγίου Κωνσταντίνου, Αμφίσσης, Ιτέας, Κίρρας, Σερνικακίου, Χρυσού
ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ: Αγίου Νικολάου, Νέου Μαρμαρά, Νικήτης, Σάρτης, Συκέας
ΧΑΝΙΩΝ: Γαυδού, Κουνουπιδιανών, Μουρνίων, Νέας Κυδωνίας, Νεροκούρου, Περιβόλιου (Κυδωνίας), Σούδας, Χανίων
ΧΙΟΥ: Ανέμονας, Θυμιανών, Ιωνίας, Καμποχώρων, Μαστιχοχωρίων, Νεοχωρίου, Χίου

ΑΡΤΑΣ: Άγιος Γεώργιος, Άγιος Νικόλαος, Βραδέτου, Δερβιτσάνης, Κορυφή, Κώστα, Μενίδι, Πηγάδι, Σκουληκαριά, Σκούπα, Τύρναβος, Χρυσοβίτσι, Χώρα Άρτας, Υψηλοί
ΕΒΡΟΥ: Αλεξανδρούπολης, Διδυμοτείχου, Ισαάκεια, Μάκρη, Μεσούνης, Σουφλίου, Τυχερού
ΑΓΡΙΝΙΟΥ: Αιτωλικού, Αγρινίου, Αποδοτίας, Σαργιανών, Κουτσοποδίου, Μακρυνείας, Μεσολογγίου
ΜΥΚΟΝΟΥ: Δύο Χωριά, Παράδεισος, Πλαγιά
ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: Άνω Νεμέας, Καρτέρι, Κώστας
ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ: Μοναστηριών
ΗΛΕΙΑΣ: Θορύπινες, Μακρυλούς, Κουρμούλη, Χωματόδρομο

Φάση 2008 εγγραφής:

Άλλοι δήμοι εντάχθηκαν στο Κτηματολόγιο κατά τη δεύτερη φάση. Στις 17 Ιουνίου, η ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΑΕ ξεκίνησε τη νέα φάση εγγραφής στο Κτηματολόγιο σε 107 δήμους, οικισμούς και κοινότητες της Αττικής, της Θεσσαλονίκης και των πρωτευουσών των νομών, οι οποίοι δεν είχαν εγγραφεί στο Κτηματολόγιο κατά το προηγούμενο σχέδιο. Αυτή η τελευταία φάση εγγραφής στο Κτηματολόγιο αναμενόταν να ολοκληρωθεί το 2011.

Οι ιδιοκτήτες ακινήτων σε αυτές τις 107 περιοχές ή οι κάτοχοι δικαιωμάτων πάνω τους που διαμένουν στην Ελλάδα, είχαν αρχικά προθεσμία μέχρι την 31.10.2008 για να υποβάλουν δήλωση στο Εθνικό Κτηματολόγιο.

Στη συνέχεια, παραχωρήθηκε στους ιδιοκτήτες που διαμένουν στην Ελλάδα, μια περίοδος χάριτος μέχρι τις 21 Νοεμβρίου 2008. Όταν έληξε αυτή η προθεσμία, ορίστηκε τελική προθεσμία την 12η Δεκεμβρίου για τις ελλείπουσες δηλώσεις, με την επιβολή προστίμου.

Η προθεσμία εγγραφής για τους ιδιοκτήτες ακινήτων που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό έληξε στις 30 Δεκεμβρίου 2008.

Περιοχές και περιοχές που εγγράφηκαν με την τρέχουσα επέκταση του Κτηματολογίου στην Ελλάδα:

Η ακόλουθη είναι η λίστα με τις 107 νέες περιοχές που κλήθηκαν να εγγραφούν στο Κτηματολόγιο:

Περιφέρεια Αττικής

Δήμος ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Δήμος ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ
Δήμος ΑΙΓΑΛΕΩ
Δήμος ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Δήμος ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
Δήμος ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
Δήμος ΗΡΑΚΛΙΟΥ
Δήμος ΛΥΚΟΒΡΥΣΣΕΩΣ
Δήμος ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
Δήμος ΙΩΝΙΑΣ
Δήμος ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ
Δήμος ΧΑΛΚΙΔΩΝΟΣ
Δήμος ΠΑΠΑΓΟΥ
Δήμος ΠΕΥΚΗΣ
Δήμος ΨΥΧΙΚΟΥ
Δήμος ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ
Δήμος ΛΙΟΣΙΩΝ
Δήμος ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ
Δήμος ΑΧΑΡΝΩΝ
Δήμος ΖΕΦΥΡΙΟΥ
Δήμος ΘΡΑΚΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
Δήμος ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Δήμος ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
Δήμος ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ
Δήμος ΜΑΝΔΡΑΣ
Δήμος ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ
Δήμος ΦΥΛΗΣ
Δήμος ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ
Δήμος ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Δήμος ΑΝΘΟΥΣΣΗΣ
Δήμος ΑΝΙΞΕΩΣ
Δήμος ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Δήμος ΔΡΟΣΙΑΣ
Δήμος ΕΚΑΛΗΣ
Δήμος ΚΗΦΙΣΙΑΣ
Δήμος ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
Δήμος ΝΕΑΣ ΕΡΙΘΡΑΙΑΣ
Δήμος ΝΕΑΣ ΜΑΚΡΗΣ
Δήμος ΝΕΑΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
Δήμος ΠΑΛΛΗΝΗΣ
Δήμος ΠΕΝΤΕΛΗΣ
Δήμος ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ
Δήμος ΡΑΦΗΝΑΣ
Δήμος ΡΟΔΟΠΟΛΕΩΣ (ΜΠΑΛΑΣ)
Δήμος ΣΤΑΜΑΤΑΣ
Δήμος ΑΛΙΜΟΥ
Δήμος ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ
Δήμος ΓΛΥΦΑΔΑΣ
Δήμος ΔΑΦΝΗΣ
Δήμος ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
Δήμος ΙΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Δήμος ΜΟΣΧΑΤΟΥ
Δήμος ΤΑΥΡΟΥ
Δήμος ΗΜΙΤΤΟΥ
Δήμος ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ
Δήμος ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δήμος ΑΝΑΒΙΣΣΟΥ
Δήμος ΒΑΡΗΣ
Δήμος ΒΟΥΛΑΣ
Δήμος ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ
Δήμος ΚΑΛΙΒΙΩΝ-ΘΟΡΙΚΟΥ
Δήμος ΚΕΡΑΤΕΑΣ
Δήμος ΚΟΥΒΑΡΑ
Δήμος ΚΡΟΠΙΑΣ
Δήμος ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Δήμος ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΑΣ
Δήμος ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΩΚΑΙΑΣ
Δήμος ΣΑΡΩΝΙΔΟΣ
Δήμος ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

Περιφέρεια Θεσσαλονίκης

Δήμος ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δήμος ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Δήμος ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
Δήμος ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΟΡΔΕΛΙΟΥ
Δήμος ΕΥΚΑΡΠΙΑΣ
Δήμος ΕΥΟΣΜΟΥ
Πρώην κοινότητα ΙΩΝΙΑΣ (νυν κοινότητες ΝΕΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ και ΔΙΑΒΑΤΩΝ στο δήμο ΕΧΕΔΟΡΟΥ)
Δήμος ΜΕΝΕΜΕΝΗΣ
Δήμος ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ
Δήμος ΠΕΥΚΩΝ
Δήμος ΠΟΛΙΧΝΗΣ
Δήμος ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
Δήμος ΣΥΚΕΩΝ
Δήμος ΤΡΙΑΝΔΡΙΑΣ
Δήμος ΟΡΕΟΚΑΣΤΡΟΥ

Άλλες περιοχές

Γεωγραφική κοινότητα ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ, δήμος ΤΡΙΠΟΛΗΣ, νομός ΑΡΚΑΔΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΛΕΒΑΔΕΩΝ, δήμος ΛΕΒΑΔΕΩΝ, νομός ΒΟΙΩΤΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΔΡΑΜΑΣ, δήμος ΔΡΑΜΑΣ, νομός ΔΡΑΜΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ, δήμος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ, νομός ΕΒΡΟΥ
Γεωγραφική κοινότητα ΖΑΚΥΝΘΙΟΥ, δήμος ΖΑΚΥΝΘΙΟΥ, νομός ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Γεωγραφική κοινότητα ΠΥΡΓΟΥ, δήμος ΠΥΡΓΟΥ, νομός ΗΛΕΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΗΣ, δήμος ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΗΣ, νομός ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ, δήμος ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, νομός ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΚΙΛΚΙΣ, δήμος ΚΙΛΚΙΣ, νομός ΚΙΛΚΙΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΚΟΖΑΝΗΣ, δήμος ΚΟΖΑΝΗΣ, νομός ΚΟΖΑΝΗΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΚΟΡΙΝΘΟΥ, δήμος ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ, νομός ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΣΠΑΡΤΙΩΤΩΝ, δήμος ΣΠΑΡΤΗΣ, νομός ΑΚΟΝΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΛΑΡΙΣΗΣ, δήμος ΛΑΡΙΣΑΣ, νομός ΛΑΡΙΣΣΑΣ
Δήμος ΒΟΛΟΥ, νομός ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΞΑΝΘΗΣ, δήμος ΞΑΝΘΗΣ, νομός ΞΑΝΘΗΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΕΔΕΣΣΗΣ, δήμος ΕΔΕΣΣΑΣ, νομός ΠΕΛΛΗΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, δήμος ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, νομός ΠΙΕΡΙΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΠΡΕΒΕΖΗΣ, δήμος ΠΡΕΒΕΖΗΣ, νομός ΠΡΕΒΕΖΗΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΣΑΜΙΟΥ, δήμος ΒΑΘΕΟΥ, νομός ΣΑΜΟΥ
Γεωγραφική κοινότητα ΛΑΜΙΕΩΝ, δήμος ΛΑΜΙΕΩΝ, νομός ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΦΛΩΡΙΝΗΣ, δήμος ΦΛΩΡΙΝΑΣ, νομός ΦΛΩΡΙΝΗΣ
Γεωγραφική κοινότητα ΠΟΛΙΓΥΡΟΥ, δήμος ΠΟΛΙΓΥΡΟΥ, νομός ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Απαιτήσεις για την εγγραφή ακινήτου στο Κτηματολόγιο στην Ελλάδα

Πριν από την εγγραφή ενός ακινήτου στο αρμόδιο Κτηματολογικό γραφείο:

Πρέπει να διευκρινιστούν ενδεχόμενα εκκρεμή ζητήματα σχετικά με το ακίνητο ή τα δικαιώματα σε αυτό, όπως για παράδειγμα, αν οι αντίστοιχοι τίτλοι είναι σωστά καταχωρημένοι στα τοπικά βιβλία τίτλων και αν χρειάζονται προσθήκες και/ή διορθώσεις, αν υπάρχουν ελαττώματα στις συμβάσεις ή αν υπάρχουν ανοιχτές προπαρασκευαστικές συμβάσεις ή αναβλητικές ρήτρες που πρέπει να ρυθμιστούν στις συμβάσεις κ.λπ.
Πρέπει να υποβληθούν τα απαραίτητα έγγραφα με την αίτηση, συμπεριλαμβανομένων:

α) Φωτοαντίγραφα των πράξεων που αποδεικνύουν τα δικαιώματα επί του ακινήτου (π.χ. συμβάσεις)

β) Απόδειξη πληρωμής του τέλους εγγραφής στο Κτηματολόγιο (απόδειξη)

Όταν υποβάλλεται η αίτηση, απαιτείται αντίγραφο της ταυτότητας ή του διαβατηρίου του αιτούντος, καθώς και έγγραφο που να δείχνει τον φορολογικό αριθμό του αιτούντος (π.χ. φορολογική δήλωση, λογαριασμός κοινής ωφέλειας κ.λπ.).

Συνέπειες της μη τήρησης της προθεσμίας εγγραφής στο Κτηματολόγιο

Συνήθως, η μόνη επιλογή που απομένει στους ιδιοκτήτες που δεν έχουν καταχωρίσει το ακίνητό τους/τα δικαιώματά τους έγκαιρα είναι να προσφύγουν στο αρμόδιο περιφερειακό δικαστήριο σε μη αμφισβητούμενες διαδικασίες για αναγνώριση του ακινήτου εντός οκτώ ετών από τη λήξη της προθεσμίας. Η απόφαση του δικαστηρίου επιτρέπει την καθυστερημένη εγγραφή του ακινήτου στο όνομα του πραγματικού ιδιοκτήτη. Μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις και μόνο αν υπάρχει αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο, το Κτηματολόγιο θα επιτρέψει μια εγγραφή απλά με την αίτηση, π.χ. αν το όνομα του ιδιοκτήτη είναι ήδη καταχωρημένο στο Κτηματολόγιο στο πλαίσιο άλλων επίσημων διαδικασιών για ακίνητο.

Προϋποθέσεις για τη λειτουργία υποκαταστήματος ξένης εταιρείας στην Ελλάδα

Το υποκατάστημα ξένης εταιρείας στην Ελλάδα

Οι απαιτήσεις για τη λειτουργία υποκαταστήματος ξένης εταιρείας στην Ελλάδα ρυθμίζονται από τα Άρθρα 50 του Νόμου για τις Ανώνυμες Εταιρείες (Νόμος 2190/20) και τα Άρθρα 57-58 του Νόμου για τις Εταιρείες Περιορισμένης Ευθύνης (Νόμος 3190/55). Για να λειτουργήσει μια ξένη εταιρεία υποκατάστημα στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να ζητηθεί αναφορά φορολογικού αριθμού από την αρμόδια εφορία του υποκαταστήματος και να κατατεθεί αίτηση για ίδρυση υποκαταστήματος στην περιφέρεια όπου θα βρίσκεται το υποκατάστημα πριν την έναρξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Τα απαιτούμενα έγγραφα για αυτό είναι τα εξής:

Το καταστατικό της ξένης εταιρείας/συμφωνία μετόχων, επικυρωμένο με αποστίλωση (apostille).
Απόσπασμα από το μητρώο της ξένης εταιρείας, από το οποίο προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι η ανώνυμη εταιρεία έχει ελάχιστο κεφάλαιο 24.000 ευρώ (με αποστίλωση).
Βεβαίωση από την αρμόδια αρχή για την έδρα της εταιρείας ότι το κεφάλαιο ίδρυσης ή μετοχικό κεφάλαιο είναι πλήρως καταβεβλημένο.
Βεβαίωση από την αρμόδια αρχή για την έδρα της εταιρείας ότι η εταιρεία δεν έχει εκκαθαριστεί ή δεν έχει υποβληθεί επίσημη αίτηση για εκκαθάριση.
Απόφαση της ξένης εταιρείας για την ίδρυση υποκαταστήματος στην Ελλάδα, αναφέροντας το αντικείμενο της εταιρείας, την έδρα της (δήμος και διεύθυνση) και την επωνυμία του υποκαταστήματος.
Συμβολαιογραφική πράξη διορισμού εκπροσώπου και ατόμου εξουσιοδοτημένου να παραλαμβάνει έγγραφα/δεχτεί ειδοποιήσεις για λογαριασμό της ξένης εταιρείας στην Ελλάδα (μπορεί να διοριστεί μόνο ένα άτομο).
Απόφαση της ανώνυμης εταιρείας για τη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου/Εποπτικού Συμβουλίου, διορισμός Διευθύνοντος Συμβούλου σε περίπτωση Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης, αναφέροντας τα ονόματα και τις θέσεις των αντίστοιχων ατόμων, και απόφαση για το διορισμό των εκπροσώπων της εταιρείας.
Εμπορική και ταχυδρομική διεύθυνση στην Ελλάδα για το υποκατάστημα.
Απόφαση της εταιρείας για το αντικείμενο του υποκαταστήματος στην Ελλάδα, καθώς και για την επωνυμία του υποκαταστήματος εφόσον διαφέρει από την επωνυμία της ξένης εταιρείας.
Πιστοποιητικό ύπαρξης και πιστοποιητικό φορολογικής εκκαθάρισης από την αρμόδια εφορία για τη ξένη εταιρεία (από το οποίο προκύπτει και η φορολογική αναφορά εκεί) με αποστίλωση.
Επίσημη μετάφραση όλων των εγγράφων στα Ελληνικά.

Φορολογική αναφορά υποκαταστημάτων ξένης εταιρείας

Στην Ελλάδα, το υποκατάστημα της ξένης εταιρείας θα λάβει ξεχωριστή φορολογική αναφορά, υπό την οποία θα μπορεί να ξεκινήσει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Οι ξένες ανώνυμες εταιρείες και οι εταιρείες περιορισμένης ευθύνης πρέπει να τηρούν λογιστικά βιβλία κατηγορίας III.

Με τον τροποποιητικό νόμο του Απριλίου 2010, η ελληνική νομοθεσία εισήγαγε ετήσιο φόρο 15% επί της περιουσίας που βρίσκεται στην Ελλάδα για τις υπεράκτιες εταιρείες. Αυτό συνέβη για να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, καθώς μεγάλο μέρος της περιουσίας στην Ελλάδα ανήκε σε υπεράκτιες εταιρείες, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης της υπεράκτιας εταιρείας να μην φορολογείται στην Ελλάδα για τα περιουσιακά στοιχεία και τα έσοδα από αυτά. Ως αποτέλεσμα του υψηλού φόρου που επιβλήθηκε στην περιουσία των υπεράκτιων εταιρειών, αυτές δεν έχουν πλέον πρακτική αξία στο πλαίσιο μοντέλων φορολογικής εξοικονόμησης.

Συγχωνεύσεις και Εξαγορές στην Ελλάδα

Συγχωνεύσεις & Εξαγορές στην Ελλάδα – νομικές πληροφορίες σχετικά με αγορές, αναδιαρθρώσεις, ενοποιήσεις και διασπάσεις εταιρειών

Πολλές επιχειρηματικές ευκαιρίες δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες πολυεθνικές που επιδιώκουν διεθνή επέκταση, αλλά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θέλουν να επωφεληθούν από τα οφέλη της διευρυμένης εσωτερικής αγοράς.

Κατά τον σχεδιασμό επένδυσης στην Ελλάδα, οι γερμανικές εταιρείες καλούνται να επιλέξουν αν θα ιδρύσουν μια νέα εταιρεία ή θα εξαγοράσουν/επενδύσουν σε ήδη υπάρχουσα. Εκτός από την ίδρυση νέας εταιρείας, υπάρχουν πλεονεκτήματα και στην εξαγορά ή επένδυση σε υφιστάμενη ελληνική επιχείρηση. Τέτοιες εταιρικές πράξεις — συγχωνεύσεις, εξαγορές ή επενδύσεις — περιλαμβάνονται στον όρο «Συγχωνεύσεις & Εξαγορές» (Mergers & Acquisitions – M&A).

Περιεχόμενα:

Συγχωνεύσεις & Εξαγορές στην Ελλάδα

Αγορά εταιρείας

Διαδικασία αγοράς

Διεξοδικός έλεγχος (εκτίμηση επιχείρησης)

Συμβόλαιο πώλησης

Αντιμονοπωλιακό δίκαιο

Φορολογικές ελαφρύνσεις λόγω αναδιάρθρωσης, συγχώνευσης ή διάσπασης

Αναδιοργάνωση μέσω αλλαγής εταιρικής δομής

Ενοποίηση/συγχώνευση ανώνυμων εταιρειών

Διάσπαση εταιρειών περιορισμένης ευθύνης

1. Συγχωνεύσεις & Εξαγορές στην Ελλάδα
Από το δεύτερο εξάμηνο του 2004, η παγκόσμια αγορά M&A παρουσίασε αυξημένη δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Η εξαγορά ή επένδυση σε άλλες επιχειρήσεις μπορεί να ενισχύσει τη θέση μιας μεσαίας επιχείρησης στην αγορά και να της προσφέρει φορολογικά πλεονεκτήματα.

Ένας Γερμανός επιχειρηματίας που εξετάζει την εξαγορά ελληνικής εταιρείας πρέπει να γνωρίζει ότι τα οφέλη που προκύπτουν από τη συνένωση των επιχειρήσεων μπορεί να υπερβαίνουν το άθροισμα των μεμονωμένων τους επιδόσεων — τα λεγόμενα “συνεργιστικά οφέλη”.

Η οργανική ανάπτυξη (μέσω ίδρυσης νέας εταιρείας στο εξωτερικό) μπορεί να είναι χρονοβόρα και δαπανηρή. Η εξαγορά υφιστάμενης, εδραιωμένης επιχείρησης μπορεί να οδηγήσει σε άμεση παρουσία στην αγορά και πωλήσεις, και να ενισχύσει άμεσα τη δομή του ομίλου. Άλλοι λόγοι για εξαγορά μπορεί να είναι η φήμη της εταιρείας, η τοποθεσία της ή η άμεση πρόσβαση σε παραγωγική δυνατότητα.

Μια επένδυση μπορεί επίσης να προσφέρει ρευστότητα σε μια επιχείρηση, βελτιώνοντας τη θέση της στην αγορά, ή να επιλύσει το ζήτημα της διαδοχής σε περίπτωση πώλησης.

Όποια επιλογή κι αν γίνει, η επιχείρηση πρέπει να γνωρίζει το ρυθμιστικό και επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα και να λάβει υπόψη τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ μητρικής (γερμανικής) και θυγατρικής (ελληνικής) εταιρείας.

Παρά την ενοποίηση της ΕΕ, εθνικοί νόμοι και κανονισμοί εξακολουθούν να διαφέρουν, γεγονός που δυσκολεύει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες μέχρι πρότινος δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τέτοιες πολυπλοκότητες.

Ακολουθεί αναφορά σε εναλλακτικές της ίδρυσης νέας εταιρείας:

2. Αγορά εταιρείας
Η εξαγορά μιας εταιρείας είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που απαιτεί λεπτομερή προετοιμασία. Διακρίνεται σε τρεις φάσεις: προετοιμασία, συναλλαγή και ενσωμάτωση. Απαραίτητο είναι ένα πλάνο έργου με τα στάδια και τη σειρά των ενεργειών.

2.1 Διαδικασία εξαγοράς εταιρείας
Αν δεν έχει ήδη επιλεγεί συγκεκριμένη εταιρεία, γίνεται αναζήτηση κατάλληλων στόχων με βάση προκαθορισμένα κριτήρια.

Όταν εντοπιστεί ο στόχος, γίνεται επικοινωνία. Εδώ μπορεί να εμπλακεί σύμβουλος M&A, δικηγόρος ή φοροτεχνικός.

Αν η εταιρεία-στόχος δείξει ενδιαφέρον, υπογράφεται συμφωνία εμπιστευτικότητας για την ανταλλαγή πληροφοριών.

Αν προκύψει κοινό ενδιαφέρον, υπογράφεται «Επιστολή Πρόθεσης» (Letter of Intent – LOI) και καθορίζεται η στρατηγική διαπραγματεύσεων.

Ακολουθεί ο «Διεξοδικός Έλεγχος» (Due Diligence), ο οποίος διακρίνεται σε:

Νομικό έλεγχο (Legal Due Diligence)

Οικονομικό έλεγχο (Financial Due Diligence)

Με βάση τα αποτελέσματα, οργανώνεται το τελικό πλάνο εξαγοράς.

Πραγματοποιούνται διαπραγματεύσεις τιμής (παράλληλα ή μετά τον έλεγχο).

Σε μεγάλες συμφωνίες, απαιτείται έγκριση από την Επιτροπή Ανταγωνισμού πριν την υπογραφή του συμβολαίου.

Μετά την υπογραφή, οργανώνεται η ομαλή μεταβίβαση και συνέχιση λειτουργίας της επιχείρησης.

2.2 Διεξοδικός έλεγχος (Due Diligence)
Ο διεξοδικός έλεγχος είναι κρίσιμος για την αξιολόγηση της επιχείρησης και τη μείωση των κινδύνων. Περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία και τεκμηριώνεται γραπτώς:

Δεδομένα εταιρείας από την ίδρυσή της

Πληροφορίες για τη στρατηγική και την επιχειρηματική πολιτική

Ανάλυση αγοράς και επιχειρηματικού περιβάλλοντος

Οικονομική κατάσταση: περιουσιακά στοιχεία, ρευστότητα, κερδοφορία

Δομή διοίκησης και τεχνολογικό επίπεδο

Ανθρώπινο δυναμικό

Νομική και φορολογική κατάσταση

Θέματα περιβάλλοντος και τυχόν ρύπανση
2.3 Η σύμβαση πώλησης

Εφόσον έχει ολοκληρωθεί ικανοποιητικά ο νομικός και οικονομικός έλεγχος και έχει συμφωνηθεί η τιμή πώλησης, είναι απαραίτητο να καταρτιστεί η σύμβαση πώλησης της εταιρείας. Στην Ελλάδα, οι συμβάσεις πώλησης εταιρειών διέπονται από τις αντίστοιχες γενικές διατάξεις του αστικού δικαίου του Αστικού Κώδικα (ΑΚ), που προκύπτουν από τα πεδία του δικαίου πωλήσεων και εγγυήσεων, καθώς και —ανάλογα με τους όρους της σύμβασης— από άλλες σχετικές διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Ο Εμπορικός Κώδικας περιλαμβάνει επίσης συναφείς ρυθμίσεις.

Πέρα από τα “essentialia negotii”, δηλαδή τα στοιχεία των μερών, η σύμβαση πώλησης περιλαμβάνει ακριβή περιγραφή του αντικειμένου της πώλησης και της τιμής, καθώς και διατάξεις σχετικά με εγγυήσεις, διαβεβαιώσεις και εξασφαλίσεις, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος κάθε σύμβασης πώλησης εταιρείας. Συνήθως, η σύμβαση περιλαμβάνει επίσης θέματα σχετικά με την ανάληψη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που προκύπτουν από τις ήδη υπάρχουσες συμβατικές σχέσεις του στόχου, πιθανές εξαιρέσεις ευθύνης και αποκλεισμό αξιώσεων, ποινικές ρήτρες, ρήτρες μη ανταγωνισμού και ρυθμίσεις για την αναστροφή της συναλλαγής σε περίπτωση μη εκπλήρωσης βασικών υποχρεώσεων.

Σε περίπτωση παραβίασης των υποχρεώσεων από τον πωλητή, ο αγοραστής έχει το δικαίωμα να ζητήσει μείωση της τιμής πώλησης, καθώς και αποκατάσταση ή αντικατάσταση. Αν η εκπλήρωση της σύμβασης καθυστερήσει ή δεν πραγματοποιηθεί, ο αγοραστής μπορεί να απαιτήσει την εκπλήρωση και αποζημίωση ή να υπαναχωρήσει από τη σύμβαση και να αξιώσει αποζημίωση για μη εκπλήρωση.

Στην περίπτωση ανωνύμων εταιρειών, η αγορά ή επένδυση ολοκληρώνεται μέσω της λεγόμενης “μεταβίβασης μετοχών” (“share deal”) με μεταβίβαση των μετοχών της εταιρείας. Για εταιρείες περιορισμένης ευθύνης, αυτό γίνεται με μεταβίβαση των εταιρικών μεριδίων, ενώ για μη εισηγμένες ανώνυμες εταιρείες, η μεταβίβαση γίνεται με απόκτηση μετοχών. Απαιτείται συμβολαιογραφική πράξη για τη μεταβίβαση εταιρικών μεριδίων σε ΕΠΕ, ενώ στις ανώνυμες εταιρείες, οι μετοχές στον κομιστή μπορούν να μεταβιβαστούν με απλή ιδιόγραφη συμφωνία. Ωστόσο, κατά τη μεταβίβαση ονομαστικών μετοχών πρέπει να τηρούνται ορισμένες διατυπώσεις. Για εισηγμένες ανώνυμες εταιρείες, η αγορά μετοχών γίνεται μέσω του χρηματιστηρίου.

Η αγορά περιουσιακών στοιχείων μιας ελληνικής εταιρείας καλείται “συμφωνία περιουσιακών στοιχείων” (“asset deal”) και προτιμάται όταν δεν είναι στόχος η μεταβίβαση της εταιρείας αυτής καθαυτής, αλλά η μεταβίβαση των περιουσιακών της στοιχείων.

Υπηρεσίες για άτομα

For private clients we offer the following services:

International inheritance law
Real estate, construction and land law
Enforcement arising from German enforceable instruments
Asset advice

Τερματισμός συμβάσεων εργασίας στην Ελλάδα

Greek Employment Law

Termination of employment contracts in Greece

Termination of employment contracts in Greece is governed by Articles 669 et seq. Greek Civil Code.

Employment contracts can be concluded for both limited and unlimited periods. Fixed (limited) contracts of employment by rights end upon expiry of the period for which they were entered into (Art. 669 Greek Civil Code). Should the employee continue to offer his services after his period of service has expired, however, and the employer accepts these, this is regarded as a tacit extension of the employment contract. The employment contract is consequently regarded as being extended for an unspecified period. Either party can terminate a contract of employment for an unlimited term.

Pursuant to Article 7 of Law N. 2112/20, any unilateral amendment of the employment conditions to the employee’s detriment is deemed termination of the employment contract by the employer. This covers the cases of posting of the employee abroad despite it being against his wishes, for example, demotion to a lesser position and salary cuts.

Employment contracts for an unlimited term can be terminated as follows:

As a result of termination by the employee, Art. 669 §2 and 670, 672 Greek Civil Code,

As a result of the employee’s death or, in exceptional cases, the death of the employer, Art. 675 Greek Civil Code,

By the employer’s and the employee’s mutual consent in the cases of §1, Art. 8 of law 3198/1955, i.e. after completion of 15 years’ service, notwithstanding which the

In cases in which the employee acquires his employer’s business.

Under certain circumstances the employee’s inability to render service, which cannot be ascribed to illness, accident, military service or pregnancy, can be taken as tacit termination of the employment contract by the employee. In such cases termination is not automatically present, however, it must be verified and construed by the court as the case arises.

If the employer is not in a position to accept the employee’s services as a result of obstacles (e.g. due to force majeure), he is not obliged to pay the remuneration. This does not, however, by rights lead to termination of the employment contract. In this case too termination of the employment contract is required. The employee is, however, due two thirds of the statutory compensation (Article 6, §2 paragraph 2 of law N. 2112/20) in cases of force majeure.

In the event of insolvency the employer is obliged to pay the full statutory compensation (Article 6 §2 of law N. 2112/20 and Article 9 §2 of royal decree 16/18.7.20).

Employment contracts for a limited term can be terminated as follows:

Fixed employment contracts by rights cease when they expire (Article 669, §1 Greek Civil Code). Should the employee continue to provide his services after the period has expired, however, with the employer’s knowledge and the latter does not object, the employment contract is deemed to be extended for an unspecified term (Article 671 Greek Civil Code).

Either party can terminate the employment contract at any time for good cause without observing a period of notice. Contractual preclusion of this termination option is ineffective (Article 672 Greek Civil Code). Breach of contract can constitute good cause. In this case that party liable for the breach of contract is obliged to provide indemnification (Article 673 Greek Civil Code). In the event of a change in the personal circumstances or the assets of the employer, the court can award the employee appropriate compensation at its discretion (Article 674 Greek Civil Code). Other examples of good cause:

The employee’s opposition to and failure to carry out the employer’s instructions and the employee’s lack of professional suitability/qualifications,

The employee’s absence due to illness over years if this leads to problems in the business,

Violation of particular contractual provisions, if these provisions expressly stipulated that in the event of violation the other party would be due a right of termination, but without the obligation to pay compensation,

In the event of intentional insult by the employer.

In individual cases the employer can terminate the fixed employment contract without reason too. In such cases the employer is, however, obliged to pay the employee all wages up to expiry of the originally agreed employment contract.

The employee’s death or exceptionally that of the employer, leads to termination of the fixed employment contract (Art. 675 A.K.).

Cases in which the employee acquires the employer’s business lead to termination of the fixed employment contract too.

Compensation for loss of job (employee)

According to Greek law, in the case of due and proper termination of unlimited employment contracts by the employer, compensation is only to be paid from a minimum employment term of two months. Termination must be effected in writing and must be notified to the employment organisation (O.A.E.D. in Greek) having jurisdiction (Article 1, §1 of law 2112/20, as amended by Article 1 of law 4558/30). In this case the employee who has been dismissed will receive compensation for holiday which has not been taken.

The tiered compensation, based on the monthly salary, according to length of service, for ordinary termination by the employer (Article 1 of law 2112/20, amended by Article 1 of law 4558/30) can be seen from the following table:

In cases where an employer terminates an employment contract without observing a period of notice, the compensation is geared to the length of service. In the event of termination which complies with a period of notice, the employee whose post has been terminated is due half the respective compensation above.

NB.: For effective termination the employer must also offer the employee the respective compensation, mentioning the period of notice.

If the employee absents himself from work during the notice period, the employee shall be deemed to have terminated the employment contract. In this case he is not entitled to compensation. If, however, the employer releases the employee for the notice period, the compensation must be paid as normal. The period of notice is not offset against the length of service when calculating the compensation..

Employees who have several employment contracts at the same time are due a separate claim to compensation for each employment contract in the event of ordinary termination.

Φορολογία Ελλάδα – Επιχειρηματική δραστηριότητα και φορολογική αναφορά στην Ελλάδα

Basically it is necessary to quote (your own) tax reference in all dealings with the Greek finance authorities. The tax reference is also required for processing quite a lot of mundane private legal matters, so that in practice hardly anyone can dispense with obtaining a tax reference of their own.

Commencement of any kind of business in Greece always starts with the tax office, so that by this point at the latest a tax reference must be available, or one have been applied for.

A series of documents that vary depending on the company structure also have to be submitted for obligatory notice of commencement or cessation of any business activity.

We answer some frequently asked questions regarding allocation of a tax reference and commencement and cessation of business activity, but of course without making any claim to exhaustiveness and without liability.

Tax Greece – To which agency or authority in Greece must one apply for a tax reference?

Application for the tax reference (Greek: “AFM” = Arithmos Forologikou Mitroou) is generally made to the tax office having jurisdiction over the applicant’s domicile (Greek: “DOY” = Dimosia Ikonomiki Ypiresia). Different rules apply in some cases (legal entities, applicants without domicile in Greece, Tax Greece, etc.).

Which documents are required for a tax reference to be issued to a natural person with Greek nationality?

One copy of the completed form “M1″ (form is supplied by the tax office) is to be submitted on production of an officially recognised form of identification. If the application is submitted by a legally authorised person, the corresponding authority and a copy of the applicant’s personal identity card or passport must be submitted.

Which documents are required for a tax reference to be issued to business people in Greece?

All natural persons are allocated a tax reference in the same way as above, with no distinction according to professional status. The tax reference is allocated as part of commencement of trading where legal entities are concerned. The documents required are listed below.

Which documents are required in Greece for a tax reference to be issued to foreigners?

One copy of the completed “M1″ form and passport. If the particulars in the passport are not written in the Roman alphabet, a copy of an official Greek translation of the passport is required. Foreigners residing in Greece must also produce their Greek residence permits.

Is possession/use of multiple tax references permitted?

No! Pursuant to Article 4 of law 2593/97, ratified according to the provisions of §3b, Article 21 of Law 2948/2001, possession and/or use of more than one tax reference in Greece is punishable by a 4,400 euro fine.

Does the tax reference persist after business operations have ceased?

When partnerships cease trading, the tax reference for natural persons continues to apply to personal business. Tax references for legal entities, on the other hand, are deleted when business operations cease.

Which documents are required to notify the competent financial authority of commencement of business activities in Greece?

A) Partnerships

Police (personal) identity card or passport.
Lease agreement for business premises and/or a corresponding deed of possession or declaration on surrender free of charge according to Law 1599/86.
Certificate of registration with the competent insurer ((TEWE, TAE, IKA, etc.) or exemption from the insurance obligation.
Certificate of registration with the competent chamber of commerce and industry if expressly prescribed by law.
Authority from the liable party with the latter’s certified signature, if the declarations and documents are submitted by a third party.
Additional requirements for notification of commencement of business activity by foreigners:
Greek residence permit and work permit valid for at least one year for citizens of non-EU states.
A certificate of tax domicile according to the provisions of the country in question for citizens of EU countries.

B) Partnerships (general partnership, limited partnership/Greek: OE, EE)

The Deed of Partnership disclosed to the competent regional court.
Lease agreement for business premises and/or a corresponding deed of possession or declaration on surrender free of charge according to Law 1599/86.
Certificate of registration of the partners with the competent insurer ((TEWE, TAE, IKA, etc.) or exemption from the insurance obligation.
Certificate of registration with the competent chamber of commerce and industry if expressly prescribed by law.
Authority from the liable party with the latter’s certified signature, if the declarations and documents are submitted by a third party.
Partners’ tax references (natural persons and legal entities).
Non-Greek nationals from EU countries investing as personally liable general partners submit a certificate regarding their tax domicile; foreigners from non-EU member states require a Greek residence and work permit valid for at least one year.

C) Company limited by liability (Greek: EPE)

Articles of Association.
Issue of the Government Gazette (FEK) with the disclosure or, if the issue has not yet been published, proof of payment of the fees for publication (TAPET) and a declaration (N. 1599/86) by the director, that 2 copies of the Gazette will be submitted following publication.
Lease agreement for business premises and/or a corresponding deed of possession or declaration on surrender free of charge according to Law 1599/86.
Certificate of registration of the shareholders with the competent insurer ((TEWE, TAE, IKA, etc.) or exemption from the insurance obligation.
Certificate of registration with the competent chamber of commerce and industry if expressly prescribed by law.
Non-Greek nationals from EU countries investing as directors submit a certificate regarding their tax domicile; foreigners from non-EU member states require a Greek residence and work permit valid for at least one year.
Authority from the director with the latter’s certified signature, if the declarations and documents are submitted by a third party.

D) Company limited by shares (Greek: AE)

Approval (ruling) by the Prefecture.
Proclamation by the Prefecture.
Proof of payment of the fees for publication (TAPET).
Articles of Association.
Lease agreement for business premises and/or a corresponding deed of possession or declaration on surrender free of charge according to Law 1599/86.
Certificate of registration of the shareholders with the competent insurer (O.A.E.E./TEWE, TAE, TSA, IKA, etc.) or exemption from the insurance obligation.
Certificate of registration with the competent chamber of commerce and industry if expressly prescribed by law. · Declaration (N. 1599/86) by the AG’s representative, that 2 copies of the Gazette with announcement of the AG will be submitted after publication.
Resolution by the general meeting on composition of the AG’s supervisory board, if instituted.
Authority from the AG’s representative with the latter’s certified signature, if the declarations and documents are submitted by a third party.
When is notification of commencement or cessation of business activity in Greece not timely and what consequences ensue?
Natural persons must submit the declaration of commencement of business activity before any business has been transacted and submit the declaration of cessation of business within 10 days of ultimate cessation.
Legal entities and partnerships must submit the declaration of commencement of business on condition that no business is transacted in the interim, within a period of 30 days from legal formation, and submit the declaration on cessation of business operations within one month of legal winding up.
Notification of commencement or cessation of business activities outside the above deadlines is deemed to be not in due time and is punishable by fines of EUR 117 to EUR 1,170 pursuant to §3a of Article 21, Law 2948/2001.
Which documents are required for notification of cessation of business operations in Greece due to death of a natural person?

Death certificate.

Certificate regarding the nearest relatives or, if it has occurred, acceptance of inheritance.
Certificate regarding intestacy or, if a will exists, proof of probate plus a greece will
If the heirs are to continue the business, the following documents must be submitted:
Death certificate,
Certificate regarding the nearest relatives or, if it has occurred, acceptance of inheritance,
Certificate regarding intestacy or, if a will exists, proof of probate plus a copy of this will.
From what point is the limited liability company regarded as a legal entity – on submission of the Articles of Association to the administrative court or following disclosure in the Government Gazette (FEK)?
The legal / res judicata existence of the legal entity commences on disclosure in the Government Gazette

Ανάκτηση Χρέους στην Ελλάδα – Νομικές Πληροφορίες

Debt and credit recovery and collection services. Litigation and Enforcement. Bailiffs, Process and Document Serving

What is debt recovery?

Debt collection is the activity of making individuals and businesses pay debts, usually ones that they have not paid on time or that they are refusing to pay. (Longman English Business Dictionary)

Debt Recovery Benefits

Fast payment: Customers normally pay faster once a Debt Recovery Lawyer is involved

Cost-effective: Under circumstances, we can take over a case on a no collection, no commission policy

Increased cash flow: Debt Recovery Lawyers can help increase your cash flow by reducing the amount of debts you have

Nationwide service: No matter where your debt is we can help. We provide a Nationwide Debt Recovery Service

Cost-effective We operate a no collection, no commission policy;

Low commission charges Our commission charges are low and only charged on successful collection;

Nationwide service No matter where your debt is we can help. We provide a Nationwide Debt Recovery Service;

More time for you By letting us collect your debts you have more time to spend running your business.

Starting with a phone call or a written demand

Volonakis Law Firm Law Firm approaches each case carefully and chooses the fastest and most cost effective way to secure debt recovery. Sometimes a phone call or a written demand of payment addressed to the debtor by First Class recorded delivery post will suffice. In other cases, the demand of payment must be served by a clerk, so that the debtor takes the letter more seriously.

Prior to preparing the letter, we usually obtain business information and profile report on the debtor, in order to have a better image of the debtor’s financial situation which enables us to select the most suitable method to handle the delinquent account and inform our client accordingly.

If the debtor cooperates, we consider possible solutions, which include the installment of plans and negotiations about any disputed matter. If such extrajudicial actions fail, only then do we instigate legal actions, choosing the appropriate remedy.

The client can rely on our smart and organized reporting system, which is ISO 9001 compliant. Every partner, associate and employee in our firm must respond to any client inquiry and notify the client in writing about any developments in the case within 24 hours. The client is therefore always kept up to date on his case.

Legal actions in Greece

Volonakis Law Firm Law Firm works extensively in the field of collection of debt and its execution in Greece and abroad. The firm regularly provides its services to American, English, Canadian and Australian clients in Greece and vice versa and is able to ensure the most effective result for each individual case.

Whether the chosen action is that of an action for recovery of money abroad or a cross-border dunning procedure, in each case, a decision is made on the basis of a feasibility study, which weighs up factors such as the length and cost of proceedings, national peculiarities, procedural and substantive law criteria, etc.

Application for an enforcement order in Greece

Pursuant to Regulation (EC) no. 44/2001, decisions issued and enforceable in another European Member State are enforceable in Greece provided a Greek regional court has furnished them with an enforcement order (c.f. Art. 38 of the Regulation). The same process and criteria also apply to public deeds admitted and enforceable in other EU Member States and judicially effected compositions. Regulation (EC) no. 44/2001 does not apply to the preceding areas mentioned in connection with the Convention: social security, insolvency, composition arrangements and similar procedures, and to decisions by arbitration tribunals (c.f. Art. 1 of the Regulation).

The application for an enforcement order must comply with the pertinent Greek provisions and must be directed by a solicitor in Greece (mandatory representation by a lawyer) to the regional court which has jurisdiction over the defendant’s domicile.

As the Greek court generally requires translations, it is advisable to submit these at the same time in order to save time.

Decisions from American, Canadian or Australian courts can also be enforced in Greece, but since the EU directives and regulations do not apply in these cases, a different procedure must be followed.

Grant of the enforcement order in Greece (example on German decision)

The Greek court may not review the German decision for its legality according to German law. If the application relates to a public document, the review is to be limited to due and proper issue of the engrossments according to German law. Recognition can only be refused if :

recognition would contravene Greece’s public order,
the defendant, who has not embarked upon the action, was not duly served with the instrument instituting these proceedings, or was not served the instrument in a sufficiently timely manner for him to be able to defend himself,
the decision is not consistent with a decision reached between the same parties in Greece or
the German court has infringed the rules on jurisdiction pursuant to Section II of the Regulation.
According to the Regulation, the Greek court must issue the decision regarding the grant of the enforcement order immediately and without hearing the debtor; the debtor residing in Greece can, however, lodge an appeal against the enforcement order within one month of service of the decision. As long as the decision on remedy (including appeal lodged or possible in Germany) is outstanding, enforcement remains limited to consolidation.
For his part, the claimant can lodge an appeal with the competent court of appeal (Article 43 Regulation) against dismissal of the application for admission of the enforcement order in Greece.

Enforceability and enforcement in Greece

Experience has shown that debtors in Greece frequently object to due and proper service according to German law, or other irregularities and it is not uncommon for them to undergo considerable delays in enforcement by exhausting all the legal remedies. Nonetheless, the hurdles are far from overcome with the grant of a legal declaration of enforceability. In Greece, for example, basically only half of the salary can be attached (with the exception of maintenance debts), whilst the emoluments of self-employed individuals are barely ascertainable. Valuables and assets are also often transferred to third parties in view of an impending risk of enforcement, whereas the enforcement claimant can only proceed within the scope of due and proper process.

Enforcement in Greece in practice

The laborious procedure and country-specific peculiarities with regard to the (non-existent) reporting register, Land Registry, banking secrecy, etc. all give rise to certain obstacles. It is therefore, essential before the recognition procedure commences, that a lawyer in Greece, experienced in debt collection, is instructed to check the debtor’s assets so as to ensure that the debtor does indeed have assets that can be enforced on realistic terms.

(Status: June 2010. No responsibility is accepted for any information provided, which is subject to alteration.)

The European Order for Payment Procedure

The European Order for Payment Procedure

The cross-border enforcement of claims was generally extremely costly and time consuming before, especially in the case of uncontested claims, where it is primarily the creditor’s rapid acquisition of a writ of execution that is sought.

As a result of Regulation (EC) no. 1896/2006 of 12 December 2006, which came into force in 2008, a European payments procedure has now been introduced with the aim of speeding up cross-border cases, whilst minimising the legal costs incurred.

Free circulation of European payment orders in Member States (excluding Denmark) has simultaneously been facilitated by the establishment of minimum standards. When these minimum standards are met the costs of recognition and enforcement are incurred in the Member State of enforcement.

1. Scope

a) Covered by the Regulation

The Regulation is to be applied in civil and commercial matters in cross-border cases, whatever the nature of the court or tribunal. A “cross-border” case is present within the Regulation’s terms if at least one of the parties is domiciled or habitually resident in a Member State other than the Member State of the court hearing the action. The authoritative time for this is the time at which the application for issue of a European order for payment according to this Regulation was submitted.

b) Not covered by the Regulation

Revenue and Customs matters, administrative matters and the State’s liability for acts or omissions in the exercise of State authority, on the other hand, are not covered by Regulation (EC) 1896/2006.

The following are also excluded from the regulation’s scope:

Matrimonial property regimes, the area of inheritance law including wills,

Bankruptcy, proceedings relating to the winding-up of insolvent companies or other legal persons, judicial arrangements, compositions and analogous proceedings;

Social security;

Claims arising from non-contractual obligations, unless they have been the subject of an agreement between the parties, or there has been an admission of debt, or they relate to liquidated debts arising from joint ownership of property.

2. Proceedings

Jurisdiction of courts to execute European orders for payment is determined by the provisions of Community legislation that apply to this, in particular Regulation (EC) 44/2001.

a) Applying for a European order for payment The regulation includes a form, standard form A set out in Annex I, to be submitted to the competent court when applying for a European order for payment, (download Application for a European order for payment form). Pursuant to Art. 7 of Regulation 1896/2006 the application must include the following details:

The names and addresses of the parties and their representatives and those of the court to which the application is made;

The amount of the claim, including the principal and, where applicable, interest, contractual penalties and other costs;

When interest is claimed, the interest rate and the period for which interest is claimed, unless statutory interest is automatically added to the principal according to the law of the originating Member State;

The cause of the action, including a description of the circumstances invoked as the basis of the claim and of the interest demanded;

A description of the evidence used to substantiate the claim;

The reasons for the jurisdiction;

The cross-border nature of the case within the terms of Article 3.

The court to which an application for a European order for payment has been made considers the completeness of the information, and whether the claim is well-founded, i.e. it is not manifestly unfounded. The court gives the claimant an opportunity to complete or rectify the application, unless the requirements specified in the Article have not been fulfilled and the claim is not clearly unfounded or the application inadmissible. The rectification or completion must occur within a deadline set by the court.

b) Issuing a European order for payment

If the conditions are met the court issues a European order for payment within 30 days of the application being lodged. The order is then served on the defendant. Any periods of time granted for the claimant to rectify his application are not taken into consideration when calculating the 30-day period. The defendant is informed that he or she has the option of not paying the amount of the claim and contesting the order.

c) Contesting a European order for payment

Pursuant to Art. 16 of Regulation (EC) 1896/2006, the defendant can lodge a statement of opposition within 30 days of the order being served on the defendant. If the statement of opposition is lodged in time, ordinary proceedings are commenced before the competent courts in the originating Member State unless the applicant applies for the proceedings to be terminated.

d) Enforcement

If the European order for payment is not contested, the court declares this immediately enforceable and sends the claimant an enforceable copy for the purposes of execution. Basically all other Member States recognise and enforce the enforceable European order for payment without the need for an exequatur for a declaration of enforceability.

It is, however, worth noting that in some specific exceptional cases (Art. 20, 22,23 Regulation (EC) 18296/006) the European order for payment may be reviewed, or enforcement can be suspended or even refused. Enforcement arising from the European order for payment otherwise occurs on the same conditions as an enforceable decision in the enforcing Member State (Art. 21 of the Regulation).

3. Costs

The court costs of a European order for payment, and ordinary civil proceedings connected with a statement of opposition to the European order for payment in a Member State must not exceed in total the court costs of an ordinary civil case without a prior European order for payment in this Member State (Art. 25 of Regulation).

Φωτοβολταϊκή Ελλάδα & Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στην Ελλάδα (Ν. 3851/2010)

Photovoltaic Greece – Volonakis Law Firm-Partnering international businesses in Greece

Law 3851/2010 on Accelerating the Development of Renewable Energy Sources to Deal with Climate Change – Photovoltaic Greece

The law’s national objectives for photovoltaic in Greece are:

Energy produced from renewable energy sources (RES) contributing up to 20% of gross final energy consumption, Electrical energy produced from renewable energy sources contributing at least 40% to gross electrical energy consumption, At least 20% of electricity generated from RES being used for heating and cooling by 2020, At least 10% being used for final energy consumption by transportation (biogas). Germany, by comparison, uses 20%.
Licensing process A licence is still required for production of electricity from renewable energy sources. By amendment of the previous law, this licence is no longer issued by the Minister for the Economy, but directly by the RAE regulatory authority. This licence is still issued on the basis of the criteria set out in the law. These criteria, for example national security, public health, energy performance, project maturity, maturity of the technical installation, fulfilment of national law’s provisions on spatial planning. differ little from the previous criteria; there are merely a few additions.

The changes are detailed below:

Determination by the RAE, in cooperation with the system and network operators, or in cooperation with the operator for the islands not connected to the integrated system, of the connection point and the manner and type of connection must be carried out within 20 days of submission of the application. This action must be taken before the licence is issued and is at the RAE’s discretion.

The RAE examines whether the criteria are met, as well as the requirements for the licence to be issued, or the completeness of the file submitted, within 2 months of submission of the application. The submitted file is deemed to be complete if no additional documentation is requested in writing within 30 days.

The decision will be published on the RAE’s website and sent to the Minister of the Environment. It must also be published in a daily newspaper. The minister has a period of 20 days for review. If there is a legal interest an appeal against the licence can be filed within 15 days of publication thereof on the RAE’s website. The Minister of the Environment must review this appeal within 20 days. After this deadline has expired abortively, the appeal is deemed to have been rejected.

The decisions are moreover recorded in a register.

The persons who ensure financing of the project must not be one and the same person as the licence owner. They must, however, be verified beforehand by the RAE in accordance with the above criteria with regard to the financing capacity and then their data included in the licence if the requirements are met.

The licence is issued for a period of 25 years and can be extended by the same period. What is known as the installation permit must be obtained within 30 months from grant of the production licence, otherwise the production licence lapses. Applications for extensions in this respect are possible on certain conditions and before expiry of the specified deadline.

In the event of the licence data changing, the licence must be adapted accordingly. To do this the licence holder makes a change application to the RAE. A decision will be made on this application within 60 days of submission. The decision is also published and entered in the register. There is in addition provision for cases not requiring a change application, such as if the installed capacity or the maximum generation capacity of the plant connected to the system or network increases by 10%. The exceptions governed by Section 3, para. 5 still include a duty of notification.

After appropriate approval by the RAE, the licence owner may transfer its licence to other natural persons or legal entities if those criteria mentioned in Section 1 are fulfilled. The deadline for obtaining the installation permit will not be extended as a result!

Obtaining the production licence is a prerequisite for also obtaining the other permits up to and including connection to the network. It does not exempt the licence owner from obtaining all other permits and licences for which the legislation makes provision.

Exceptions to the licensing requirement Those project operators who intend to operate a photovoltaic plant with an output of up to one (1) MW are excluded from the obligation to obtain the abovementioned licence. This applies to all the arrays operated by one and the same project operator on a piece of real estate. In the latter case the payment is made on the basis of the total output from all arrays, consequently not every array on the same piece of real estate is calculated separately. For the latter category of plant of up to 1 MW, it is further stipulated that these plants (!) must not be sold before they are commissioned. As an exception these can, however, be sold to legal entities if the purchasing company’s capital stock is fully owned by the transferring company. Finally (after submission of application) system and network operator DESMIE must undertake all the requisite activities to connect the plant if refusal is not justified for a technical reason. On signature of contract with DESMIE the latter authority checks the applying company’s ownership rights to the real estate on which the plant is to be installed. In areas where energy generation is “saturated” or has limited possibilities this category of plant is preferred.

There is no longer a requirement for the previous expert report on initial evaluation and appraisal of environmental compatibility.

The general secretary of the region is responsible for issuing the installation licence. This must be issued within 15 days of completion of the review process. This review must, however, have been carried out within 30 days of the application.

After the RAE has issued the production licence, the following licences and documents must still be obtained for the installation permit to be issued: a. A quotation for connection to the network b. Decision on environmental compatibility (EPO) c. A permit from the Forestry Department, if required, and any other permit required for the beneficial rights to the real estate.

Within 4 months of the application being submitted DESMIE will issue the connection quotation, which becomes res judicata from the point at which either the EPO or the corresponding certificate regarding the environmental compatibility inspection being unnecessary are issued. The final connection quotation is valid for 4 years and is binding upon both DESMIE and the holder.

From issue of the quotation the eligible party is obliged to take all other steps, such as issue of the installation permit and signature of the contract with DESMIE.

A comprehensive file and an environmental study are to be submitted to the competent authority in order for the EPO to be granted.

If the conditions are met the decision on environmental compatibility must be issued within 4 months from submission of a comprehensive file. The submitted file is deemed to be complete if no other documents are requested in writing within 20 days of submission of the documentation. This decision on environmental compatibility (environmental requirements) is valid for 10 years und can be extended twice by the same length of time if an application is submitted up to 6 months before the validity expires. Overall it must be stressed that the process for grant of an environmental compatibility decision (EPO) will henceforth be carried out within the scope of the installation permit award process, and consequently has been moved to a later point in time.

The installation permit is also published and is still valid for 2 years. The installation permit can be extended once by the same length of time if there is compliance with the statutory requirements for this.

The operating licence must be issued within an exclusive period of 20 days and is valid for 20 years in the case of PV plants. In this case, too, there is provision for extensions.

If the plant is transferred the new owner enters into the rights and obligations of the old owner in respect of DESMIE. In this case the new owner will transfer the production licence by means of a corresponding RAE decision. Furthermore the competent authority shall decide on transfer of the operating licence.

No installation permit and operating licence must be obtained for such PV plants as are excluded from obtaining a production licence. The environmental compatibility inspection, including grant of the decision according to Section 4, must be thorough. Only PV plants on open land having an output of up to 500 KW and plants that are erected on buildings are excepted. In these cases a corresponding certificate of exemption from this obligation must be obtained within 20 days from the region having jurisdiction. In addition to the installed capacity, whether a plot of land lies within the scope of NATURA 2000, or is at a distance of less than 150 m from another arable field for which a permit has also been issued, will be inspected as part of grant of this certificate.

A register of the installation permits and operating licences issued will also be set up and kept by the Ministry of the Environment. This Register will also record production licences and possible exceptions to this obligation.

in the connection contracts with DESMIE all plants which do not require a production licence according to the above regulations (special authorisations) will be set an exclusive deadline for connection. Compliance with this deadline is associated with imposition of payment of a guarantee or a contractual penalty due in the event of non-compliance with the deadline. A separate ministerial decision which is yet to be promulgated will regulate the specific requirements and penalties. Those contracts which had already been signed before this law came into force are excluded from this.

The contract with the network operator for sale of electricity generated is valid for 20 years. An extension option is possible after both parties have agreed thereto in writing, as long as the production licence is still valid.

The input tariffs for photovoltaic plants are as follows:

Year-Month Integrated network Islands not connected to the integrated network

>100 kW <100 kW

2009 February 400,00 450,00 450,00
2009 August 400,00 450,00 450,00
2010 February 400,00 450,00 450,00
2010 August 392,04 441,05 441,05
2011 February 372,83 419,43 419,43
2011 August 351,01 394,89 394,89
2012 February 333,81 375,54 375,54
2012 August 314,27 353,55 353,55
2013 February 298,87 336,23 336,23
2013 August 281,38 316,55 316,55
2014 February 268,94 302,56 302,56
2014 August 260,97 293,59 293,59

26. The tariffs are adjusted by 25% every year on the basis of the previous year’s consumer price index. Operators who had already concluded a connection contract at the time this law came into force and who are operating the plant can amend their contract and adopt the input tariff for February 2010 from the table above. In this case the abovementioned adjustments to the tariff will be carried out according to the arrangements made in this law. The rules of Art. 27A of law 3734/2009 will otherwise apply.

Other important changes and innovations:

According to the new draft law the offshore plants should be developed further and the new provisions therefore focus on these. For this reason a public tender process is also to be held for the offshore plants. The Minister for the Environment will issue the licence for these plants. The individual requirements for installing and operating an offshore plant will be stipulated in ministerial decisions yet to be promulgated. In addition the environmental compatibility procedure must also be carried out for these plants. Redistribution of the special RES levy (3%) represents an important change too. According to this, a considerable proportion of receipts from this levy (1/3) will be channelled on the one hand to local households in the community within which operation of the project plants has been authorised and partly to the municipality itself. The municipalities in which the installation of parks has been authorised ought basically, therefore, to incur lower electricity bills. The remaining receipts from the RES levy are supposed to be channelled to the Special (“Green”) Fund for implementation of regulatory and environmental plans. Within the scope of this legislation special importance is being attached to the aspects of development of the communal economy, environmental protection and social support. Plant operators are exempt from payment of this levy. Investment in and installation of a plant should henceforth be possible on areas of land previously classed as agricultural land with a high level of agricultural use, In these cases the licence will only be granted if not more than 1% of these areas in the respective prefecture are used to operate plants of this type. Furthermore it is not necessary to obtain a building permit for installation of a PV plant, although a permit to carry out small-scale activities, known as the eggrisi ergasion domisis mikris klimakas, is necessary (confirmation). Separate regulations are also included for installation of photovoltaics on roofs.

In conclusion it can therefore be established that the following positive changes have been stipulated in this law:

Direct award of licences by the RAE, as well as the determination of binding and shorter deadlines for the public administration.
Reduction in the bureaucratic process from 36-60 months to 8-10 months, the formation of an independent authority linked to the Environment Ministry for promoting investment from RES in the form of a “one-stop shop”.
The award of licences will be separated from the process for imposing environmental requirements and will henceforth only occur as part of the second stage.
The RAE must issue the production licence within two months of submission of application. Plants with a limited output capacity are excluded. The previous environmental procedure which consisted of two stages, has been standardised as one procedure.

Διατάξεις κληρονομίας χωρίς διαθήκη στην Ελλάδα

What happens if someone dies in Greece without leaving a will (intestate)?

Someone is said to be intestate when that person has died without leaving a will. Intestate inheritance provisions apply in Greece. Such provisions are applicable where:

The deceased has not composed a will.
The deceased has composed a will but that will has been deemed null and void.
The deceased has composed a valid will which caters only for a certain part of the inheritance – the remaining part is dealt out subject to the intestate inheritance provisions.
Articles 1813 to 1824 of the Greek Civil Code (GCC) provide information on the inheritors of the inheritance of a person who has died intestate.
The first class of inheritors is the descendants of the deceased. Τhe closest descendant excludes a more remote descendant of the same bloodline. Children inherit in equal parts. The surviving spouse belongs to this class and his/her portion is ¼ of the estate.
The second class consists of the deceased’s parents, siblings and also the children and grandchildren of siblings who have predeceased the deceased.
The third class consists of the grandparents of the deceased and the children and grandchildren of their descendants,. If, during the induction of inheritors to the will, the grandparents of both bloodlines are alive, then they are the only ones who are bequeathed an inheritance; this is done in equal parts. On the other hand, if the grandparents from both blood lines are not alive, then their children and grandchildren receive the inheritance.
The fourth class of inheritors consists of the great grandparents of the deceased. If alive during their induction in the will, these inheritors inherit in equal parts irrespective of whether they belong to the same or different blood lines.
If no relatives of the four classes exist, then the spouse which survives the deceased is called to act as the intestate inheritor of the entire inheritance. Finally, where no relatives or a spouse can be found, the state is called to act as the intestate inheritor.

Forced Inheritance share in Greece

Volonakis Law Firm , attorneys-Partnering international businesses in Greece

Minimum forced inheritance share in Greece (“Nomimi Mira”)

In stark contrast to what applies in other countries like the United States, in Greece the minimum forced inheritance share (“nomimi mira”) limits a testator’s right to dispose of his estate freely.

The underlying aim of the minimum forced inheritance share is the safeguarding of the testator’s close relatives and spouse.

What is a minimum forced inheritance share?

Pursuant to Articles 1825 to 1845 of the Greek Civil Code 1825 (CC), a testator is prohibited from excluding from his will his children, spouse and parents. A part of the testator’s estate must be distributed to the above relatives. The minimum forced inheritance share must be equivalent to half of the inheritance share that each individual family member would be legally entitled to, had the testator died intestate (i.e. without leaving a will). However, the minimum forced inheritance share is reduced accordingly where any contributions that the testator may have granted to each of the above heirs while living, are found.

When does minimum forced inheritance share apply?

The law relating to the minimum forced inheritance share applies in the following circumstances:

Testate – where the relatives would have inherited, had the testator died intestate, and do not inherit by virtue of the will or inherit less than the minimum forced inheritance share and
Intestate – where the existing inheritance is insufficient to cover the minimum forced inheritance share due to conveyances the deceased made while living or because of restrictions that have been set by virtue of a will.
Can the testator disinherit his relative(s)?
A testator can disinherit a relative when the latter has committed a seriously unjust act against the former or/and has lived his life unethically. A spouse may be disinherited if a valid reason for divorce exists for which the spouse was liable.
If a testator disinherits a relative by will or bequeaths to a relative less than is provided by the minimum forced inheritance share, the relative has the right to claim (1) the percentage missing in order to complete his share or (2) the entire minimum forced inheritance share if he has been disinherited completely.
In addition, if the testator’s inheritance at the time of his death is not enough to cover the minimum forced inheritance share, an inheritor is entitled to pursue the revocation and/or rescission of any gifts that may have been granted by the testator in life so as to claim his minimum forced inheritance share from those gifts.

What happens if inheritance share is refused?

In conclusion, certain legal consequences arise if the minimum forced inheritance share is not bequeathed in the event of a will. The will is effectively nullified and deemed void as far as the minimum forced inheritance share is concerned.

Wills in Greece & their publication

Partnering international businesses in Greece-Wills in Greece & their Publication

Article 1710 of the Greek Civil Code (GCC) provides for the disposition of an inheritance by will. There are three distinctive types of wills in Greece. Each type of will has unique characteristics.

In this article we shall discuss the particular traits of each type of will and offer a brief explanation as to how each of these wills is published. A will may be (1) self-written (2) public or (3) secret.

A self-written will is a will that has been written, dated and signed by the testator himself [01]GCC Article 1721. Such a will may be composed on any other material and by any other writing instrument besides a pen or paper i.e. it may be composed by mouth if the testator is disabled, on the bark of a tree, on animal skin, on a wall or by blood etc. [02]2nd Volume, 3rd edition Interpretation of the GCC pg.2192. Whoever is in possession of a self-written will is under a duty, upon being notified of the testator’s death, to immediately publish it in the First Instance Court of either the last residence of the testator or his own [03]GCC Article 1774. If the person who is in possession of the will resides abroad, he may present the will for publication at the Head of the Consular Office [04]Ibid. Article 1775; the former and the latter, in turn sign a document confirming that the will has been delivered to the latter.

A public will is drawn by a testator’s statement of his last act in the presence of a notary public and three witnesses or in the presence of two notaries and one witness [05]Ibid. Article 1724. A public will must contain the following information

[06]Ibid. Article 1732:

the date and location of its creation
the testator’s personal details which verify his identity
the names and addresses of the notary public(s) and the names, addresses and professional details of those who were present during the will’s signing
a declaration of the testator’s final act and a statement confirming that the obligations under Article 1730 AK have been adhered to
A notary public in possession of a public will is under a duty, upon being notified of the testator’s death, to send a copy of the will to the secretary of the competent First Instance Court responsible for the area in which the notary public resides[07]Ibid. Article 1769. The public will is published in the first meeting of the court [08]Ibid. Article 1769.
A secret will is a document that a testator delivers to a notary public in which the former orally states to the latter that this document contains his last act; three witnesses or two notaries and one witness must be present when the testator orally conveys this information [09]Ibid. Article 1738. Such a will consists of two separate documents: one is private , including the testator’s last act, and the other is public, composed by the notary public upon receiving the former document.
A notary public in possession of a will is under a duty, upon discovering of the testator’s death, to personally deliver the original copy to a public meeting of a Court of First Instance. The secret will is published during the meeting [10]Ibid. Article 1769.
Article 1770 GCC stipulates that prior to breaking the seals of a secret will, such a will is examined by the court in the presence of the notary public; the seals are verified as being intact. Whoever has a legitimate interest may examine the seals and be heard on the issue of whether they are intact.

Notes:

[01] GCC Article 1721
[02] 2nd Volume, 3rd edition Interpretation of the GCC pg.2192
[03] GCC Article 1774
[04] Ibid. Article 1775
[05] Ibid. Article 1724
[06] Ibid. Article 1732
[07] Ibid. Article 1769
[08] Ibid. Article 1769
[00] Ibid. Article 1738
[10] Ibid. Article 1769

Συνεργασία με Διεθνείς Επιχειρήσεις στην Ελλάδα

Inheritance Tax in Greece – legal information from Greek Lawyers Volonakis Law Firm

Inheritance tax in Greece recently changed significantly, mainly in regards to the tax levied on the inheritance of great value for close relatives. This amendment was introduced by law no. 3815/2010, which amended art. 29 of the code on inheritance, gifts, tax, parental benefits and profits from lottery (law no. 2961/2001). In particular:

According to article 29 par. 1 of law no. 2961/2001, the beneficiaries of the inherited property (heirs, legatees, shareholders and any persons who acquire property through inheritance) are classified into three categories:

1. The first category consists of a) the spouse of the deceased, b) the descendants of the first degree, c) the descendants by blood of the second degree d) the ascendants by blood of the first degree. In particular, with regard to the adopted descendants, the law stipulates that they are to be treated as natural children. In exceptional circumstances, the Head of the Public Financial Services may consider that such children cannot be treated as relatives, if he is informed that the adoption process was carried out with the sole purpose of circumventing the provisions of law no.2961/2001.

2. The second category includes a) descendants of the third and subsequent degrees, b) ascendants of the second and subsequent degrees, c) voluntarily or judicially recognized children against the ascendants of the father who acknowledged them, d) descendants of the child that was voluntarily or judicially recognized against the father who recognized the former against the former’s ascendants, e) the siblings, f) the collateral blood relatives of the third degree, g) the stepfathers and stepmothers, h) children from the previous marriage of the spouse, i) the children by marriage (groom, bride) and j) the ascendants by marriage (father-in-law, mother-in-law).

3. The third category consists of any other person.Pursuant to par. 2 of art. 29 of law no. 2961/2001, assets acquired because of death are hereby levied tax in accordance to the following tax scale:

In relation to the taxation of real estate property, the “objective value” of the real estate is taken into account. The “objective value” amounts to the value which arises on the basis of certain objective evaluative information, such as the area in which the real estate is situated, its size, its age etc. In order to estimate the value of a real estate one may refer to official charts which can be found in the Public Financial Services of Greece; the value is calculated (and is binding) subject to these charts which are kept up to date usually every few years from the Ministry of Finance.

Calculation example: A, whose closest relative was his son, B, and his brother, C, dies and pursuant to his legally valid will, he bequeaths to B, a flat of an “objective value” of 160.000 € and also bequeaths to C another flat of an “objective value: of 50.000 €.

According to the provisions of law no. 2961/2001, as currently in force, the inheritance tax which B and C will be obliged to pay is calculated in the following way:

In respect of B: real estate value of 150.000 €. We detract 150.000 € from this amount, which, as we mentioned above, is exempt from tax. The amount of 10.000 € which remains, will be taxed at 1%. Thus, B will have to pay the amount of 100 €.

In respect of C: real estate value of 50.000 €. We detract 30.000 € from this amount, which is exempt from tax in relation to the second category of heirs. The amount of 20.000 € which remains, will be taxed at 5%. Thus, C will have to pay 1.000 € as inheritance tax.

The third category of heirs, which includes the rest of the relatives besides those of the first two categories and any other third person, is levied tax in accordance to the following tax scale:

Calculation example: A, whose closest relative was his son, B, and his brother, C, dies and pursuant to his legally valid will, he bequeaths to B, a flat of an “objective value” of 160.000 € and also bequeaths to C another flat of an “objective value: of 50.000 €.

According to the provisions of law no. 2961/2001, as currently in force, the inheritance tax which B and C will be obliged to pay is calculated in the following way:

In respect of B: real estate value of 150.000 €. We detract 150.000 € from this amount, which, as we mentioned above, is exempt from tax. The amount of 10.000 € which remains, will be taxed at 1%. Thus, B will have to pay the amount of 100 €.

In respect of C: real estate value of 50.000 €. We detract 30.000 € from this amount, which is exempt from tax in relation to the second category of heirs. The amount of 20.000 € which remains, will be taxed at 5%. Thus, C will have to pay 1.000 € as inheritance tax.

The third category of heirs, which includes the rest of the relatives besides those of the first two categories

Calculation example: A bequeathed by will to his friend, B, a real estate valued at 90.000 €. According to the above chart, provided B accepts the inheritance, she will have to pay: for the amount of 72.000 €, tax at 13.200 €. The remaining sum of 18.000€ (= 90.000€ – 72.000€),will be charged at a rate of 30% and so tax reaches to the amount 5.400 €. Consequently, B is obliged to pay a total tax amount of 13.200 + 5.400 = 18.600 € for an inheritance with a value of 90.000 €.

Moreover, law no. 3815/2010 has significantly amended par. 4 of art. 29 law no. 2961/2001, which now provides that funds acquired by cause of death are subject to tax which is calculated independently at a rate of 10%, in regard to heirs of the 1st category, and at a rate of 20% in respect of heirs falling within the second category.

Ελληνικός Νόμος Κληρονομιάς

Greek Inheritance Law – Legal Information – Partnering international businesses in Greece

The Greek Inheritance Law is regulated by the Greek Civil Code, Art. 1710 – 2035. It is quite similar to French and German Inheritance law, but is quite different from English and American inheritance law.

A deceased person can decide what will become of his property by leaving a will, which can be entirely handwritten by him personally, or executed before a public notary under the presence of three witnesses. The law provides also for a third kind of will, called a secret will, where the testator hands the will to the notary public, and the latter is obliged to seal and keep it until the testator’s demise.

Before deciding to prepare a will, Greek Americans and Greek Australians who have acquired American or Australian citizenship should contact a lawyer, in order to check according to which law the will must be prepared. This is very important, since according to Greek private international law, a deceased person’s estate is regulated by the law of the country of his last citizenship.

The notary public or any person who has access to a deceased person’s handwritten will, is obliged to notify the court about the existence of greece will inheritance and submit it in original. The Greek Probate Court is obliged to make it public, so that every person having an interest in its contents can have access to it.

If the deceased has not left a will of any kind, or the will is void for any reason or settles only a part of its property, this person is considered to be in intestacy, and its succession is regulated by provisions of the law. The legal heirs are organized by the law in 6 categories, called “classes”.

The first class includes children and grandchildren of the deceased. The latter are called to the inheritance only if the former have predeceased.
The second class includes the parents and brothers or sisters of the deceased. If they have predeceased, then their children or grandchildren are called as heirs.
The third class includes the grandparents. If they have predeceased, then the great grandparents become heirs by law.
The fifth class includes solely the spouse. It should be noted that the spouse heirs together with the other relatives an all previous classes. In the first class the spouse has a share of 1/4, whereas in the second, third and fourth class he has a share of 1/2 in the property. The spouse is also entitled to acquire any mobile property of the decedent, which was used for their common living (furniture, car etc.).

If the deceased did not have a spouse or another relative of the previous classes at the time of death, then the property goes to the Greek State.

It is worth mentioning that in case a will does not leave a share in the property to either the spouse, the children or the parents of the decedent (in the last case only if he did not have any children), then these relatives have a right by law to claim a minimum share in the inheritance. This is called “nomimi moira”, which equals half of the inheritance share in case of intestacy. If the deceased had made any donations to each of the above heirs while living, the right to a minimum share can be lost, if the donations cover their minimum share.

Greek Inheritance Law provides for a deadline of 1 year to renounce the right to a Greek inheritance, if either the decedent had his domicile abroad, or the heir has its domicile abroad when he became aware of the passing and of his right to a Greek inheritance. It is thus very important to renounce the inheritance within the 1-year deadline, since the heir could bear significant risks, if the inheritance contained debts or other obligations of the deceased person.

Επίλυση Διαφορών στην Ελλάδα

A brief look into the Greek Civil Litigation System

Greek Civil Proceedings – Greek legal Information

In Greece, commercial disputes of a substantial size are frequently settled by court litigation which is primarily governed by the rules set out by the Greek Code on Civil Procedure (GCCP).

The Allocation of Cases

Cases in Greece are assigned to certain courts according to their financial value or the court’s territorial competence; the latter is determined by the parties’ residence, place of business or by the cause of action itself. There are three types of civil courts of first instance:

The Court of Peace which hears claims valued up to 12,000 €

the Single-Member Court of First Instance which hears claims valued between 12,000.00 € and 80,000 € and the Multi-Member Court of First Instance which hears claims valued above 80,000 €.

Limitation Periods

One must be aware of is the limitation period that applies to bringing a claim before a Greek court. The limitation period is triggered either (1) the day following the day on which the cause of action arose or (2) the day the claimant either found out, or with reasonable vigilance, ought to have found out that a cause of action had arisen. The limitation period ceases to run when the originating process has been served.

Although the GCCP provides a general limitation period of twenty years, there are numerous exceptions to this rule. A five year limitation period applies in the case of commercial claims, professional fee disputes, motor insurance claims and torts while claims of unfair competition must be brought within 1.5 years pursuant to a recent amendment of the 1914 Unfair Competition Act law no.146. Furthermore, land possession claims are time-barred for a year while claims arising from a contract for national transportation by road are time-barred after six months.

Foreign & Greek Lawyers

Unlike in other countries like the United Kingdom and the United States, Greek lawyers are not solicitors and barristers but fall instead under the general title of “dikigoros” (“lawyer” in Greek); a Greek lawyer’s capacity to secure rights of audience depends on the type of court.

In order for a foreign lawyer based in an EU Member State to conduct cases in the courts of Greece, he must have registered with the bar association of the Greek town or city in which he will practice [01]Directive 98/5/EC on the practice of the legal profession in member states. A foreign lawyer must hold a certificate verifying his registration with the competent authority (i.e. Law Society, Solicitors Regulation Authority) in his home Member State if he is to be registered as a practicing lawyer in Greece.

Greek Lawyers’ fees & Funding Litigation

Minimum fees charged by lawyers in Greece are set at 2% of the financial value of the claim in respect of filing an action or an appeal and 1% for filing a pleading [02]Lawyer’s Code. Such fees are usually paid at an agreed lump sum rather than at an hourly rate. However, it is of particular concern to note that the above fees are not always charged in practice. Instead private agreements where the parties negotiate the fee amount, result in the provision of higher or lower fees. It is also common for parties to agree that the costs and fees will be born by the lawyer who will be entitled to 20% of the value of the claim if successful.

The client is obliged to pay for fees and disbursements and a court duty of 0.7% of the claim value (excluding any claims for interest) where the claim is of an executionary nature i.e. the claimant seeks an order compelling the defendant to pay a certain amount of money.

The law provides that the unsuccessful party pay the costs of the successful party [03]Article 176 CCP although Greek courts frequently oblige the former to pay a fraction of the actual costs incurred by the latter. Greek courts do not award interest on costs although interest is payable on all judgements which order the payment of money at least from the day the action commences and possibly from the day the cause of action arose; the rate is set by statute at regular intervals.

Insurance is available for litigation costs [04]Legislative Decree 400/1970 whereby the insurer contractually agrees to cover any future litigation costs of the insured either during the proceedings or by an out-of-court settlement. It is imperative that the insurance policy ensures that the insured can freely choose his legal representative.

Court proceedings in Greece are normally held in public. However, where such publicity would be detrimental to public order or moral values, then the proceedings are treated as confidential on the court’s initiative or at the claimant’s request [05]Articles 113-114 CCP.

In the majority of cases, there are no pre-action requirements in Greece that parties should satisfy before proceedings commence.

We will now examine the key stages of civil proceedings in Greece in order to create a brief outline as to how a case advances.

Stages in Civil Proceedings

Proceedings begin by filing an action document (‘agogi’ in Greek) which states the names and addresses of the parties and the particulars of claim which provide the material facts as alleged by the claimant. A list of the remedies sought and a statement of value, where money is being claimed, are also contained in the action document; the claimant must specify the exact amount sought at the beginning. The court issues proceedings by sealing the action document with its official seal and, on that date, it also allocates a trial date, which must be within twelve months of filing, to the action in question [06]Statute 3346/2005. We should note that time stops running for limitation purposes only after the action document has been served on the defendant. This is of particular importance where the defendant resides in another Member State since, according to EU legislation, the service of documents is deemed to have been fulfilled only when the defendant has received such document.

In Greece, the only method of service is by court bailiff instructed by the claimant to serve the action document on the defendant. Service of an action document on a defendant who resides in Greece must be effected at least sixty days prior to the hearing whereas service on a defendant abroad or of an unknown residence must be effected at least 90 days prior to the hearing [07]Article 228 CCP. It is noteworthy to mention that both the claimant’s and defendant’s pleadings are filed with the court on the same day.

The following stages apply only to the Multi-Member Court. After the action has been served, the claimant serves notice by which he invites the defendant to meet in order to negotiate a pre-trial settlement [08]Article 214(a) CCP. The parties must meet between the fifth day after service of the action and the 35th day before trial. Following this, any person who wishes to obtain affidavits by witnesses serves notice before either a Justice of the Peace or a notary public. Next, pleadings and documentary evidence are filed; this must be done 20 days prior to the trial. The trial follows and it is effectively completed within the same working day on which it began. After the trial, each party files supplementary pleadings in which they respond to the pleadings and evidence of the other party or parties. There are two sets of pleadings: one is filed 15 days prior to trial while the other is filed eight days after the trial. During the trial, only comments on the testimonies of witnesses are examined in court. The judgement comes next and it must be drawn up and sealed within eight months of the trial [09]Statute 3327/2005. The appeal follows and it must be filed within 30 days of the service of the judgement by one party on another or within three years of the day the judgement was drawn up and sealed by the court but note served on the other party. Finally, the judgement is enforced.

In respect of the Court of Peace and the Single-Member Court, all evidence and pleadings are filed on the day of the trial.

The following final remedies are available at trial stage: specific performance or damages, a declaration of the existence or non-existence of a legal relationship and the creation, transformation or rescission of a legal relationship.

Interim Measures

Contrary to what applies in other jurisdictions, active case management and interim proceedings do not occur in Greek civil proceedings. Unless parties seek an interim injunction, there are no interim applications the parties can make. For example, statements of case are not made and summary judgement is not available. The only document that is required to be filed and served before the case reaches the trial stage is the action document. In the event that a cause of action or defence is unreasonable, ill-founded or indicative of an abuse of process, such an action will be rejected at the end of the trial and judgement entered to this effect.

In matters of urgency, a claimant may apply for an interim remedy e.g. where a claimant believes the defendant’s alleged wrongdoing may cause him irreversible ongoing damage prior to the trial. These applications are made to the Single-Member Court of First Instance and are usually made on notice, although an application without notice may be allowed in certain circumstances. The most popular remedies in Greece include freezing, prohibitory and mandatory injunctions, interim payments and provisional orders. If an injunction is granted prior to the instigation of proceedings, the court usually orders that an action be filed within the next month or else the injunction is automatically suspended.

A claimant may also apply for an interim attachment order to preserve assets pending judgement or a final order. Applications for such orders are made either to the Court of Peace or to the Single-Member Court of First Instance and are usually made on notice, although an application without notice may be allowed in certain circumstances. Provisional order may be granted on the same day where the circumstances are urgent. Litigation proceedings are not required to be in the same jurisdiction as the proceedings relating to the interim attachment order since an application for provisional measures can be made to the courts of a Member State, even if the courts of another Member State have jurisdiction as to the substance of the matter [10]Article 31 EC Regulation No. 44/2001.

Payment Orders

As an alternative to filing an action for litigation, the GCCP provides for the issuance of a payment order pursuant to articles 623 GCCP onwards. A payment order is essentially a judgement which is passed by either the Court of Peace (for disputes valued at €12.001 or more) or the Single-Member Court of First instance (for claims valued at 80.000€ or more). The Multi-Member Court is therefore, not competent to issue payment orders.

The procedure is as follows: The claimant files an application to the court for the issuance of a payment order, together with all the original documents that sustain it; these documents need to directly support the claims made by the claimant, without the need for the claimant to resort to further evidence i.e. witnesses. For instance, payment orders are usually issued for claims relating to checks, where the check itself directly proves that there is a claim against the issuer, if its issue date has passed and the bank has verified on the body of the check that is was not paid when it was filed for payment by its bearer. A payment order may also be issued in relation to the sale of goods. It is possible to issue a payment order provided the seller /claimant can file the original invoices, along with CMRs or bills of lading (confirming that the buyer has received the goods) that bear the signature of the buyer.

A payment order is preferable to filing an action, since the former is issued very quickly by the court (usually within two days to two weeks after filing). The payment order is considered an enforceable title, entitling the claimant to start enforcement measures against the debtor.

The debtor has the right to file a written objection against the payment order within 15 working days after it has been served to him by the court bailiff. The objection itself does not remove the claimant’s right to enforcement. If the debtor is convinced that his objection will be accepted by the court, then he must also file for interim measures. This is because if enforcement is carried out before his objection is tried, he will suffer damages, because he is pretty sure that his objection will be accepted by the court. If the application for interim measures is accepted by the court, then the claimant does not have the right to pursue enforcement until the objection is heard; if the objection is overruled, then he can pursue his claims according to the payment order.

Witnesses of Fact

In Greek civil proceedings, a witness of fact may give evidence orally or in written form. At trial, each party is required to have at lease one witness of fact giving oral evidence. The law provides that all witnesses giving oral evidence may be cross-examined. A witness of fact unwilling to attend trial may be served a summons by the party wishing to make the witness attend but, due to the fact that the penalties for not attending are so minor, such a summons frequently fails to achieve the desired outcome. Statements sworn before a justice of the peace, a notary public or a consul replace witness statements in Greece even though the former do not have the same significance as evidence provided by a live witness during cross-examination at trial. .Such statements are made shortly before pleadings and are filed with the court so they can be incorporated into the trial bundles. Three sworn statements can be submitted by each party provided a notice has been served on the other party at least two working days before the statements are to be made. In special cases (employment disputes and disputes concerning fees of certain professionals like engineers, lawyers and agents, the notice has to be served 24 hours before. Where the statement is to be made abroad, service of the notice must be effected at least eight days in advance. If the facts of the case are not proved by the evidence submitted to the court, the parties to an action or their representatives may be required to provide oral evidence.

Third Party Experts

The law states that the court may appoint an expert witness to give an opinion only where the court concludes that the issue requires expert knowledge and a party requests such an appointment [11]Article 368 CCP. The parties appoint their own experts [12]Articles 391 and 392 CCP and are liable to pay their fees. Experts are under a duty to provide independent advice or to represent the interests of the party appointing them; the judge decides freely on the merits of their evidence [13]Article 340 CCP. The parties have the right to reply to expert evidence via their pleadings and supplementary pleadings while the court may order experts to give oral evidence, and thus be cross-examined by the other party, at trial [14]Article 369 CCP.

If the court appoints an expert, the party that notified the appointment to the expert and invited him to swear an oath, pays the expert’s fees, regardless of whether this party requested the appointment of an expert or not [15]Article 173(3) CCP. Such fees are part of the costs of the action that a party may recover from the other party if it is successful [16]Article 189 CCP.

Appeals

Since appeals can be brought as of right and therefore, do not require prior permission, judgements are often appealed by the unsuccessful party. Only final judgements can be considered on appeal. Interim judgements can only be appealed with the final judgement. Appeals of judgements by the Courts of First Instance are heard by the Court of Appeal. Appeals against judgements of the Court of Peace are heard by the Multi-Member Court. The Court of Appeal is determined on the basis of the location of the lower court that made the judgement which is being appealed.

We will now look at the appeal procedure. First, an appellant files a notice of appeal which stipulates the grounds on which the court allegedly erred; grounds of appeal can relate to both questions of fact and law. The filing of a notice of appeal must be carried out within 30 days of the date that the lower court’s judgement was served on the appellant or within 90 days of this date if the appellant lives abroad or is of unknown residence. Where the judgement has not been served, the notice of appeal must be filed within three years of the date that the judgement being appealed was sealed. Once filed, a notice of appeal must be served on a respondent who resides in Greece at least 60 days before the scheduled hearing of appeal. If the respondent lives abroad or is of unknown residence, service must be effected at least 90 days before the scheduled hearing date.

Enforcement

Finally, final judgements and first instance judgements that have been issued as provisionally enforceable can be immediately enforced. A certified copy of the enforcement order which is supplied by the presiding judge of the court that issued the relevant judgement is required in order to initiate the enforcement procedure. Following service of this order, no other enforcement action can be taken until three working days have passed [17]Article 926 CCP.

Cross-Border Litigation

The 1980 Rome Convention stipulates that courts in Greece, amont other Member States, will recognize an express choice of law in a commercial contract unless there are public policy reasons for not doing so. In particular, parties to a cross-border dispute can choose a particular court or courts to settle any disputes. Pursuant to EC Regulation 2201/44/EC, the parties may confer jurisdiction on a court or courts of a Member State to settle any disputes as long as the agreement conferring jurisdiction is in writing or other acceptable form and it is not contrary to special provisions applying to insurance matters, consumer contracts and employment contracts or to the exclusive jurisdiction of the courts [18]Article 23 Brussels Regulation. This may be done by prior written agreement or by the defendant making an appearance without challenging the jurisdiction of the court. Where an agreement confers exclusive jurisdiction to a court other than the competent Greek court, this agreement must be express. Exclusive jurisdiction clauses may be deemed invalid by a Greek court if the choice of another jurisdiction is impossible and/or results in a denial of justice.

An agreement choosing jurisdiction must be in writing and must define in detail the legal relationships to which it refers where it relates to a future dispute. We must stress that the freedom to choose a jurisdiction is unavailable in cases involving non-pecuniary claims relating to immovable property.

We must note that service of the action document from Member States can be effected on the service in the Member States of judicial and extra-judicial documents in civil and commercial issues or via the public prosecutor. If either of these methods is applied, a translation of the action document in a language that the recipient can understand must be included.

EC Regulation 2001/44/EC provides for the recognition and enforcement in Greece, among other countries, of judgements and orders issued in a Member State. The competent court which assumes the responsibility of declaring enforceability is the Single-Member Court of First Instance of either the place of residence of the party against whom enforcement is sought or the place of enforcement. In the rest of cases, a foreign judgement can be declared enforceable by a judgement of the Single- Member Court of First Instance provided the foreign judgement is enforceable under the legislation of the state where it has been issued and is not contrary to moral values or public order in Greece. In addition the unsuccessful party must not have been deprived of its right to defence and the foreign judgement must not conflict with a domestic judgement and therefore, creating a precedent in relation to the same parties. Judgements issued under EC Regulation 2004/805/EC do not need to be recognized and are directly enforceable.

Arbitration & Mediation (ADR)

The most common forms of alternative dispute resolution used in Greece is arbitration which is regulated by articles 876 GCCP onwards. Provided an arbitration clause exists in writing or no objection is raised by the parties when appearing before the arbitrator, then all private disputes (except from employment disputes and applications for interim measures) may be resolved via arbitration. Unless otherwise provided, arbitral awards cannot be appealed [19]Article 895 CCP but can be annulled if certain requirements are met[20]Article 897 CCP. The role of the arbitrator is passive and the parties determine what documents are to be disclosed.

The parties agree the costs and expenses in international arbitration [21]Article 32 Statute 2735/1999 and where such an agreement is absent, the arbitral tribunal allocates costs and fees between the parties. The costs in domestic arbitration are calculated as a percentage of the value of the disputed item or claim. Finally, the arbitral award determines who is obliged to pay the arbitrators’ fees and the costs of arbitration.

ADR does not form part of court procedures and therefore, courts cannot compel its use. Despite the lack of a provision imposing confidentiality in ADR proceedings, parties often keep such proceedings private and also incorporate confidentiality clauses in their contracts.

Among the most significant providers of arbitration services in Greece are the Institute for Mediation and Arbitration, the National Office of the International Chamber of Commerce, the Departments of the Athens and Piraeus Chambers of Commerce and Industry and the Association for Maritime Arbitration of Piraeus. The Ombudsman and the Inspectorate of Employment are the most popular bodies offering mediation in Greece.

Since the foundation of the Greek Ombudsman in 1998, mediation is being used more frequently as an alternative to arbitration. The Ombudsman undertakes to monitor acts and omissions by government departments and public authorities. Employment disputes are handled by the Inspectorate of Employment.

Notes:

[01] Directive 98/5/EC on the practice of the legal profession in member states
[02] Lawyer’s Code
[03] Article 176 CCP
[04] Legislative Decree 400/1970
[05] Articles 113-114 CCP)
[06] Statute 3346/2005
[07] Article 228 CCP
[08] Article 214(a) CCP
[09] Statute 3327/2005
[10] Article 31 EC Regulation No. 44/2001
[11] Article 368 CCP
[12] Articles 391 and 392 CCP
[13] Article 340 CCP
[14] Article 369 CCP
[15] Article 173(3) CCP
[16] Article 189 CCP
[17] Article 926 CCP
[18] Article 23 Brussels Regulation
[19] Article 895 CCP
[20] Article 897 CCP
[21] Article 32 Statute 2735/1999

Franchise στην Ελλάδα – Συμφωνία

Partnering international businesses in Greece

In franchising the franchiser generally gives the franchisee an enterprise with a marked organizational structure of a high technological standard. The franchisee is a truly independent entrepreneur, who uses the franchise package for h ownis independently run commercial undertaking. A franchise is a successful business concept, which is passed on by the franchiser to the franchisee by means of a licensing agreement. The franchise package is first and foremost an organized sales concept for goods and services. It includes sales and distribution methods, commercial goods or brands, commercial names, trademarks, business designations in words and images, business forms, subsidiary systems, copyrights, technical knowledge and experience (called know-how), and patent rights.

Franchising concept

Franchising integrates franchisees into the franchiser’s distribution system. This consists of (long-term) technical and organizational support for the franchisee, which is achieved by staff training, equipping business operations and advice on organizational, technical, entrepreneurial and economic matters, with the aim of achieving a great decree of coordination with the franchise concept.

From an economic point of view, franchising concerns a sales and distribution system for products or services to consumers, and consequently a structured and organized advertising and distribution concept, with the intention of profit-orientated sale and distribution on the market of specific products and services through the association of two or more legally independent businesses. The goal is for a tight distribution network, with a specific trading name or commercial brand, in which the franchisee exploits the franchiser’s experience and is integrated into an existing customer network once his business is established.

The franchisee remains an independent trader and acts in its own name, for its own account and at its own risk. This is the authoritative distinction between a franchisee and a commercial representative. The franchisee must make its position clear to prevent the legal appearance of being the franchiser’s representative, otherwise the franchisee can be held liable.

The franchise agreement

The companies associated in this way are represented in the market as a single entity on the basis of what is known as a franchise agreement, a long-term contractual cooperation agreement, the object of which is the production and distribution of specific goods or services to consumers. The franchise agreement manifests the assumption of reciprocal obligations and is normally concluded for a consideration.

The franchise agreement is a contract geared to mutual economic advantage, with many structures from the marketing sector. Fulfilment of the contract depends upon the franchisee’s activities. The latter uses the distinctive features of the products and services and the franchiser’s know-how to distribute the contractually agreed products or services. The franchisee must follow the franchiser’s instructions with regard to distribution methods and the establishment and running of the business operation, to distribute certain types of product determined or approved by the franchiser and finally to actively participate in the franchiser’s advertising campaign.

Long-term commercial cooperation between two economically independent business units,

Franchisee’s integration into the franchiser’s distribution system,

Surrender of use and exploitation of the franchise package to the franchisee and consequently the provision of bundled services of intangibles in the form of industrial or intellectual property,

A constantly renewable know-how enriched by new, valuable experiences, with the main emphases being in the fields of marketing, merchandising, supply and distribution of products andservices, advertising, contacts, training, administrative organisation and management, establishment and funding of the business operation,

Long-term support and advice for the franchisee,

The business’s operation and management according to the franchise system, the commercial brand and the franchiser’s patent, and

Payment of a consideration by the franchisee

Franchising forms

The franchise agreement occurs in various forms, generally as a distribution or service franchise. The distribution franchise concerns the use and realization of the franchiser’s distribution system for the purpose of trading in contractually stipulated products in the franchisee’s business premises.

Subcategories of the distribution franchise are the manufacturer franchiser’s franchise, in which only the franchiser’s products may be sold, and the distributing franchiser’s franchise, in which the franchiser stipulates the products it chooses and commissions third parties to manufacture the products according to characteristics and specifications stipulated by it. In the latter case it is also customary for the franchiser to purchase the products on the basis of a separate agreement with the manufacturer.

In the case of the service franchise the franchisee utilzes the franchiser’s distribution system for the purpose of providing contractually stipulated services in its own business premises on the basis of the sales methods specified by the franchiser.

There is furthermore the manufacturer franchise, in which the franchisee manufactures or modifies products according to the franchiser’s specifications and then sells these with the franchiser’s commercial brand.

What is known as the “mixed franchise”, which combines the sale of products and services, is also familiar in Greek law.

Greek law furthermore distinguishes between

Financing or administration franchise – The franchiser finances the franchisee and transfers to the latter administration of an enterprise from the franchise network

Sub-franchise – The franchisee uses a third party’s business premises in which the network’s products are sold

Partnership franchise – The franchiser has a percentage holding as a shareholder in its franchisee’s enterprise

Combination franchise – Two or more franchisers work together in business premises from which each sells its own products or services

Modification franchise – The franchisee brings in a company whose business object was already the same or similar before integration into the franchiser’s distribution network

Multiple franchise – The franchiser grants the franchisee the right to open and run businesses in another location

Plural franchise – A franchisee concludes franchise agreements with several franchisers

Subordinated franchise – It is company policy for the franchisee to be subject to control and instructions from the franchiser

Equal franchise – Characterized by equal cooperation between the franchiser and franchisee.

Legal nature of the franchise agreement

As a long-term contractual relationship the franchise agreement is construed as a mixed agreement. The performance typical of the contract is the provision of services and relinquishment of intangibles, even if purchase or sale has been agreed for the purpose of onward selling.

The duration of the contractual relationship which governs cooperation between the parties to the contract under commercial law can be concluded for an unspecified or a specified term.

The franchise agreement is also to be understood as a master agreement, because assumption of specific reciprocal obligations to achieve an overriding economic purpose is stipulated in this agreement. The franchiser’s obligation to surrender use of the technical know-how and to support the franchisee is balanced by the franchisee’s duty to accept and implement the distribution system’s organizational structures and principles. The franchisee is furthermore obliged not to trade in or distribute any competitors’ products, and to take all requisite measures to comply with the reciprocal interests. The franchisee is moreover obliged to participate in the franchiser’s advertising campaign and finally obliged not to carry out any ancillary activities which breach the ban on competition in the same location.

Implementation of these obligations arising from the franchise agreement often necessitates the conclusion of further (execution) agreements, which can be adapted to the respective needs of the franchise. It is with this in mind, for specific forms of franchise, that in the case of sale of products which the franchiser has manufactured or selected, for example, the franchisee must conclude a separate, parallel contract of sale for purchase of the corresponding products with the franchiser before selling them through the network. The contracts of sale with the franchiser in this regard represent such separate agreements based on the franchise master agreement.

Form of contract

The franchise agreement need not be in writing, it can also be concluded verbally.

Contract content In addition to the contracting parties’ reciprocal obligations, the franchise agreement also clearly defines the products and services to be distributed. Other contract content includes the individual sales and distribution methods, the location’s boundaries, the guideline prices, the term of the contractual relationship, possible extension options, grounds for termination and periods of notice, as well as post-contractual obligations.

Obligations of the franchiser and franchisee

a) The franchise agreement is characterised by a special relationship of trust, which creates obligations of reciprocal loyalty as early as the pre-contractual stage. There is already a duty of information on the part of the franchiser with regard to the franchise (depreciation concept) even before conclusion of contract.

b) The franchiser’s obligations are basically as follows:

Surrender of the beneficial rights specifically offered by it
Transferability and awarding of licenses
Franchisee’s incorporation into the distribution system and service organisation
Training and events
Principle of equality of the franchisees
Supply of franchisee with the products or services or other intangibles for integration into the distribution network
Long-term organisational, technical and financial support and advice on operation of the franchise business
Equipping and technical installation of the franchise operation
Maintenance and repair of all operating systems and technical installations
Location and territory protection, exclusivity agreement as applicable
Specifications for equipping and operating the franchise business
Franchise manual
Advertising

c) Franchisee’s obligations:

Payment of what is known as an “entry fee” for relinquishment of the rights and beneficial rights
Payment of fees (franchise fees), and a proportion of the profits on a case-by-case basis
Promotion of sales of the franchiser’s products and services through provision of the best possible personal commitment (duty to promote sales according to instructions)
Implementation of the sales concept and use of the distribution system
Obligations of loyalty and carrying out of the obligations to buy
Preservation of the franchiser’s industrial property right interests
Adherence to the franchiser’s rights of instruction and supervision, in particular allowing supervision by the franchiser
Duty of confidentiality and secrecy
Prohibition of competition
Duty of notification with regard to operation and the sales system.

The franchisee is furthermore obliged to observe other franchisees’ protected territory and not to offer and distribute the products allocated to it in these locations (Art. 4 of regulation 2790/1999). Furthermore it may not solicit any customers outside its own location (Art. 4 of regulation 2790) and must exclusively procure contractually specified products decided by the franchiser. Products manufactured by third parties can, however, be distributed with the franchiser’s consent.

According to Greek case law, a the franchiser reserves the right to keep the franchisee’s accounts in order to review the financial data conveyed to it by the franchisee, is not binding, because such a clause resorts to a third contractual party and thus disproportionately obligates the franchisee in an illegal way. The franchisee’s obligation to keep a list of customers has also been regarded as a restriction of free trade. In the event, however, of the franchiser being due a contractually agreed share of the profits, the franchisee can be obliged to send the franchiser copies of all the accounts information pertaining to the monthly income.

The franchiser furthermore has the option of obliging the franchisee to take legal action against a third party in the event of a violation by a third party of the rights arising from the franchise agreement relinquished to the franchisee, or even to intervene in legal action against third parties pursued by the franchiser (Art. 3, §2c of Regulation 4087/1988 in conjunction with §44e of the Commission’s guidelines).

In the event of breach of the obligations through non-performance or defective performance, the general right of defective performance shall apply. In Greek law the provision of Art. 382 et seq. of the Greek Civil Code apply.

In the individual case a contractual clause can consequently also be qualified as a breach of the competition provisions, with the consequence that the clause can be regarded as prohibited and thus void pursuant to Art. 1 of law 703/1977.

Such a case is present in particular if the franchise agreement contains provisions that do not further the object of the agreement and thus restrict competition.

Term

According to Greek case law a term of 5 years has been regarded as appropriate, compared to which a term of 25 years would disproportionately obligate the franchisee, so that a violation of Art. 1 of law 703/77 would be present.

Extension of the long-term contractual relationship’s term is basically possible. This requires a corresponding agreement by the parties to the contract, which can also be tacitly concluded. A franchise agreement concluded for a limited term can, therefore, if continued after the agreed period has expired, be qualified as a tacit extension for an unspecified term.

Protection of the franchise system and liability

The franchise system is protected against third parties by the provisions of Law 2121/1993, regarding the content of the franchise manual handed over to the franchisee, and by the provisions on unfair competition. Liability in respect of the customer only ensues for the franchisee from the contract. Tortious liability arising from §823 is also possible for the franchiser. In individual cases the provisions on product liability contained in law 2251/1994 can also apply.

Time barring of claims

The franchiser’s claim against the franchisee for payment of the consideration is subject to a period of limitation of 20 years pursuant to Art. 249 of the Greek Civil Code.

Termination

The contract is terminated by expiry of the term or termination. Termination as a result of expiry of the term occurs for franchise agreements for a limited term.

Termination can be exercised in the case of both franchise agreements concluded for an unspecified and a specified term. Ordinary termination can be agreed to take the form of termination with or without notice, even in the case of franchise agreements concluded for an unlimited term. In both cases extraordinary termination for good cause is permitted. Good cause is in particular present if a breach of contract occurs.

Ο Νόμος για τα Σήματα στην Ελλάδα

Volonakis Law Firm , greek lawyers

Partnering international businesses in Greece

Law no. 2239/1994 is the primary legislation which governs national trademark law in Greece. The exclusive use of a national trademark requires following this law.

A trademark may consist of words, names, illustrations, designs, letters, numbers, sounds, the shape of a product and its packaging. Articles 3 and 4 of law no.2239/1994 provide for the cases where a trademark cannot be accepted for registration. A common case that arises in practice is the prohibition on registering signs, which may be used in trade to indicate the type, quality, attributes, quantity, destination, value, place of origin or for the manufacturing time of the product, the provision of services or other characteristics of the product or services.

In order to register a trademark in Greece, the applicant must file a application in the Register of Trademarks which belongs to the Ministry of Development. The application is submitted with 4 copies and must contain the following: the form concerning the registration of the mark, a printed copy of the latter, the full details of the business concerned, a list of the products or services which it will identify and the appointment of an attorney at law with special powers.

Registering a Trademark in Greece

For a trademark to be registered, there must be a meeting of the Administrative Trademark Committee. The committee is also responsible for any trademarks disputes; in some sense, it acts as a first instance court. A mark which is recognized is granted protection for a decade; the date of protection begins the day following its recognition. A follow up application by the proprietor can renew this protection for another decade.

If someone claims that he has prior rights to a trademark, or that a certain trademark cannot be registered and if, in general, he has a legitimate interest, he may file a third party objection against the decision to accept the partial or total registration of the trademark. If another person who has a legitimate interest in the mark becomes aware that the registration process for this trademark has started they may request the refusal or acceptance of the application.

A major limitation of the protection afforded to a trademark is provided by Art.20 (1) of law no. 2239/1994, which restricts the rights conferred by a trademark even though it has been registered. The provision says the right conferred by the trademark does not prevent third parties from using in trade the name, address, as well as indications relating to the nature, quality, destination, value, place of origin, time of manufacturing or other characteristics, as well as the mark itself where this is necessary in order to indicate the destination of the product or service, particularly in case of a replacement part or accessory; such use must be made in accordance with morality.

An example of the above limitation is where a trademark contains a word which refers to a type of product. Thus, if a third party uses such an indication in the course of business, the proprietor of the trademark is not entitled to forbid this party from such use, as long as the third party is using this indication to describe the type of the product in question and not by way of trademark.

The proprietor of the trademark may file an action before the Court of First Instance, seeking prohibition of using, distorting and duplicating the trademark or compensation for damages. The proprietor may also apply for an injunction, in which case he would also have to prove that there are extremely urgent circumstances, which impose immediate effect of measures to secure his claims.

Διανομή αγαθών μέσω εμπορικών πρακτόρων και εξουσιοδοτημένων διανομέων

Volonakis Law Firm , lawyers

Partnering English and German Speaking businesses in Greece

Distribution of goods via commercial agents and authorized dealers

Manufacturers (employer or principal) can market a product in the European internal market by various methods. In addition to direct sales to the end customer, many manufacturers market via third persons or companies in the country in question. One advantage of third party marketing is that these local contractual partners are more familiar with the local conditions and know of a more effective local marketing strategy and can even sell the goods more cost-effectively and efficiently. This form of collaboration is often chosen by foreign firms and individual details thereof modified. This type of representation, which commonly occurs, is known as commercial agent and authorized dealer.

Commercial agent
-1.1.1. Applicable law
-1.1.2. Jurisdiction
-1.1.3. Termination of contract
-1.1.4. Equitable compensation or indemnity on termination of contract
-1.1.5. Further claims
1. authorized dealers
-1.2.1. Analogous application of the provisions for commercial agents
-1.2.2. Termination of contract and legal consequences

The law of commercial agents is codified in large parts of Europe so that the rights of commercial agents are protected by many irrevocable provisions. There are no provisions to regulate protection of authorized dealers, however, which raises the question of the extent to which the regulations protecting commercial agents also apply to (exclusive) authorized dealers Thereforewe will describe in greater detail the individual forms of collaboration and the ensuing legal consequences.

1. Commercial agent

The commercial agent is an independent business person who is employed to broker business for another company or to conclude transactions in the company’s name (e.g. sale of products and goods to customers in the name of a company). He works in the name and for the account of third parties and receives commission payments from the employer for his work. Unlike the dealer, the commercial agent doesn’t buy in the products, but acts as a broker between the company and the customer.

If such a business relationship exists between the employer and the distribution partner (in Germany or Greece), there is a simultaneous contractual commercial agent relationship. Irrespective of whether a written contract, or just a verbal contract, is at hand, the commercial agent always has the same rights in respect of the employer. Proving the agreements that have been reached is made more difficult for both parties without a contract concluded in writing. Where there is doubt, in such cases the courts tend to decide in favor of the commercial agent, so specifying in writing the agreements reached is always recommended.

1.1.1 Applicable law

In order to determine applicable law, a distinction must be made between the commercial agent’s relationship with the principal on one hand and the contract of sale brokered between the principal and the customer on the other. If the commercial agent is used for distribution abroad (e.g. Greece) then the latter represents an international contract of sale so, subject to the states concerned having signed the Convention, the Convention on the International Sale of Goods – CISG applies.

The CISG contains provisions on sales that apply if the parties to a contract of sale originate from various convention states. National law thus applies because the CISG does not apply to service contracts like the agency agreement and in addition there is no international convention on substantive law of commercial agents.

The provisions on the agency agreement have been harmonised by European Union Directive 86/653 of 18 December 1986 and in the meantime implemented in national law in all Member states. In Greece the Directive has been taken into account by Presidential Decree 219-1991, which contains detailed provisions on the parties’ rights and obligations and in particular on protection of the commercial agent.

The provision of the law to be applied to contractual obligations is governed by the Convention (ECC) signed by the Member states (including Greece) in Rome in 1980. In Germany this Convention has been implemented by Article 27 et seq Introductory Act to the German Civil Code (EGBGB). The Convention applies to contractual obligations in situations that exhibit a connection to the law of various states, even if the law of a state that is not a signatory to the contract is concerned. The parties accordingly have the possibility of determining the national law to be applied with the choice-of-law clause. Both German and Greek law are based on implementation of EU Directive 86/653, which has been implemented in national law in both countries, amongst others. This is why the differences according to parts of Greek case law are not serious – except the additional entitlement to compensation.

According to Article 4 of the ECC, if there is no choice-of-law clause in the contract, the contract is subject to the law of the state with which it has the closest connection, or in which the performance characteristic of the contract type will be rendered. In the case of a commercial agent, this would be the place where he exercises his business activity.

1.1.2 Jurisdiction

Irrespective of the question of the law to be applied to the contractual obligation, the question arises as to the courts before which the parties to the contract would wish to, or have to contest their cases in the event of a dispute. This can be contractually agreed by means of what is known as a venue or jurisdictional clause. This clause stipulates which courts have jurisdiction in the event of disputes. Unless the parties have agreed otherwise these courts have sole jurisdiction.

If an exclusive venue has not been agreed, the place of performance can furthermore be determined in a contractual clause. This also determines the courts that have jurisdiction in the event of a dispute, which is regulated pursuant to Article 5, para. 1, Article 23 of European Council Regulation no. EC 44/2001 of 22 December on jurisdiction of the courts and recognition and enforcement of decisions in civil and commercial matters for international transactions.

1.1.3 Termination of contract

The subject matter of the agency agreement is essentially the provision of a service, whose purpose roughly consists of facilitating the sale of goods. The agreement can be concluded for a specified or unspecified term and terminated by either party giving notice of cancellation to the other party, on compliance with specific deadlines for giving notice. The length of the notice period is dependent upon the term of the agency agreement. According to Greek and German law, either party may terminate the contractual relationship on compliance with the following notice periods:

month from commencement of the first year of the agreement,
months from commencement of the second year of the agreement,
months from commencement of the third year of the agreement,
months from commencement of the fourth year,
months from commencement of the fifth year,
months after an agreement has been in place fand or 5 years,
as of the end of the calendar month respectively.
In order to prove service of the letter of termination, this should be sent by recorded delivery with advice of receipt, or served by messenger.

1.1.4 Equitable compensation or indemnity on termination of contract

According to Greek law (PD 219/1991, Article 9) the commercial agent is due equitable indemnity or compensation intended to compensate the advantage that the commercial agent has brought the principal. This is the most important entitlement under the law of commercial agency.

The commercial agent should be compensated for acquiring new customers for the business, with which the company will continue to do business after the agency agreement has ended. The parties cannot contract out of this entitlement to equitable compensation. The indemnity is only granted if the commercial agent has acquired new customers or considerable increased business with existing customers for the principal and the principal derives an advantage from this upon or after termination of the agreement. The indemnity must moreover be commensurate, taking into account the overall circumstances.

A future forecast is drawn up based on the last sales figures, to establish the sales potential that exists where the new customers acquired by the commercial agent are concerned. The indemnity sum can amount to a maximum of one year’s commission, calculated from the average for the last five years.

The entitlement lapses, however, if the commercial agent terminates the agreement, apart from if he is caused to do so by health or other reasons, or if the agent is dismissed for good cause. The entitlement furthermore lapses as soon as the commercial agent agrees with the principal to assign his contractual position to a third party.

1.1.5 Further claims

In addition to equitable indemnity, the Greek courts tend to also grant compensation according to the general principles of civil law. This is because the above mentioned EU Directive and Article 9 §1c presidential decree 219/1991 based on it do not preclude further compensation (arising from tort and according to general principles of civil law). If further damage beyond the loss of commission and customers is incurred as a result of termination of the agency agreement, the commercial agent can assert further claims for compensation arising from general principles of the Greek Civil Code.

This may be the case if, for example, defamation has occurred, or if the company caused the commercial agent to invest considerable sums just before the cooperation was terminated, whilst the commercial agent should justifiably have been able to expect a long-term collaboration on the basis of the company’s previous conduct.

This also covers some cases of violation of the law on unfair competition, if the termination is intended to crowd the commercial agent out of the market, or even a violation of antitrust law if the employer is exploiting a particularly dominant position in the market.

1.2. authorized dealers

Another common form of commodity trading is distribution via authorized dealers. Unlike the commercial agent, the authorized dealer buys the products from the principal and then sells them on to the customers in his own name and for his own account. In certain sectors it is equally possible that the dealer will use the business’s existing distribution network. The advantage for the principal on the one hand is that he receives the purchase price for the product even before it has been sold to the customer. On the other there is no direct legal relationship between the customer and the principal, so that the authorized dealer bears the risk of the end customer’s insolvency and all transactions under sales law. In the majority of cases the authorized dealer is contractually obliged to purchase minimum quantities from the principal and import these into the foreign markets. As a rule he will have to make investments in order to do this.

1.2.1. Analogous application of the provisions for commercial agents

In this case too the applicability of national law is governed by the provisions of Regulation 593/2008 and / or the Civil Code. Unlike the law of commercial agents, however, the authorized dealer relationship is not regulated by either EU-wide or national statutory provisions. As a result, at least in relationships similar to that of a commercial agent, case law tends to selective analogous application of the provisions of the law of commercial agents due to comparability of interests.

According to court practice in both Greece and Germany, analogous application of the provisions on commercial agents to authorized dealers firstly presumes that the contractual relationship is like to that of a commercial agent. This requires the authorized dealer to be economically integrated into the principal’s sales organisation like a commercial agent (e.g. allocation to a specific sales territory, minimum purchase commitment, prohibition of competition). Furthermore, the authorized dealer must be contractually bound to surrender to the principal the contacts and customer addresses acquired during the term of the contract and thus grant the principal access to the regular group of customers or customer base.

A minimum recommendation is a contractual agreement that requires customer data to be deleted after contract is terminated, as the current trend in both Greece and Germany is towards granting authorized dealers equitable indemnity, even in the event of an agreed obligation to surrender the customer base that is not effective.

1.2.2. Termination of contract and legal consequences

If the previously mentioned prerequisites for analogous application are met, the authorized dealership agreement can be terminated on compliance with the periods of notice applying to commercial agents.

The authorized dealer can also claim equitable indemnity according to the same principles as the commercial agent when the agreement has been terminated. There are some peculiarities that must be taken into account when calculating the equitable indemnity, according to which in most cases the authorized dealer does not receive any commission payments. His profit generally results from the margin between the purchase and retail price, if he buys at list prices, or from potential bonus payments respectively. In this case too there is an upper limit on the indemnity, according to the commercial agent’s average annual commission, e.g. based on the annual net profit.

According to Greek law the company can furthermore be obliged to pay compensation if the dealer’s dismissal did not comply with appropriate periods of notice. The statements above regarding the commercial agent apply in this case too. The company (principal) must furthermore make payments to the dealer during the period of notice to the value of the gross margin for the last year. Gross margin is understood to be the difference between the purchase and retail price, calculated on the basis of the figures from the last year of collaboration. In certain cases the dealer can furthermore claim compensation for his non-material damage (apozimiosi ithikis vlavis).

1.3. Exclusivity – sole distribution right

Unlike the usual retailers, who merely purchase goods from the principal and sell them on to the customer, authorized dealers and commercial agents are obliged to promote sales of the product in question in a specific territory and simultaneously preserve the principal’s interests. In return they usually claim sole rights of distribution, or exclusivity, or territorial protection.

It should be noted here that the blanket term “sole distribution” can have different meanings and must therefore be specified in order to avoid any claims for damages. Depending on the agreement, sole distribution can merely mean exclusion of the employer’s direct business or the representative’s sole right of operation excluding other commercial agents (or authorized dealers), or even both.

The legal consequences also differ accordingly. In the case of sole representation, the entrepreneur’s direct sales violate its contractual obligations with all the consequences, such as compensation or termination without notice by the commercial agent. Whereas allocation of a specific territory or group of customers merely increases the group of transactions subject to commission and, if infringed, does not give rise to any further claims for damages unless it is combined with the right of exclusivity. It is therefore advisable to define the scope of any exclusivity to be granted, as the need arises, in the respective contract.

INCOTERMS στο εμπορικό δίκαιο και το διεθνές εμπόριο

Volonakis Law Firm , lawyers

Partnering international businesses in Greece

When merchants conclude a contract for purchase and sale of goods, they may freely negotiate the special terms with regard to price, quantity, properties, etc., as well as carriage, risks and surrender of the goods. Businesses involved in exports, however, are frequently faced with different interpretations of identical formula and national commercial practices. To counteract these difficulties, the parties to the contract can use what are known as Incoterms©, which offer a range of international rules for interpreting the main forms of contract used. Specifically, the Incoterm agreed by the parties determines which party is liable for the respective costs in the transport chain, for loading and unloading the goods and Customs clearance and at what point a party bears the risk of loss for an international shipment. Incoterms© also affect the basis on which the imported goods are valued for Customs.

CFR – CIF – CIP – CPT – DAF – DEQ – DES – DDP – DDU – EXW – FAS – FCA – FOB

Incoterms© (International Commercial Terms) are devised by the International Chamber of Commerce in Paris and observed by the most important trading nations. All 13 Incoterms© currently used are listed and explained below according to the Vendor’s increasing responsibility. Use of these Incoterms© is voluntary and must be contractually agreed. The Incoterms© most frequently used in practice are “ex works”, “free on board”, “costs, insurance, freight” and “delivered duty paid”.

N.B.: This entry is also available as a downloadable PDF entitled Importance and effect of INCOTERMS© in international trade (German).

Ex works (EXW)

By using the “ex works” (EXW) term, the seller minimizes his risk, since the goods are made available at his factory or place of business. The seller (exporter) makes the goods available to the buyer (importer) at the seller’s business premises. As soon as the goods are acquired and leave the business premises, the buyer bears the risk of loss and is also responsible for all carriage costs, Customs duties and insurance costs. The “ex works” price does not include the cost of loading the goods onto a vehicle or ship, or Customs clearance. If the Customs valuation basis for the goods in the destination country is “free on board” (FOB), the cost of transporting and insuring the goods shipment from the seller’s business premises to the port of export must be added to the ex works price.

Free alongside ship (FAS)

The seller transports the goods from his place of business, clears the goods for export and places them alongside the ship at the named port, where title and risk of loss transfer to the buyer. Unless otherwise agreed, the buyer is responsible both for loading the goods onto the ship and for paying all costs incurred for shipping the goods to the destination port.

Free carrier (FCA)

The seller (exporter) clears the goods for export and hands them over to the carrier at the place designated by the buyer. If the place chosen by the buyer is the seller’s place of business, the seller must load the goods onto the transport vehicle, otherwise the buyer himself is responsible for loading the goods. From this juncture the buyer assumes both title and the risk of loss and bears all the costs for shipping and transporting the goods to the named destination.

Free on board (FOB)

The seller (exporter) is responsible for transporting the goods from his place of business to the named port, loading onto the ship and clearing the goods for Customs in the exporting country. As soon as the goods are on the ship, title and risk of loss pass to the buyer (importer). From this point the buyer is responsible for all carriage and insurance costs and must also clear the goods through Customs in the importing country. If the Customs valuation basis is based on “costs, insurance, freight” (CIF), international freight and insurance costs are to be added to the “free on board” (FOB) price. The “free on board” (FOB) Incoterm takes the form “FOB, named loading port”.

Cost and freight (CFR)

The seller (exporter) is responsible for transporting the goods from his place of business to the named port, loading onto the ship, clearing the goods for Customs in the exporting country and paying international freight costs. The buyer assumes the title and risk of loss as soon as the goods are on the ship. From this juncture the buyer must provide insurance cover and bear the costs of unloading, Customs clearance in the importing country and carriage of the goods to the named destination. If the Customs valuation basis is “free on board” (FOB), the international freight costs must be deducted from the “cost and freight” (CFR) price.

Cost, insurance, freight (CFR)

The “cost, insurance, freight” (CIF) Incoterm can only be used if at least part of international carriage of the goods is by water. The seller (exporter) is responsible for transporting the goods from his place of business to the named port, loading onto the ship, clearing the goods for Customs in the exporting country and paying international freight costs and must also bear the corresponding carriage insurance in favour of the buyer (importer). Title transfers when the goods are on the ship. If the goods, which henceforth belong to the buyer, are damaged or stolen during international transportation, the buyer must assert his insurance claim on the basis of the insurance taken out in his favour by the seller. The buyer must bear the cost of Customs clearance, carriage and insuring the goods in the importing country. If the Customs valuation basis is “free on board” (FOB), the international insurance and freight costs must be deducted from the “cost, insurance and freight” (CIF) price. The “cost, insurance, freight” Incoterm takes the form “CIF, named destination port”. If, for example, the goods are exported from Piraeus, the wording is “CIF, Piraeus”.

Carriage paid to (CPT)

The seller (exporter) clears the goods for export, hands them over to the carrier and is responsible for the cost of carriage to the named destination. The transfer of title takes place on hand-over to the carrier. From this point on the buyer must insure the goods. If the Customs valuation basis is “free on board” (FOB), the international freight costs must be deducted from the “carriage paid to” (CPT) price.

Carriage and insurance paid (CIP)

The seller transports the goods to the named port of export, clears them through Customs and hands them over to the carrier, and then the title transfers to the buyer. The seller is responsible for carriage and insurance costs until the goods reach the agreed named destination. As of when the goods arrive there, the buyer is then responsible for all costs and also bears the risk of loss. If the Customs valuation basis is “free on board” (FOB), the international freight and insurance costs must be deducted from the “carriage and insurance paid” (CIP) price.

Delivered at frontier (DAF)

The seller (exporter) is responsible for all costs incurred until hand-over at the named frontier location. Transfer of title takes place at the border. The buyer must bear the risks and costs of unloading the goods, clearing them through Customs and carriage to the final destination. If the Customs valuation basis is “free on board” (FOB), the international insurance and freight costs must be deducted from the “delivered at frontier” (DAF) price.

Delivered ex ship (DES)

The seller (exporter) is responsible for all costs incurred until hand-over of the goods at the named destination port. After arrival the goods are available to the buyer (importer) on board the ship. This means that the buyer is responsible for all the costs and risks incurred as a result of unloading the goods at the destination port. The buyer (importer) must unload the goods, clear them through Customs, pays Customs duty and take care of domestic transportation and insurance until they reach the final named destination.

Delivered ex quay (DEQ)

The seller (exporter) is responsible for all costs incurred during carriage of the goods to the quay of the named destination port. The buyer must pay Customs duty, clear the goods through Customs and from this juncture pay all costs and assume the risk of loss. If the Customs valuation basis is free on board (FOB), the international insurance and freight costs, plus the unloading costs, must be deducted from the “delivered ex quay” (DEQ) price.

Delivered duty unpaid (DDU)

The seller (exporter) is responsible for all costs incurred until hand-over of the goods at the named destination. The goods are made available to the buyer at this destination. At this point the title and risk of loss pass to the buyer (importer). The buyer must then clear the goods through Customs, pay Customs duty and provide domestic transport and insurance cover to the final named destination.

Delivered duty paid (DDP)

The seller (exporter) is responsible for all costs incurred until hand-over of the goods at the agreed destination. According to the “delivered duty paid” (DDP) Incoterm, the seller literally takes care of carriage from door to door, including Customs clearance at the port of export and destination port. Transfer of title occurs at the point at which the goods are handed over to the buyer, usually on his business premises. The seller consequently bears all the risk of loss until hand-over of the goods to the buyer at the buyer’s business premises. If the Customs valuation basis is “cost, insurance, freight” (CIF) the costs for unloading, Customs clearance, domestic transport and insurance for the goods to the buyer’s business premises in the destination country must be deducted from the “delivered duty paid” (DDP) price. The “delivered duty paid” Incoterm (DDP) takes the form “DDP, named destination place”. If, for example, goods imported via Patras are to be delivered to Athens, the wording is “DDP, Athens”.

Φόροι στην Ελληνική Αγορά Ακινήτων

Volonakis law Firm, lawyers

Partnering international businesses in Greece

Taxes on the Greek Real Estate Market. Legal information.

The Greek real estate market is burdened by various taxes, which are required by various laws; these taxes must be paid prior to the completion of transfer of the real estate. It is important to note that transferal taxes apply only in the case of drawing up the final contract for sale. In any other case, such as the drawing up of the pre-agreement, even if it is drawn up by a notary public, such taxes are not required to be paid.

The various transferal taxes are calculated by considering the price settled upon by the contracting parties. Due to past incidents of persons declaring lower prices than the ones actually contractually agreed in an attempt to pay lower taxes, Greek legislators established a system for the objective calculation of the value of real estates. Based on this system, if the contracting parties declare a price lower than the actual price, they will be charged taxes based on the actual price.

This objective calculation system is based on certain minimal values of the real estates which are initially assigned by areas (‘price zones’). Eventually these price zones are influenced by other factors which shape the final objective value of the real estate. These factors are the size of the real estate, the floor on which it is located (if it is an apartment), the length of the facade (if it is a store), whether an elevator and/or heat installations exist in the building etc.

In practice however, and for many years, the objective value of real estates was, in many cases, lower than the market value of the real estates; in certain areas the objective value was found to be twice or three times less than the market value. Due to successive increases in objective values, the divergences in some areas are not so wide. A new increase in objective values is expected by the end of 2015 which will effectively narrow the gap between the objective value and the market value. The basic taxes that are imposed on a real estate sale are the Real Estate Transfer Tax and Value Added Tax (V.A.T.).

We should note that the Real Estate Transfer Tax is regulated by law no. 1587/1950 in connection with law 4226/2013 while V.A.T. was established mainly by law no. 3427/2005. Furthermore, law 4172/2013 introduced a capital gains tax payable by the seller.

Real Estate Transfer Tax

Real Estate Transfer Tax is imposed on any transfer of real estate against a price in money or in land this tax is levied on the price stated in the contract. However, if this price is below the objective value of the estate, the tax is calculated on the objective value of the estate. This tax is charged by law on the purchaser of the property, who has to pay, in full, the competent Tax Office which regulates the real estate prior to concluding the transfer deed.

As per the new tax provisions, the tax factor amounts to 3%.

Value Added Tax (V.A.T)

Law no. 3427/2005 modified the V.A.T. Code (law no. 2859/2000) and brought about the imposition of V.A.T. for new buildings. According to the new tax provisions, V.A.T. at 23% is levied where a newly-erected real estate is acquired against a price and in money, for which building permission was issued after 1.1.2006. V.A.T. is to be paid by the purchaser- contractor and prior to signing the contract for sale in which case, Real Estate Transfer Tax does not apply.

Capital gains tax

Law 4172/2013 introduced the capital gains tax for the first time in Greek legislation and is imposed on property sale transactions as of 1.1.2014. Such tax is payable by the seller and is calculated at 15% on the difference between acquisition and sale price. There is a scale reducing the taxable capital gains based on the years that the seller kept the property before selling it, while an exemption is provided for capital gains up to 25.000 € as well as in case where the seller had acquired the property before 1.1.1994.

Volonakis Law Firm, lawyers

Partnering international businesses in Greece

Taxes on the Possession and Use of Real Estate in Greece

In Greece, up until 2007, the Large Property Tax applied only to owners of property whose total actual value exceeded certain limits. A tax for the preservation of ownership of a real estate did not exist.

During 2008 and 2009, Greek law provided for the replacement of the Large Property Tax with the Yearly Real Estate Tax, which applied to all real estate property, with the exception of the largest real estate of an owner valued up to 300.000 €. A significant difference between the two taxes is that the Yearly Real Estate Tax was imposed on the real estate property of all owners with the exception of the main residence.

In 2010, the Yearly Real Estate Tax was abolished and the Large Property Tax was re-introduced. The latter applied for the first time for the financial year of 2010 and related to property whose value exceeds 400.000 €.

In 2013, in an attempt by the Greek government to set the basis for a harmonized and long-term taxation of real estate, a new law was passed which introduced the “Uniform tax on real estate”, in Greek called “ENFIA”. From 1.1.2014 onwards, ENFIA will be the uniform tax on any rights held on real estate in Greece. Main difference between the ENFIA and previous taxes on real estate is that it is applicable on a property-per-property basis, i.e. irrespective of the total value of the property a person holds in Greece. The ENFIA is levied both on buildings and on any parcels of land. In the following section we will provide a short presentation of the way the ENFIA is calculated as regards buildings.

The ENFIA

For the purposes of estimating the ENFIA, the following are deemed to amount to real estate property: the right to absolute ownership or ownership deprived of the right to use, the right to enjoyment or residence, the contractual right to exclusive use of parking spaces, secondary spaces and swimming pools which are found on jointly-owned parts of a basement, an outdoor lower ground space (‘piloti’ in Greek) parking area, an attic or any uncovered space of the building, etc.

Every person, regardless of their origin and place of residence, is levied tax on their real estate property which is situated in Greece. Taxes are levied on the 1st of January of the tax year, regardless of the changes which may arise during that year.

Persons liable to pay the ENFIA are particularly:

Those who have acquired a real estate through purchase or by any other means, regardless of the registration of title in the Land Registry Office

Preliminary purchasers of a real estate, whereby, the purchaser is entitled according to a preliminary contract, by power of attorney, to conclude the final purchase agreement even without the participation of the seller. If a real estate is acquired by final judgment, its possessor is not entitled to a refund of the tax he has paid.

In calculating the tax, the value of the real estate or the value of the rights on the real estate are considered on the 1st January of the tax year. When the beneficiary of the right to enjoyment is a natural person, the value of the right to enjoyment is determined at the rate of the value of the right of absolute ownership depending on the age of the beneficiary as such:

At 8/10, if the beneficiary is not over 20 years of age
At 7/10, if the beneficiary is over 20 years of age
At 6/10, if the beneficiary is over 30 years of age
At 5/10, if the beneficiary is over 40 years of age
At 4/10, if the beneficiary is over 50 years of age
At 3/10, if the beneficiary is over 60 years of age
At 2/10, if the beneficiary is over 70 years of age
At 1/10, if the beneficiary is over 80 years of age

When the beneficiary is a legal person, the value of the right to enjoyment is set at 8/10 of the value of the right to absolute ownership. The law provides that the value of ownership deprived of the right to use is the value which results when the value of the right to enjoyment is removed from the value of the right to absolute ownership. The right to reside is equivalent to the right to enjoyment and therefore, the absolute owner is taxed as an owner without right to use the property.

The ENFIA is calculated by multiplying a “basic tax” which depends on the tax value (i.e. the value as calculated by the tax office) of the area that the property is situated. Such basic tax is then multiplied by several other factors; such basic factors are i) the age of the property, b) the floor it is in, c) how many facades the property has, d) if the property contains any supplementary spaces e.g. storage rooms, etc.

The basic tax is calculated as follows:

Tax value (€/square meter) Tax factor

(€/square meter)

0 – 500 2,00

501 – 750 2,80

751 – 1.000 2,90

1.001 – 1.500 3,70

1.501 – 2.000 4,50

2.001 – 2.500 6,00

2.501 – 3.000 7,60

3.001 – 3.500 9,20

3.501 – 4.000 9,50

4.001 – 4.500 11,10

4.501 – 5.000 11,30

5.001+ 13,00

The age of the building is calculated as follows:

Age Building age factor

Over 26 years 1,00

20 έως και 25 years 1,05

15 έως και 19 years 1,10

10 έως και 14 years 1,15

5 έως και 9 years 1,20

Μέχρι και 4 years 1,25

The floor factor equals to 0,98 for properties in the basement, 1,00 for properties on the ground and 1st floor, 1,01 on the 2nd and 3rd floor, 1,02 on the 4th and 5th floor and 1,03 on the 6th floor and above.

Supplementary spaces in properties is not allowed to be used for the same purpose as the main spaces of a property, e.g. storage rooms can only be used for storage and not used as residential space. Therefore, the law calculates a factor of 0,1 on such spaces, so that tax burden is low.

For persons owning real estate of a tax value higher than € 300,000.00, there is a supplementary tax which is calculated as follows:

Grading Scale Tax Factor per Scale Tax Amount per Scale Total Value of Property Tax Total

0.01 – 300,000 € 0 0 300,000 € 0

300,000.01 – 400,000.00 € 0,1 % 100 € 400,000 € 100 €

400,000.01 – 500,000.00 € 0,2 % 200 € 500,000 € 300 €

500,000.01 – 600,000.00 € 0,3 % 300 € 600,000 € 600 €

600,000.01 – 700,000.00 € 0,6 % 600 € 700,000 € 1.200 €

700,000.01 – 800,000.00 € 0,7 % 700 € 800,000 € 1.900 €

800,000.01 – 900,000.00 € 0,8 % 800 € 900,000 € 2.700 €

900,000.01 – 1,000,000.00 € 0,9 % 900 € 1,000,000 € 3.600 €

excess 1,0 %

The value of real estate property of legal persons is taxed with a factor of 0,5%. For legal persons of a non-profitable nature, a factor of 0,25% is applied.

Income Tax

According to the Greek income tax code (law 4172/2013), income generated from real estate property is that which is produced in every financial or agricultural year, either from the leasing or requisition or the indirect private residence or private use or the grant of use to a third party without payment of one or more buildings or from leasing the area. This income is acquired by every person who has been legally assigned by a final contract or has been granted by court order or due to occupation, the right of absolute ownership, the right of enjoyment or the right of residence. Furthermore, this income is also obtained by a person who has been legally assigned the right to enjoyment by contract depending on the case.

Additionally, the right which is obtained by the owner of the land in respect of buildings which have been erected on land owned by a third party is also considered as real estate income.

In practice, the most common case of taxable income generated from real estate property is income acquired from leasing. This income is taxed according to the following grading scale:

Income Tax factor

0.01 € – 12,000.00 11%

12,000.01 € and above 33%

Commercial and professional leasing in Greece falls under proportionate tax of up to 3.6% on the agreed lease, while all the registered leases must be declared to the tax office along with the submission of a copy of the lease agreement within 30 days from its conclusion.

Real Estate Tax – Sanitation and Lighting Tax

Real Estate Tax and Sanitation and Lighting Tax are collected in Greece along with the bills paid to the Public Electricity Providers (electricity bill) and they relate to receipts in favor of the Greek State as opposed to the previous taxes which relate to individual municipalities tax. The amount payable is mainly determined by the size of the real estate in question. The law prohibits public notaries from allowing the completion of a contract for sale, if confirmation of payment from the municipality which regulates the real estate in question, is not obtained. It must be confirmed that Real Estate Tax proportionate to the area of the real estate has been paid.

Ακίνητη Περιουσία στην Ελλάδα: Μια Επισκόπηση

Real estate property in Greece is divided into two main categories: real estates outside city building plans and real estates within city building plans.

Real estates outside city building plans are mainly divided into two further categories: agricultural land and land allotted by lot. Land allotted by lot refers to real estates granted by the Greek State as agricultural lots for the resettlement of farmers who did not own land. This system was introduced in order to cater for the incoming arrival of refugees into Greece from 1922 onwards, which, in turn, gave rise to the need to make use of such plots of land with the goal of developing the agricultural economy. Land allotted by lot is frequently larger in size and one of its most significant characteristics is the legal prohibition on dividing the land into smaller parts.

Agricultural land refers to real estates outside city building plans which are inherently used for agricultural exploitation and for the production of natural produce.

On the other hand, real estates within city building plans are commonly known as building sites. A building site consists of any ground which is within an approved street plan or within the boundaries of a settlement, even if the latter does not have an approved street plan.

In contrast to other legal systems, Greek law generally permits the construction of buildings in real estates outside city building plans. Depending on the type of building which is to be built, and its intended use, there are town planning provisions which allow for construction of buildings depending on the size of the real estate in question. For instance, in principle, it is allowed to erect buildings of up to 200 square meters on agricultural land of 4.000 square meters and above.

Naturally, far more flexible town planning provisions apply in the case of building sites due to the fact that their innate purpose is the erection of buildings.

There are two key concepts which must be taken into consideration when considering whether or not to acquire real estate property in Greece: ‘conformity’ and ‘fit for building’ (in Greek ‘artio’ and ‘ikodomisimo’). A real estate is conforming when, in accordance with its area and dimensions, it is possible to erect a building or buildings based on what is permissible according to legal specifications .A real estate which is fit for building is one that has the appropriate features required to achieve the best aesthetical, constructive and financial results. As a result, all the real estates which are fit for building in terms of size and dimension must also fit the conforming requirement.

Choosing the right Real Estate

Choosing the right real estate mainly depends on the particular needs of the natural person/legal entity in question and on the desired use of the real estate. A real estate may be used as a residence, for private use, for agricultural use, for professional use or for use as a business.

The first category (i.e. real estates used as a residence) includes real estates within city building plans, which may either be single house residences or apartments. The construction of multi-story apartments with flats within the cities is commonplace in Greece and the value of the flats on higher floors is usually greater. Because the construction of buildings outside city building plans is allowed, real estates outside building plans may also be used as private residences. Nevertheless, a very important factor is choosing the most appropriate real estate, which should be conforming and fit for building. This is mainly determined by the real estate’s size, dimensions, form and by other minor factors.

Both land allotted by lot and agricultural land can be used for agricultural purposes. Real estates which are to be used for agricultural functions are usually cheaper. If the investor is not interested in a location near financial centers (usually large cities), he/she may find a sizeable real estate at a considerably low price.

Real estates used for professional or business-related purposes, can be found either outside city plans or within city building plans, depending on the activities and the type of business of each particular investor. Such activities or types of business may include:

real estates outside city building plans, upon which commercial shops, factories, manufacturing
areas, storage areas or shopping centers (malls) will be built
Real estates suitable for the installation of machinery producing energy from renewable sources (i.e. solar panels, wind power generators etc.)
Real estates suitable for haulage activities (logistic centers etc.)

Finding the right Real Estate

The use of a real estate agent is of great importance in the search for the most appropriate real estate for every business, investor or individual. Estate agents in Greece operate with a special permission and normally receive a fee worth 2% of the purchase price. While searching a real estate for use as a private residence, it is not unusual for individuals to carry out their own personal hunt in the area which interests them, since in Greece, FOR SALE ads are a common sight.

Property law and buying property in Greece

Place your property on a safe legal foundation

Property law in Greece – legal basis for purchasing Greek real estate

If one wishes to purchase real estate in Greece, the purchase of Greek property is governed by the Astikos Kodikas (Greek Civil Code), which is comparable to the German Civil Code (BGB). A notarized contract of sale and entry in the Ipothikofilakio (Land Charges Register) or Ktimatologio (Land Register) is required for the purchase.

As in German law, in Greek law the accession of title to a property is only complete upon entry in the Greek Land Register.

Greek real estate: the legal differences are in the details

In addition to the contract of sales’ special regulations, the sale is entered in the Greek Land Register. The Land Registry (Greek: Ipothikofilakio or Ktimatologio) has jurisdiction for specific municipalities. Unlike the German Land Register, for example, entries were previously named and not property related. The law introducing the Ktimatologio switched the previous name-based registers to a property-based Land Registry system. As this conversion has not yet taken place throughout Greece, this means that in some regions the Land Registers continue to be kept according to person (Ipothikofilakio) to a certain extent. When verifying the ownership status, an entry is verified in terms of the name of the respective vendor and not in terms of ownership status on the basis of entries under the plot numbers. Because of this peculiarity Land Register searches by a lawyer are indispensable in Greece.

Volonakis Law Firm will help you with the problems that arise in this regard, such as verifying ownership status. The following section provides an overview of purchasing property according to Greek law.

Private and commercial property in Greece: – an overview of Greek property law

Volonakis Law Firm: your partner for Greek property law

Partnering international businesses in Greece

What you need to know about Greek property law and accession of title in Greece

Legal basis for purchasing property in Greece

Buying property in Greece – The contract of sale

Greek property transactions are put into effect by concluding a notarized, precisely worded contract of sale. The object of purchase is described accurately, the sale price and when it is due stated, rescission rights and contractual penalties in the event of late payment and/or rescission of the contract of sale stipulated, as is contract implementation to arrive at transfer of title in the Land Register.

Land Register in Greece

Exactly as in the case of German law, according to the Greek Civil Code change of title is effected upon registration with the Land Registry having jurisdiction for the real estate. Payment of the sale price or the residual sale price takes place at the same time as the notary’s record is drawn up and is established in the notarized record.

Payment of land transfer tax is a prerequisite for transfer of title, which is usually carried out by lawyers.

Register of titles in Greece

The Land Registry (Greek: Ipothikofilakio or Ktimatologio) has jurisdiction for specific municipalities. Greek Land Registers have been, however, and to a certain extent still are kept by person (Ipothikofilakio) rather than plot. When searching the Land Register, an entry is therefore verified in terms of the potential owner’s name, whether and when he/she became the owner and by virtue of which legal deed, whether encumbrances, easements, legal disputes, have been registered, etc. A decision has been taken to modernize Greek Land Register practice to alleviate the difficulties arising when verifying ownership status. Restructuring in Greece has been summed up under the term “Ktimatologio”.

Ktimatologio / Land Register in Greece

The Greek Land Register operated according to plots and not owners, public faith in what is entered under the plot, etc., which has been under construction for some time, has already been accomplished and has come into force in numerous Greek regions.

The Greek Land Register/Ktimatologio has so far been implemented in two stages.

Mandatory representation by lawyers for property sale contracts in Greece

Representation by lawyers is mandatory when notarizing most contracts of sale in Greece. The lawyer carries out the Land Register searches, draws up the contract and also preliminarily signs the contract of sale. Statutory contributions must be paid to the local branch of the Law Society for the lawyer’s assistance with the notarized contract of sale.

Establishment of the National Land Register in Greece by Ktimatologio AE

Description of the 2007 and 2008 registration phases, with division according to region. Guidance on deadlines and obligations when registering properties and rights.

1. 2007 registration phase:

During the 1st phase of implementation, Ktimatologio AE took comprehensive measures to accelerate the process of implementing the National Land Register (Ktimatologio) in Greece.

The decision in March 2007 by Georgios Souflias, Minister for the Environment and Regional Planning, meant that all the local authorities in Attica, Thessaloniki and the capitals of the prefectures, which up to that point had not been recorded in the Land Register, were asked to register in the Land Register (establishment of the Land Register and undertaking of registration).

The goal is for two-thirds of the country’s population, 31 million acres and 6.7 million rights to be entered and registered in the Greek Land Register with the nine regions that have been included in the National Land Register.

The Land Register registration scheme was completed in 340 of the country’s regions within the first three months of 2008.

When this scheme comes to an end, approximately 84 million acres and 6 million rights should be registered, and a planned 97 Land Registries should be in operation. The following areas had been registered as of 26.5.2008:

The areas recorded in the Land Register as of the start of 2009 include the following 340 regions:

ETOLOAKARNANIAS: AGGELOKASTROU, AGIOU ILIA, ETOLIKOU, GOURIAS, ELLINIKON, LISIMACHIAS, MASTROU, MESSOLOGGIOU, NEOCHORI (MESSOLLOGGIOU), STAMNAS, CHRISOVERGIOU
ARGOLIDAS: ARGOUS, KEFALARIOU, KIVERIOU, KOUTSOPODIOU, MILON, NEAS KIOY, SKAFIDAKIOU
ARKADIAS: ASTROUS, DOLIANON, KSIROPIGADOU, PARALIOU ASTROUS
ARTAS: ARTEON, VLACHERNIS, KAMPIS, PANTANASSIS (PANTANASSIS), PETA, FILOTHEI
ATTIKIS: AGIA PARASKEUIS, AGIOU DIMITRIOU, AGIOSUIOANNI RENTI, EANTIOU, AMAROUSIOU, AMPELAKION, ARTEMIDOS (LOUTSA), VRILISSION, VYRONOS, GERAKA, GLIKON NERON, DRAPETSONAS, ELEFSINOS, ZOGRAFOU, KESARIANIS, KERATSINIOU, KORYDALLOU, MAGOULAS, MELISSION, NEA PERAMOU, NEA SMYRNIS, NEOU PSYCHIKOU, NIKAIAS, PAIANIAS, PERAMATOS, SALAMINOS, SELINION, SPATON-LOUTSAS, FILOTHEIS, CHALANDRIOU, CHOLARGOU
ACHAIAS: PATREON
VIOTIAS: KASTROU, LOUTSIOU, ORCHOMENOU, PAVLOU
GREVENON: GREVENON, KARPEROU, FELLIOU
DRAMAS: AGIOU ATHANASSIOU, KALAMPOKIOU, KALAMONOS, KEFALARIOU, M. ALEXANDROU
DODEKANISSOU: PATMOU, SYMIS
EVROU: ANTHIAS, LOYTROU
EYBOIAS: AGIOOU NIKOLAOU, BASILIKOU, DROSIAS, MYTIKA, CHALKIDEON
EVRITANIAS: AGIOU ANDREOU, ANIADAS, KARPENISIOU, KLAYSIOY, KORISCHADON (KYPSELIS), MEGALOU CHORIOU, MOYZILOU
ZAKINTHOS: ARGASIOU, BASILIKOU, KALAMAKIOU, PANTOKRATOROS
ILIAS: ARETIS, LECHENON, MANOLADOS, NEAS MANOLADOS
IMATHIAS: AGIAS BARBARAS, VERGINIS, VERIAS, PALATITSION, TRIPOTAMOU
IRAKLIOU: IRAKLIOU
THESPROTIAS: ASPROKKLISIOU, PLAISIOU, SAGIADAS, FILIATON
THESSALONIKIS: AGIAS TRIADOS, ANALIPSEOS, ASVESTOCHORIOU, VASILIKON, EKSOCHIS, THERMIS, KALAMARIAS, MODIOU, NEAS RAIDESTOU, NEOU RYSIOU, NEON EPIVATON, PANORAMATOS, PERAIAS, PLAGIARIOU, PYLAIAS, TAGARADON, CHORTIATI
IOANNINON: ANATOLIS, IOANNINON, KATSIKA, STAVRAKIOU
KAVALAS: AVRAMILIAS, AGIASMATOS, AGIOU ANDREOU, DIALEKTOU, ELEFTHEROUPOLEOS, ELEFTHERON, KAVALAS, KERAMOTIS, NEAS IRAKLITSAS, NEAS KARIAS, NEAS PERAMOU, KSERIA, PARADISOU, PIGON, FILIPPON
KARDITSAS: AGIAS TRIADOS, AGNANTEROU, KALOGIANON, PALAIOCHORIOU, PROASTIOU (PARAPRASTENIS)
KASTORIAS: AMPELOKIPON, ARGOUS ORESTIKOU, DISPILIOU, KASTORIAS, LEFKIS, MAVROCHORIOU, MESOPOTAMIAS, POLIKARPIS
KERKYRAS: ALEPOUS, KANALIOU, KATO KORAKIANAS, KERKYRAION
KEFALLINIAS: ARGOSTOLIOU, DAVGATON, DILINATON, THINAIAS, KOUVALATON, KOUROUKLATON, SOULLARON, FARAKLATON, FARSON
KILKIS: AGIOU PETROU, AKSIOCHORIOU, ASPROU, EVROPOU, MESIAS, PEFKODASOUS, POLIKASTROU, POLIPETROU, RIZION
KOZANIS: AGIOU CHRISTOFOROU, OLIMPIADOS, PERDIKKA, PTOLEMAIDOS
KORINTHIAS: ASSOU, VOCHAIKOU, VRACHATIOU, ZEVGOLATIOU, KATO ASSOU, KOKKONIOU, LECHAIOU, NERANTZIS (D. VELOU-NERANTZIS), PERIGIALIOY
KYKLADON: AKROTIRIOU, ANO SYROU, APOLLONIAS, ARTEMONOS, VARIS, GALISSA, EMPORIOU, EPISKOPIS GONIA, ERMOUPOLEOS, KIMOLOU, MANNA, MEGALOCHORIOU, MILOU, MIKONION, PAGOU, POSIDONIAS, PIRGOU KALLISTIS, FINIKOS, CHROUSON
LAKONIAS: GYTHIOU, LAGIOU, SKALAS
LARISSAS: AMPELONOS, ARGIROPOULIOU, GIANNOULIS, TYRNAVOU, FALANNIS
LASITHIOU: AGIOU NIKOLAOU, VROUCHA, ELOUNTAS, LOUMA, SKINIA
LESBOU: AGIAS MARINIS, ALYFANTON, KATO TRITOUS, LOUTRON, MESAGROU, MORIAS, MYTILINIS, PALAIOKIPOU, PANAGIOUDAS, PAPPADOU, PERAMATOS, PLAKADOU, TAKSIARXON
LEFKADAS: ALEXANDROU, APOLPAINIS, VAFKERIS, KARIOTON, KARIAS, KATOUNIS, LEFKADOS, NYDRIOU, PIGADISANON, PLATISTOMON, SFAKIOTON, TSOUKALADON
MAGNISIAS: ALONNISSOU, NEAS AGCHIALOU, SKIATHOU
MESSINIAS: ANTIKALAMOU, ASPROCHOMATOS, THOURIAS, KALAMATAS, LAIKON, MESSINIS, SPERCHOGIAS
XANTHIS: AVATOU, ERASMIOU, EVLALOU, MAGGANON
PIERIAS: MAKRIGIALOU, METHONIS, NEA AGATHOUPOLEOS
PREVEZAS: THESPROTIKOU, NEAS KERASOUNTOS, PETRAS, ROMIAS, STEFANIS, FILIPPIADOS,
RETHIMNIS: ADELE, ARGIROUPOLEOS, ARMENON, ATSIPOPOULOU, GERANIOU, EPISKOPIS (RETHIMNIS), MAROULA, PRASION, PRINE, RETHIMNIS, ROUSSOSPITIOU, CHROMONASTIRIOU
RODOPIS: AIGIROU, KOMOTINIS, MESIS (PAGOURION)
SERRON: SERRON
TRIKALON: AGIAS KIRIAKIS, GLINOU, MEGALON KALIVION, PATOULIAS, SERVOTON, TRIKKAION
FTHIOTIDAS: AGIOU KONSTANTINOU, ARKITSAS, ATALANTIS, KYPARISSIOU, LIVANATON, MALESINIS, MARTINOU, PROSKYNA, TRAGANAS
FLORINAS: AGIOU ACHILLIOU, AMYNTAIOU, ANTARTIKOU, VALTONERON, KALLITHEAS, LAIMOU, LEVAIAS, LEFKONOS, PEDINOU, PLATEOS, FILOTA
FOKIDAS: AGIOU GEORGIOU, AGIOU KONSTANTINOU, AMFISSIS, ITEAS, KIRRAS, SERNIKAKIOU, CHRISSOU
CHALKIDIKIS: AGIOU NIKOLAOU, NEOU MARMARA, NIKITI, SARTIS, SYKEAS
CHANION: GAVDOU, KOUNOUPIDIANON, MOURNION, NEAS KYDONIAS, NEROKOUROU, PERIVOLION (KYDONIAS), SOUDAS, CHANION
CHIOU: ANEMONA, THYMIANON, IONIAS, KAMPOCHORON, MASTICHOCHORION, NEOCHORIOU, CHIOU

2. 2008 registration phase:

Other municipalities were included in the Land Register during the second stage. On 17 June KTIMATOLOGIO AE launched the new phase of Land Register registration in 107 municipalities, settlements and communities in Attica, Thessaloniki and the prefecture capitals, which had not been registered in the Land Register during the previous scheme. This latest Land Register registration phase is supposed to be completed in 2011.

Owners of properties in these 107 regions or holders of rights to them living in Greece were initially given a deadline of 31.10.2008 for declaration to the National Land Registry.

Owners living in Greece were then granted a period of grace to 21 November 2008. When this deadline expired, a final deadline of 12 December was set for missing declarations, along with imposition of a fine.

The registration deadline for property owners permanently domiciled abroad expired on 30 December 2008.

Areas and regions newly registered by current extension of the Land Register in Greece

The following is a list of the 107 new regions that were called upon to register in the Land Register:

Prefecture of Attica

Municipality of ATHINAION2. Municipality of AGIAS BARBARAS3. Municipality of AIGALEO4. Municipality of PEIRAOS
Municipality of PERISTERIOU
Municipality of GALATSIOU
Municipality of IRAKLIOU
Municipality of LYKOVRISSEOS
Municipality of METAMORPHOSEOS
Municipality of IONIAS
Municipality of PHILADELPHIAS
Municipality of CHALKIDONOS
Municipality of PAPAGOU
Municipality of PEFKIS
Municipality of PSICHIKOU
Municipality of AGION ANARGYRON
Municipality of LIOSION
Municipality of ASPROPYRGOU
Municipality of ACHARNON
Municipality of ZEPHIRIOU
Municipality of THRAKOMAKEDONON
Municipality of ILIOU
Municipality of KAMATEROU
Municipality of KRYONERIOU
Municipality of MANDRAS
Municipality of PETROUPOLEOS
Municipality of FYLIS
Municipality of CHAIDARIOU
Municipality of AGIOU STEFANOU
Municipality of ANTHOUSSIS
Municipality of ANIKSEOS
Municipality of DIONISOU
Municipality of DROSIAS
Municipality of EKALIS
Municipality of KIFISSIAS
Municipality of MARATHONOS37. Municipality of NEAS ERITHRAIAS38. Municipality of NEAS MAKRIS39. Municipality of NEAS PENTELIS
Municipality of PALLINIS
Municipality of PENTELIS
Municipality of PIKERMIOU
Municipality of RAFINAS
Municipality of RODOPOLEOS (MPALAS)
Municipality of STAMATAS
Municipality of ALIMOU
Municipality of ARGIROUPOLEOS
Municipality of GLIFADAS
Municipality of DAFNIS
Municipality of ELLINIKOU
Municipality of ILIOUPOLEOS
Municipality of MOSCHATOU
Municipality of TAVROU
Municipality of IMITTOU
Municipality of PALAIOU FALIROU
Municipality of AGIOU KONSTANTINOU
Municipality of ANAVISSOU
Municipality of VARIS
Municipality of VOULAS
Municipality of VOULIAGMENIS
Municipality of KALIVION-THORIKOU
Municipality of KERATEAS
Municipality of KOUVARA
Municipality of KROPIAS
Municipality of LAVREOTIKIS
Municipality of MARKOPOULOU MESOGAIAS
Municipality of PALAIAS FOKAIAS
Municipality of SARONIDOS
Municipality of KALLITHEAS

Prefecture of Thessaloniki

Municipality of THESSALONIKI2. Municipality of AGIOU PAVLOU3. Municipality of AMPELOKIPON4. Municipality of ELEFTHERIOU KORDELIOU
Municipality of EFKARPIAS
Municipality of EVOSMOU
1. Former community of IONIAS(now communities of NEAS MAGNISIAS and DIAVATON in the municipality of ECHEDOROU)
2. Municipality of MENEMENIS
3. Municipality of NEAPOLEOS
4. Municipality of PEFKON
5. Municipality of POLICHNIS
6. Municipality of STAVROUPOLEOS
7. Municipality of SYKEON
8. Municipality of TRIANDRIAS
9. Municipality of OREOKASTROU

Other regions

Geographical community of TRIPOLEOS, TRIPOLIS municipality, ARKADIAS prefecture
Geographical community LEVADEON, LEVADEON municipality, VOIOTIAS prefecture
Geographical district of DRAMAS, DRAMAS municipality, DRAMAS prefecture
Geographical community of ALEXANDROUPOLEOOS, ALEXANDROUPOLEOS municipality, EVROU prefecture
Geographical community of ZAKINTHION, ZAKINTHION municipality, ZAKINTHOU prefecture
Geographical community of PIRGOU, PIRGOU municipality, ILIAS prefecture
Geographical community of IGOUMENITSIS, IGOUMENITSIS municipality, THESPROTIAS prefecture
Geographical community of KARDITSIS, KARDITSAS municipality, KARDITSIS prefecture
Geographical community of KILKIS, KILKIS municipality, KILKIS prefecture
Geographical community of KOZANIS, KOZANIS municipality, KOZANIS prefecture
Geographical community of KORINTHOU, KORINTHION municipality, KORINTHIAS prefecture
Geographical community of SPARTIATON, SPARTIS municipality, AKONIAS prefecture
Geographical community of LARISSIS, LARISSAS municipality, LARISSIS prefecture
Municipality of VOLOU, MAGNISIAS prefecture
Geographical community of XANTHIS, XANTHIS municipality, XANTHIS prefecture
Geographical community of EDESSIS, EDESSAS municipality, PELLIS prefecture
Geographical community of KATERINIS, KATERINIS municipality, PIERIAS prefecture
Geographical community of PREVEZIS, PREVEZIS municipality, PREVEZIS prefecture
Geographical community of SAMION, VATHEOS municipality, SAMOU prefecture
Geographical community of LAMIEON, LAMIEON municipality, FTHIOTIDAS prefecture
Geographical community of FLORINIS, FLORINAS municipality, FLORINIS prefecture
Geographical community of POLIGIROU, POLIGIROU municipality, CHALKIDIKIS prefecture

Requirements for registering a property in the Land Register in Greece

Before a property can be registered with the competent Land Registry office:

1. Possible pendencies in connection with the real estate or rights thereto are to be clarified, which include, for example, verifying whether the corresponding titles are properly registered in the local title registers and whether additions and/or corrections are necessary, whether there are still defects in the contracts, or whether as yet open preliminary contracts or resolutory conditions are to be regulated in contracts, etc.,

2. The necessary documents must be enclosed with the application, including

a) Photocopies of the deeds which prove the rights to the real estate (e.g. contracts)

b) Proof of payment of the registration fee for registration in the Land Register (receipt).

When submitting the application, a copy of the applicant’s personal identity card or passport is required, as is a document showing the applicant’s tax reference (e.g. tax assessment, utility bill, etc.).

3. Consequences of missing the deadline for registration in the Land Register

Usually the only option still open to owners who have failed to register their property/rights in a timely manner is to bring a suit before the competent regional court in non-contentious proceedings for recognition of the property within eight years of the expiration of the deadline. The court’s decision allows late registration of the real estate in the name of the actual owner. Only in very rare cases, and only if conclusive proof is at hand, will the Land Registry allow an entry simply by means of application, for example if the owner’s name is already recorded in the Land Registry within the scope of other official procedures for a property.

Προϋποθέσεις για τη λειτουργία υποκαταστήματος ξένης εταιρείας στην Ελλάδα

The branch of a foreign company in Greece

The requirements for operating a branch of a foreign company in Greece are regulated in Art. 50 S.A. Companies Act (Law 2190/20) and in Arts 57-58 of the Greek Limited Liability Companies Act (Law 3190/55). In order for a foreign company to operate a branch, a tax reference must first have been applied for to the tax office having jurisdiction over the branch and an application to establish a branch office filed with the prefecture at the branch’s future domicile before commencing business. The documents required for this are as follows:

The foreign company’s articles of association/shareholder’s agreement, furnished with an apostille.
Extract from the foreign company’s register of companies, from which ensues, inter alia, a company limited by shares’ minimum capital of 24,000 euros (with apostille).
Certification by the body having jurisdiction for the company’s seat that the founding or share capital is fully paid up.
Certification by the body having jurisdiction for the company’s seat that the company has not been wound up or there has been no official application for winding up.
Resolution by the foreign company to establish a branch in Greece, stating the company’s object, its seat (municipality and address) and the branch’s style.
Notarized appointment of a representative and person authorized to receive writs/accept service for the foreign company in Greece (a total of one person can be appointed).
Resolution by the company limited by shares on the composition of the Supervisory Board/Board of Directors, appointment of the Managing Director in the case of the limited liability company, stating the respective people’s names and positions, and a resolution on the appointment of the company’s representatives.
Business and postal address in Greece for the branch.
Company resolution on the object of the branch in Greece, as well as on the branch’s name if this differs from the foreign company’s name.
A certificate of existence and clearance certificate from the tax office competent for the foreign company (from which the tax reference there also ensues) with apostille.
Official translation of all documents into Greek.
Tax reference of foreign company’s branches

In Greece the foreign company’s branch will receive a separate tax reference, under which it can then commence business operations. The foreign companies limited by shares and limited liability companies must keep category III business accounts.

In the amending law of April 2010, Greek legislation has now introduced an annual tax of 15% on property located in Greece where offshore companies are concerned. This occurred to combat tax evasion, as much property in Greece belonged to offshore companies, with the consequence that the owner of the offshore company was not taxed in Greece for the assets and the income therefrom. As a result of the high tax introduced on offshore companies’ property, these are no longer of any practical value in the context of tax savings models.

Συγχωνεύσεις και Εξαγορές στην Ελλάδα

Mergers & acquisitions in Greece – legal information regarding purchase, reorganization, consolidation, amalgamation and breaking up of companies.

Many entrepreneurial opportunities were created as a result of the boundless European internal market. It is not only “global players”, i.e. the major corporations, which are faced with the issue of expansion abroad, but also medium-sized businesses and companies which would like to have a share of the benefits of an enlarged internal market.

When planning to invest in Greece, German companies are faced with the choice of whether to establish a new company or to take over or invest in an existing company. In addition to the possibility of forming a new company in Greece, there are advantages to taking over or investing in an existing Greek company. Such corporate transactions, including mergers, taking over companies or investing in them, are referred to as “Mergers & Acquisitions”, or “M & A” for short.

Mergers & Acquisitions in Greece
Buying a company
Sequence of events when buying a company
Due diligence (business valuation)
The contract of sale
Antitrust law
Tax breaks as a result of reorganization, merger and break-up
Company reorganization by means of change of corporate structure
Consolidation / amalgamation in the case of Greek joint-stock companies
Break-up in the case of Greek companies limited by shares

1. Mergers & acquisitions in Greece

Since the second half of 2004, the global market for M & A transactions has become much livelier. This trend has not stopped at Greece either, as various recent takeovers has shown. Buying up or investing in other companies can help to improve the market position of and provide tax breaks for medium-sized companies too.

The German entrepreneur who is considering taking over a Greek company should consider that the actual benefits derived from the total of the individual companies following a purchase can be greater than the benefit derived from the individual company viewed separately. Keep these synergistic effects at the forefront of your considerations.

It is possible that until sales are established and generated, organic growth by setting up and developing a new company abroad under one’s own steam may be very costly in terms of time. Buying out an existing business that is well-established in the market can, on the other hand, lead to an immediate market presence and sales generation, and even to direct inorganic expansion of the existing corporate structure. Other decisive reasons in favor of taking over a Greek company include a specific company’s brand, its location, immediately available production capacity, etc.

An investor’s stake can bring new liquidity and thus help to improve an existing company’s market position or, in the case of a company sale, also settle the issue of succession.

Regardless of the alternative that the company chooses, it will have to become knowledgeable of the regulatory framework and also the social and economic conventions in Greece. Another important consideration will be the international interaction between the German (parent) company and the Greek (subsidiary) company.

Steady integration of the EU internal market is impeded, however, by a flood of national laws that have only been partly harmonized with the distinctive features of national law in the specific countries. Previously it might only have been major conglomerates and corporations that had to cope with the regional peculiarities in question, but now, as a result of creation of the EU internal market, small and medium-sized companies are increasingly faced with the differing legislation and national regulations.

The following will highlight some alternatives to setting up a new company.

2. Buying a company

Buying a company is a complex affair, with a wealth of detailed issues requiring clarification. A distinction must be made between the preparation, transaction and integration phases. The first requirement is therefore a project plan for the individual stages and planned sequence.

2.1 When buying a company the sequence will usually be as follows:

If a specific company has not already been chosen for the planned purchase, potential targets must first be screened according to the specifications.

The target company is contacted as soon as one has been found. At this point it may be helpful to bring in an M & A consultant, lawyer, tax consultant, etc.

If the target indicates a fundamental willingness to be taken over, a confidentiality agreement regarding further exchange of information should be signed for understandable reasons (convergence, determination of convergent interests, etc.).

Should both parties express an interest during the initial discussion in continuing the takeover negotiations, they generally sign an “LOI”, or Letter of Intent” and agree on negotiating tactics going forward, with the assistance of an adviser as applicable.

The next stage requires a careful valuation of the business. During what is known as “Due Diligence”, a further distinction is made between “Legal Due Diligence” and “Financial Due Diligence”, i.e. a legal and financial review of the target.

Final organization of the planned takeover is then drafted on the basis of the due diligence outcome.

Price negotiations are conducted subsequent to this (or in parallel).

Where bigger deals are concerned a contract is generally concluded once the planned takeover has been notified to the competent competition authority.

If the contract is signed, make arrangements for an optimum handover and continuation of operations.

2.2 Due diligence (business valuation)

Due diligence plays a significant part in a company takeover. Information relating to the business must be collected in order to value the business and to reduce the obvious and hidden risks associated with the transaction. This also ensures that the strengths and weaknesses inherent in the planned takeover and the opportunities and risks can be assessed. All information, facts and particular features are to be noted in the written due diligence (not the least for documentation and evidentiary purposes!). The due diligence should contain any information relevant to the business, i.e.:

company data since its formation,
information regarding the company’s strategic direction, its business policy, etc.,
the company’s environment and the prevailing framework conditions,
the financial situation and in particular the company’s assets, cash flow, liquidity and profitability,
how the management is organized and the company’s technical standard,
staffing levels,
the legal and tax situation,
Issues pertaining to the environment and residual pollution.

2.3 The contract of sale

If the due diligence has been carried out satisfactorily and the sale price established, it is necessary to lay out the contract for sale of the company. In Greece, contracts for sale of a company are covered by the respective general provisions of civil law in the Greek Civil Code (Greek: AK = Astikos Kodikas) ensuing from the fields of sales and warranty legislation and, depending on the contract’s regulations, other relevant Greek Civil Code provisions. The Greek Commercial Code contains other pertinent regulations (Greek: Emporikos Kodikas).

In addition to the “essentialia negotii”, i.e. details of the parties, the contract of sale contains an accurate description of the object of the sale and the sale price, as well as regulations pertaining to warranty, assurances and guarantees, which are integral parts of any contract for sale of a company. The contract also customarily contains matters relating to assumption of rights and obligations arising from the target’s existing contractual relationships, possible exclusions of liability and barred claims, contractual penalties, prohibitions of competition and arrangements for reversing the transaction in the event of failure to fulfil the primary obligations.

In the event of the vendor breaching the obligations under the contract of sale, the purchaser shall be due the opportunity to reduce the sale price and an entitlement to remedy or substitute delivery. If the contractual performance is delayed or not rendered at all, the purchaser can demand fulfilment and indemnification or rescind the contract of sale and assert claims for compensation due to non-fulfilment.

In the case of joint-stock companies, the purchase or investment is completed as part of what is known as a “share deal”, by transferring the shares to the company in question. In the case of a limited liability company this takes place by transfer of the equity whereas, in the case of the unlisted company limited by shares, the transfer is performed by acquiring shares. Although a notarized contract of sale is required to sell equity in a limited liability company, in the case of the company limited by shares, bearer shares can be transferred by a straightforward (holographic) sales agreement. Certain formalities must be observed, however, when transferring registered shares. Where listed companies limited by shares are concerned, on the other hand, the equity is purchased via the stock exchange.

The purchase of assets in a Greek company is called an “asset deal” and is considered if the emphasis is not on transfer of the company per se, but on transfer of its assets.

2.4 Antitrust law

If takeover of the company creates an especially big company, or if it occupies a high-profile market position, the purchase should also be reviewed from the point of view of Greek antitrust law. In this case, pursuant to Law 3959/2011 Greek antitrust law applies to takeover of companies at national level and European antitrust law applies to international company takeovers.

3. Tax breaks as a result of reorganization, consolidation/amalgamation and break-up

The Greek state grants generous tax breaks to company reorganizations, amalgamations and break-ups according to the Greek limited liability company’s act and the Greek Companies Act. Laws 2166/1993, 1297/1972 and 2386/1996 contain the pertinent statutory regulations. Pursuant to Art. 3, Law 2166/1993, no taxes and fees are thus levied on the transaction.

According to Article 7 of Law 2386/1996, up to 25% of the net profit is exempt from income tax for the first five financial years from transfer to strengthen medium-sized companies that have been created as a result of amalgamation of all forms of newly formed or absorbing company (partnerships, limited liability companies, companies limited by shares). (The company that has been taken over may not be a company limited by shares, though).

Because of these circumstances it can be wise to switch from forming a new company to acquiring an existing company (e.g. by consolidation/amalgamation or break-up), and thus enjoy the said tax breaks and have recourse to other advantages through a change of corporate structure.

4. Company reorganization by means of change of corporate structure

The previous legal structure of an existing company can be changed to a different legal structure by means of reorganization involving a change of form. This is called a company reorganization. Greece does not have a standard law pertaining to reorganization. Some of the pertinent regulations are contained in the Greek Companies Act 2190/1920 (Article 66 of the prevailing version of the Companies Act as amended by Law 2339/1995 and Article 67 of the prevailing version of the Companies Act as amended by Law 409/1986). The pertinent regulations are also found in the Greek limited liability companies act 3190/1955 (prevailing version of Article 51 of the Limited Liability Companies Act as amended by Law 2339/1995 and Article 53 Limited Liability Companies Act).

According to this, legal entities domiciled in Greece can be reorganized by means of consolidation/amalgamation, break-up (splitting up, spinning off, divestment), and transfer of assets or change of structure.

Pursuant to Article 51 Greek Limited Liability Companies Act and Article 66 S.A. Companies Act, reorganization of a Greek company limited by shares (Anonymi Eteria = AE) into a limited liability company (Eteria Periorismenis Efthinis = EPE) through a change of structure takes place by means of notarized resolution approving reorganization by the general meeting of the legal entity wishing to change structure, following prior valuation of the assets and liabilities. The resolution approving reorganization and the requisite declarations of consent from individual shareholders must be recorded by a notary. The provisions on formation pertaining to the new legal structure must be applied to the change of structure.

Pursuant to Article 67 Greek Companies Act, reorganization of a Greek limited liability company into a company limited by shares requires a resolution passed by a three-quarters majority of the general meeting, following prior valuation of the assets and liabilities. The notarized reorganization resolution must contain the Articles of Association of the company limited by shares, details of composition of the first Board of Directors and the following information and be submitted to the Ministry of Trade or its branch office at the local Prefecture for approval.

The notarized resolution on reorganization contains:

The legal structure which the legal entity is to assume as a result of the change of structure
The legal entity’s name or style in its new legal structure
An investment in the legal entity by the previous shareholder according to the provisions applying to the new legal structure, if its investment does not lapse according to this register
Number, type and extent of shares or memberships which the shareholders are supposed to acquire as a result of the change of structure, or which are to be granted an acceding personally liable partner
The rights of individual shareholders and holders of special rights
Other regulations as the case arises
The limited liability company’s codified Articles of Association (minimum information pursuant to Article 6, name, seat, object and duration of the company, particulars of the partners, share capital and partners’ shares).
The company’s assets and liabilities must be evaluated beforehand. The reorganization is subject to the provisions on disclosure in the Limited Liability Companies Act.

Reorganization of a general partnership (Omorhythmi Eteria / O.E.) or limited partnership (Eterorhythmi Eteria/E.E.) into a limited liability company by means of a change of structure takes place pursuant to Article 53 Greek Limited Liability Companies Act, through a notarized reorganization agreement. The notarized agreement contains the information given above for the company limited by shares.

Unless its deed of partnership provides otherwise, pursuant to Article 67, §2 S.A. Companies Act, reorganization of a general partnership or limited partnership into a company limited by shares occurs as the result of a unanimous resolution by all the partners and following prior evaluation of the assets and liabilities.

The name of the legal entity changing structure may be retained as part of the limited liability company’s name. Following formation the general and limited partnerships’ personally liable partners will be liable for the old liabilities of the company changing structure until the disclosure requirements have been fulfilled.

5. Consolidation/amalgamation in the case of Greek joint-stock companies

Pursuant to Article 68 et seq of the S.A. Companies Act and Article 54 of the Greek Limited Liability Companies Act amalgamation of limited liability companies or companies limited by shares is possible either by forming a new company as a result of transferring the assets, in each case in their entirety, of two or more companies (transferring companies) to a new company (limited liability company or company limited by shares) formed by them, or by means of absorption as a result of transfer of the assets, in their entirety, of a legal entity or several legal entities (transferring legal entity) to another existing legal entity (receiving legal entity).

In the case of amalgamation a company transfers all its assets to one or more existing or newly formed companies.

Pursuant to Article 54 Greek Limited Liability Companies Act, for a limited liability company the merger must be approved by a three-quarters majority of votes by the participating companies. The merger may only be completed two months after the disclosure requirements have been fulfilled if no creditors of the company have objected. Furthermore, pursuant to Article 55 of the Limited Liability Companies Act, the parties must conclude a notarized contract of consolidation/amalgamation contract, which contains the information according to the material provisions of the Limited Liability Companies Act.

Where a company limited by shares is concerned, merger is governed by Articles 68-80 of the S.A. Companies Act (Law 2190/1920, respective prevailing version of Articles 68-80 as amended by Presidential Decree 497/87). Pursuant to Article 72 S.A. Companies Act, merger requires a resolution at the general meeting of all the shareholders involved in the amalgamation. According to Article 69 Companies Act, a draft consolidation contract/amalgamation contract is required first.

The draft or the amalgamation contract must contain the following information:

The special company structure, the names or the business names, the seats of the companies involved in the consolidation / amalgamation, and their registration numbers.
The ratio at which the shares are to be converted and the value of the additional cash contribution pursuant to Art. 68 Companies Act.
The details of transfer of the new shares issued by the company taking over the target.
The juncture at which the shares grant the transferring company(ies) an entitlement to a share of the balance sheet profit, and all other particulars regarding this entitlement.
The juncture at which the actions of the transferring company(ies) are deemed to be for the account of the company taking over the target (merger date) and utilization of the profits ensuing from this point until completion of the merger according to Articles 74 and 75 S.A. Companies Act.
The rights that the acquiring company grants individual shareholders and the holders of special rights (such as shares without voting rights, preference shares, multiple voting shares, bonds and participating rights), or the measures intended for these persons.
Any special benefit granted a member of an executive body of directors from the companies involved in the merger and an auditor • Agreement on transfer of assets in their entirety from each transferring company in return for grant of shares in the acquiring company.
Sundry other regulations, depending on their particular features, as applicable
Pursuant to Article 69 §4 S.A. Companies Act, the board of directors of any company involved in the merger must prepare a detailed audit report, which explains the merger agreement from a financial and legal viewpoint. In particular the audit report shall contain details of the ratio at which the shares are converted and, pursuant to Article 71 S.A. Companies Act, must conclude with a statement as to whether the proposed share conversion rate (the value of the additional cash contribution or the partnership in the case of the acquiring legal entity, as applicable) is an appropriate consideration. It must state the methods used to determine the proposed conversion rate, the reasons why use of these methods is appropriate and the conversion rate or consideration respectively which would result using different methods. At the same time it must set out the importance that has been attributed to the various methods when determining the proposed conversion rate or consideration and their underlying values and the particular problems that arose when evaluating the legal entities.

Pursuant to Article 74 S.A. Companies Act, the merger agreement must be approved by the Greek Ministry of Trade (> local prefecture). The general meeting’s merger resolutions are submitted for this purpose, together with the notarized merger agreement, plus a declaration according to Law 1599/1986. The pertinent disclosure obligations must be adhered to at every stage.

Merger by means of forming a new company takes place according to Article 80 S.A. Companies Act, with corresponding application of the provisions on mergers contained in Articles 68 to S.A. 77 of the Companies Act. A new company emerges from merging of the previous companies.

6. Break-up in the case of Greek companies limited by shares

Break-up of Greek companies limited by shares is regulated in Articles 81-89 of the S.A. Companies Act and possible either as a result of merger, formation of a new company, or formation of a new company by merger.

Break-up by merger/amalgamation is understood to be transfer of all the assets in a company limited by shares (with dissolution, but not winding up) for adoption as a result of simultaneous transfer of the assets to another existing company limited by shares (acquiring legal entity).
Break-up by formation of a new company is understood to be transfer of all the assets in a company limited by shares (with dissolution, but not winding up) to other companies limited by shares formed at the same time in return for grant of equity in or membership of these companies limited by shares to the shareholders in the transferring company limited by shares (splitting up).
Break-up by merger/amalgamation and formation of a new company is understood to be transfer of all the assets in a company limited by shares (with dissolution, but not winding up), partly to other existing companies limited by shares and partly to other companies limited by shares formed at the same time in return for grant of equity in or membership of these companies limited by shares to the shareholders in the transferring company limited by shares (splitting up).

Pursuant to Article 84 Companies Act, general meeting resolutions by all the companies involved in the break-up are required for break-up. Pursuant to Article 82 S.A. Companies Act, the boards of directors of the companies involved in splitting up the business must compose a written break-up agreement. By analogy this contains the information specified above under merger/amalgamation. The statements on merger and Articles 71-74 S.A. Companies Act accordingly apply to the audit report, the disclosure obligations, etc.

According to Article 88 S.A. S.A. Companies Act the provisions on break-up in Arts 82-86 S.A. Companies Act accordingly apply to break-up by formation of a new company.

Break-up by merger and forming a new company takes place according to Article 89 Companies Act, with corresponding application of Article 81 §4, 82-87, or of Article 88 S.A. Companies Act as applicable.

Παρεχόμενες Υπηρεσίες

Υπηρεσίες Δικηγορικής Εταιρείας Βολωνάκη